Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Síða 31

31
og það rétt uiidir það, að sálin datt, úr póstinum,
svo hann dó og safnaðist til sinna feftra.
B. Hvað sagðir þú? „pósturinn dó“, liann kvað
ekki vera dauður, nei það er öðru nær, því eg hefi
heyrt, að hann sé orðinn amtniaður þeirra Norðlend-
inga.
G. Eángt heíir þér verið þetta liermt, það er
sumsé útgefari Reykjavíkurpóstsins, sem nú ersett-
ur amtmaður Norðlendínga, en Reykjavíkurpósturinn
er dáinn, alt eins og Sunnanpósturinn um árið, og ef
til vill, kominn í sömu gröfina, þó veit eg það ei
fyrir vist, en það veit eg gjörla, að minníng Reykja-
víkurpóstsins sál. mun leingi uppi vera, því liann
var piltur, sem bæði gat „þeinkt og ályktað*.
B. Mér skilst, sem þú álítir, að Jjóðólfur hafi
verið að lýsa Reykjavikurpóstinum án tillits til höf-
undarins, þegar Iiann sagði, að hann væri „hnýsinn
og málugur lausúngi“.
G. Hvernig getur þú ætlað, að jijóðólfur, þó
hann þyki fremur óhlífinn, hefði farið þvílíkum orð-
um um amtmanninn? Nei, betur veit hann en svo,
liann ^jóðólfur, sem er borinn og barnfæddur í sjálfri
líeykjavík.
B. Nú fer eg að skilja; Jjóðólfur hyggur þá
svona: Reykjavíkurpósturinn er hnýsinn lausúngi,
en útgefarinn heldur að eins svörum uppi fyrir hann.
5að held eg samt sé nú ekki allra færi. En þú
gazt um í fyrra, að þú hefðir orðið fyrir ógreiða af
presti einum; nú þækti mér gaman að vita, hvort
þú hefir sókt á fund hans síðan, og liversu þá fóru
fundir ykkar.
G. Sagt get eg þér söguna þá; við vorum þá
samferða, Reykjavíkurpósturinn og eg, bar okkur
báða að liúsum prestsins undir eins; prestur kom
sjálfur til dyranna, og sem hann lítur póstinn, verð-