Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Blaðsíða 26

26
aftferðina til að spyrja börnin sín, þegar liann glögg-
lega sæi, livað gott getur af því leiðt.
Hefði ritgjörð þessi verið samin fyrr á tímuni,
þá hefði ekki verið vanþörf á, að víkja um leið á
tvö atryði: bæði hve ómissandi barna uppfræðíngin
er í sjálfri sér, og lika íive nauðsýnlegt það sé,
að með hana sé byrjað svo snemma sem verður.
En einsog nú er komið menntun lijá oss, mundi það
fremur þykja óþarfi. Fæstir efast nú lengur
um nauðsýn barna uppfræðingarinnar, eða um, live
nytsamlegt það sé að byrja hana svo fljótt sem því
verður við komið. Eg ætla því að snúa mér beinlíriis
að efninu, og með fám orðum reyna til að sýna,
hvað gott af því leiðir: A fyrir börnin, B fyrir
foreldra og búsbændur, og C fyrir prestinn
sjálfan, ef foreldrar og húsbændur lærðu að
spyrja börn sín í heimahúsum.
A
1) Hin fyrsta nytsemi, er börnin hafa af því,
að þau séu spurð úr lærdóminum í heimahúsi, er:
að þaú við það venjast á að læra, og hafa
það, er þau læra, um liönd, með meiri eptir-
tekt og athygli, enn annars. jþað er kunnugt
liverjum þeim, er fengist liefur við að kenna börn-
um, að uppfræðíng barnsins fer næstum því ein-
gaungu eptir kennslulaginu, og sýnir ljóslega, livernig
því er varið; lýsir þetta sér svo berlega, að láti
menn t. a. m. barnið hafa það um hönd, er það
hefur lært, þá sést undireins, hvernig kennarinn
hefur farið að segja til, og livaða aðferð hann hefur
við kennsluna haft. jmð má því nærri geta, að
þegar barnið veit, að kennarinn lætur sér lynda, geti
það einhvernveginn komist út úr að muna þaö, er
því var sett fyrir í það og það skiptið, þá muni það