Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1850, Qupperneq 82

82
ert oröinn svo innlifaður þessum „nýmóðins“ spjátr-
úngum á ferðum þínum, en íinnur ekki, hvar skór-
inn kreppir að oss bændalýðnum með útgjöldin og
skuldaþúngann, sem eykst af alþínginu því arna,
og annari nýbreytninni, sem ekkert kemur út aí,
nema kúgun á alþýðunni af sívaxandi útgjöldum, og
betur væri, að aldrei befði verið til.
P. Reiðstu mér ekki, þó eg verði nokkuð
tannbvass. Segðu mér, vegna bvers barstu ekki
út hann litla Jón þinn nýfæddan, þú hefir þó séð,
að liann mundi verða þúngur á höndunum á þér
framan af æfinni, og vinna þér ekki mikið gagn.
Eg veit, að föðurástin hefir bamlað því, og mann
legar tilfinníngar, sameinaðar þeirri von, að barnið
mundi á síðan komast á legg, og endurgjalda þér
þá ríkuglega alt það erviði, armæðu og kostnað,
sem þú hafðir fyrir því. Að sínu leyti á ættjarð-
arástin að knýa bvern sannan Íslendíng til þess að
leggja alt sitt fram, til að hlynna sem bezt að al-
þíngi í barndómi þess, og ætla ekki til of mikils af
þvi, en lifa í þeirri von, að þingið verði á síðan
frumkvöðull til að koma þjóðinni til blóma þess og
fullkomnunar, sem henni er unt að ná. En þá meg-
ið þið bændurnir ekki bæla niður þær gáfurnar,
sem guð liefir gefið ykkur bæði til líkama og sálar,
með því að vilja einga nýbreyttni nema þá, sem
hefir arðinn undir eins í för með sér, eða vilja
aldrei líta í bók; því mentunin er sálin í þjóðar-
líkamanum, undir henni er lif og velferð þjóðarinn-
ar komin. Sé því hann Jón litli hneigður fyrir
bækur, þá hvettu hann til að lesa, og fyrst þú ert
heldur veitamli en þurfandi, þá komdu dreingnum
fyrir hjá einhverjum, sem getur komið honum niður
í að lesa með skilníngi, og hugsa með greind, og
fá nasasjón af eiuu og öðru, sem til menníngar