Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Síða 80

80
B. Jað verður [)á aft vera eittlivað gagn efta
nytsenii í f>ví, sem í þeiin er, en ekki þaft sem er
eingu skárra en baftstofu-hjal
P. faft er miklu meira gagn í þeim, en þú
byggur, efta lætur [)ér um munn fara. Eg benti til
jiess núna strax, og þaft verftur ekki meft sanngirni
móti j)ví borift, aft mikift liafa tima og ársritin lífg-
að og glæclt hugsanir manna og þjóftarandann, vak-
ift liift andlega lif og fjör i þjóðinni, og komið henni
til miðvitundar um sjálfa sig; og þó aft sumir liverj-
ir játi það ekki, nú sem stendur, þá mun fara um
þessi ritin, þegar frá líftur, að sinu leyti, einsogum
ritin konferenzráösins sál. í Viðey, þau sæta sann-
gjarna dóminum fyrst af hinni komandi öld. Renn-
um huganum fram um næstu aldirnar, og hyggjum
aft ásigkomulagi þjóftar vorrar um þær mundir; þaft
var aft ætlan minni áþekt bónda þeim, sem ainlar
þetta áfram vift vana vinnu sína, hugsunarlaus um,
hvort hann geti komift þessu betur eftur liaganlegar
fyrir, en hann hefir vanizt. Föfturnum þókti óþarfi
og ofneyzla aft láta soninn mentast betur en sjálf-
an sig, og þókti gott, að hann vendist við sama
hnaukift, sætti sömu álögum, hvort þær væru réttar
eða rángar, o. s. frv., og þetta gekk koll af kolli.
Nú eru liugir manna farnir aft snúast á aftra leið, og
munu gjöra þaft betur (því í sumuin héruftum eldir
enn eptir af fornu kolunum), og er þaft mest aft
þakka ritgjörðunum. Máltækift segir: að blindur sé
bóklaus maftur. Vér verðum andlega blindir, ef vér
lesum ekki.
B. Jú ert orftinn eitthvaft kennimannlegur, póst-
ur minn. Eg get vel skilift aft sumu leyti, þaft sem
þú segir, en eg get ekki sannfærzt um þaft, að gagri
og nytsemi sé að vera að prenta jagið úr mönnum
sín á milli, eða alt þrefið úr alþíngismönnunum.