Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Síða 32

32
ur hann afarreiftur, segir hann liafa illa launað hýs-
ínguna aft undan förnu, þar sem hann heimti nú
fimtúngi meira fyrir liverja ferð, en áftur, og hafi
þó aldrei verið eins leingi á leiðinni og núna.
Margt fleira hnjóðslegt sagði presturinn við póstinn,
en pósturinn, með alt meinleysið gamla, þagði og
svaraði eingu, fer að leysa upp bréfaskjóðu sína,
og ætlar að rétta honum ritlíng sinn; en þá tók nú
ekki betra við, þvi prestur kvað svo lángt frá, að
hann vildi kaupa ritið, aö hann kvaðst ei vilja eiga
það að gjöf, til að snúa úr því tappa í flösku, og
rak hann margfaldan burtu. Pósturinn fór að koma
sér af stað, miðaði honum vel ofan túnið, því þó
hann væri ekki stórstígur, þá bar hann fljótt fæt-
urna, og færðist í herðarnar, eins og liann var van-
ur að gjöra, þegar hann þurfti mikið að flýta sér.
En strax sem eg sá, hvernig póstinum reiddi af, fór
eg að koma mér af stað; því eghugsaðimeð sjálium
mér: hvaða útreið ætli eg, í sauðsvörtu buxunum
mínum, fái hjá prestinum, þegar blessaður pósturinn,
sem hefir á sér útlent snið, og geingur með borða-
lagða húfu, varð fyrir allri rokunni þeirri arna. Síð-
an hefi eg bvorki séð póstinn éða prestinn.
B. Ljót er sagan, og hygg eg þér ráðlegast, að
leita ei framar á fund prests þessa. En þú hézt
mér því lika í fyrra, að skýra mér greinilega frá
fundum þeim, er í vor voru settir að Kollabúðaeyr-
um og Jórnesi, og vænti eg, að þú bindir nú enda
á þetta loforð þitt.
G. -Jiað var en fyrsta rót til fundanna, aðarkiv-
sekritéri Jón Sigurðsson í Kaupmannahöfn hafði ritað
prófastinum í Barðastrandarsýslu og tveimur alþíng-
ismönnum í Vestfirðíngafjórðúngi bréf umþettaefni;
fer hann rnörgum fögrurn orðurn um, hve æskilegt
það væri, að Vestfirðíngar gætu áttsjálfir fundimeð