Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 81

81
P. Jetfa álit f»itt kemur af óvana, og óskýrri
fjekkíngu á því, sem málefnin [rnrfa til að verða sem
bezt skoðuð og hæfilegast til lykta ráðin. Jaðliefir
frá alilaöðH verið talið nieð hinum lielztu frelsisein-
kennum hverrar þjóðar, liafi hún mátt liispurslaust
láta hugsanir sínar koma fyrir almenníngsaugu, og
einmitt þetta hefir orðið mörgum fijóðum mesta fram-
fara-efni. Menn eru ófullkomnir, hafa ólika lund,
hugsunarhátt og skoðun, það sem einn kemur upp
með, getur trautt verið svo fullkomið og vandlega
Iiugað á alla vegu, að fiví sé ekki í öllu ábótavant,
fiað sem einum fiykir óskaráð, þykir öðrum í eingu
nýtt, o. s. frv. Nú riður á, eigi málið grandgæfilega
að skoðast, að mönnum gefist kostur á að segja á-
lit sitt bæði með og móti, svo að fieir geti fiá á
endanum séð, livort fiað sé fleira eða færra, ermæli
fram með eða bnekki þvi, svo að málið eptir fiví
falli niður, eða fái framgáng, eða fiá menn velja bið
bezta úr, en ónýta hitt. Eg tek til dæmis ræðurnar
í Alfiingistíðinduiium, einkum hinum siðari; eg fiori
að segja, að sumar Jieirra eru svo, að liafirfiú hlýtt
á fiær með eptirtekt, að fjii liafir fiá orðið að segja
ineð sjálfum fiér: fiað er satt, sem liann segir sá
arna, og þá hefir annar undir eins svarað, og brotið
álit hins niður, og þú lilotið þá að játa: sá arna
liefir mikið til sins máls; hér þarf nú að miðla mál-
um, meta með og mótsagnir, svo að ályktun verði
út af því gjörð, sem næst sé liinu rétta; og þó að
hér finnist surnt hvað léttvægt, þá er það sumt að
sínu leyti nytsamt, þar það miðar til að koinastsem
næst sannleikanum. Einstaka útúrdúrar, kappræð-
ur og íslettur í Alþíngistíðindunum eiga ekki skylt
við þetta.
B. Mikið segir þú. Eg held, að þú sért frakk-
astur í muniiinuni að halda hinu nýa fram, af því þú
6