Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 46

46
þessu tilliti. Rlér finnst annars, aö atliugasemdir
þessar sé ekki upp á marga fiska, og vart svara-
verftar, enda byrjar líka höfundurinn þær meft nokk-
urs konar skopi og uppgerðar fyndni, þegar hann
segir, að hálfyrðið byrji á lofræftu til alþiugismanna.
Menn skyldu nú ætla, að höfundurinn hefði ekki
verið húinn að taka upp gleraugun, þegar hann hefir
litið í hálfyrðið í Gesti; því ekki verður séð, að nein
lofræða sé þar um þingmenn, og ártalið 1847 stend-
ur þar með skýrum stöfum. 3>ar sem þess er get-
ið öndverðlega í hálfyrðinu, að þingmenn hafi óhönd-
uglega af hendi leyst alþingiskostnaðarmálið, og
margt er þar til þess fært því til sönnunar, sem
of lángt væri hér upp að telja, t. a. m. þref það og
þjark, sem varð út af blöndun breytíngaratkvæð-
anna, þá þykist liöf. athugas. ekki geta séð, hvert
alt þetta stefni, og segir líka það sanni ekkert,
en á að geta muni þetta vera bendíng til þingmanna,
að þeir hafi ekki breytt hyggilega i því að leita ekki
ráða til höfundar hálfyrðisins, o. s. frv. Aö tarna
lield eg höf. athugas. hafi þókt hnyttilegt svar og
djúpsært hjá sér, ekki síður en aðrar aðgjörðir sín-
ar, þegar hann þarf aö beita gáfunum til almenníngs-
þarfa; en mér tínnst eins og hér liggi í nokkurs
konar sjálíbyrgingsskapur, og að hínu leytinu svig-
urmæli um, að ei mundi höfundi hálfyrðisins hafa
farizt betur en sér í þessu efni, eða hann mundi ei
hafa verið fær um að leggja sér orð i munn í við-
lögunum, og yfirhöfuð væri honum of vaxið að dæma
um aðgjörðir sínar og sinna líka. Eg vil nú ekki fá
mér til, þó þessu bregði fyrir endrurn og sinnum,
einkanlega hjá slíkum mönnum, sem jafnan vilja
láta nokkuð til sín taka, og virði eg honum það til
vorkunar, þó hann vilji benda öðrum á ágæti sitt og
aðra frammistöðu.