Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 30

30
inu, ekki sizt í henni Reykjavík, en nu er býsna
lángt orðift, síðan mér hafa borizt þaðan nokkur tíð-
indi, því Reykjavíkurpóstinn hefir ekki borið að hús-
um mínum, síðan hann setti húsbændur þína á
„kramkistuna kaupmannsins“, er báru honum, að
hann hefði farið með ósannsögli um sölulag kaup-
# mannanna vestra.
G. 5að vita nú allir, að pósturinn hefir farið
þessum orðum nm húsbændur mína, eireinginn veit,
i hverju skyni liann gjörði það; því hvers áttu þeir
að gjalda? Nokkra hefi eg heyrt geta þess til, að
pósturinn hafi ætlað að gjöra það í hefnileik fyrir
það, að húsbændur minir gáfu kaupmanninum færi
á í riti sínu að áminna póstinn um, að segja satt
um verzlunina, en eðlilegt var það, að póstinum
kæmi ekki þessi áminníng vel, ef það er satt, sem
Jjóðólfur segir, að honum hafi verið borið, að hann
væri bæði hnýsinn og málugur lausúngi, og sé nú
þessi lýsing sönn, er eingin furða, þó póstinum hafi
orðið fyrst fyrir að segja ósatt um húsbændur mína,
úr því hann gat þeirra á annað borð, því þeim, sem
„yfir eingu getur þagað“, hættir jafnan við að fyllaí
eyðurnar, sem fyrir honum verða, þegar hann er að
segja frá, og ekki sizt, þegar hann fer óboðinn upp
í dómarasætið til að dæma um aðra, sem hann litið
þekkir til. Eg ætla ekki að áfellast póstinn fyrir
þessi ósannindi hans^ með því eg veit ekki fyrir
víst tilgáng hans með þeim; því þó ósannindin hafi
einatt orðið mörgum að tjóni, hafa þau á stundum
stefnt til saina lands og orðið þeim að óliði, er fæddu
þau af sér, og einmitt svona hefir farið fyrir póst-
inum, því svo er lángur vegur frá, að póstiijum hafi
með þessum orðum tekizt að vekja óhróður um hús-
bændur mina, að þau hafa orðið til þess að sanna
um liann lýsínguna, sem J>jóðólfur har af honum,