Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Side 67

F
67
má rista fyrir torfunni í kríngum þúfukollinn, og
snúa svo oddi plógskerans inn, en verði nokkuð
eptir órist af miðju torfunnar, má skera það með
einskeranum, um leið og torfan er tekin upp, og
hefir mér reynzt þessi aðferð íljótari, en að hafa
torfurnar mjóar; mjög riður á að hafa torfurnar svo
jafnþykkar, sem kostur er á, því þá er fljótlegra að
tyrfa, en þessu er opt óJiægt við að koma á smáþýfi.
4. Utn púfnaskurð i n n.
íjþegar búið er að rista ofan af þeim þúfnareit,
sem slétta skal, eru þúfurnar skornar í sundur með
plógskeranum á líkan hátt, og rist er ofan af þeiin,
nema streingslin eru liöfð mjórri; erhverþúfa þann-
ig skorin, þángað til jafndjúpt er kornið, og lautin
í kringum liana er, en sé þúfan stór, er hægra að
moka frá, þegar mikið er upp skorið, því þá skerst
fljótara, og hafa flestir tekið til þess, hversu fljótt
þetta vinnist með plógskeranum, séu þúfurnar ó-
grýttar. Moldinni er mokað eða akað í hjólbörum
ofan í lautimar, barin sundur með munnahvassri
trésleggju og troðin vel neðst í lautunum, en betur
sprettur, ef moldin er ekki mjög l'ast troðin undir
torfinu sjálfu, og er þá liægra að stíga eða berja
niður, ef býngur verður á í tyrfíngunni. Til þess að
flöturinn verði sem allra sléttastur, teygja menn
snæri þvert og endilángt yfir alt ílagið, áður en tyrft
er, og sést þá, hvar laut eða hóll verður á. Ómiss-
andi ráð er að gjöra halla á sléttuna, ef flatlent er,
og má það á þann hátt, að aka moldinni í bala og
gjöra skurði milli balanna, því þannig spornar mað-
ur við þeim skemdum af vatnsrennsli og klaka, sein
annars er liætt við, ef ei er halli á sléttunni.
5*