Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1895, Qupperneq 35

85
bæjarhúsi, er þá var riflð og grafln upp tóptin fyrir öðru húsi,
er reist var í sama stað; þar fundust og tveir aðrir gripir, sem
bersýnilega eru frá fornöld og nú eru komnir til safnsins; að
öðru leyti er engin skýrsla til um þenna fund. Arneiðarstaðir
eru og fornt ból (sbr. Droplaugars.s. Kmh. 1847, 5. bls.). Má
vera að vetlingarnir séu báðir frá sama tima, 10. öld eða svo,
og mun varla vera mikill aldursmunur þeirra.
Garðahanzkinn er 28 cm. á lengd og 11 cm. á vídd um
þumalinn og má vera, að nokkuð sé raknað ofan af laskanum,
því að þar er nú hvorki fit né faldur, heldur er jaðarinn þar
úfinn og ójafn; hann er nokkurn veginn nógu víður f'yrir meðal-
hönd karlmanns upp fyrir þumal, en þá slær hann sér út og er
laskinn miklu víðari en vetlingar nú gerast; er því eigi ólíklegt,
að laskinn hafl upphaflega verið töluvert lengri og verið hafður
utan yfir ermunum; gat það komið í góðar þarfir, er raenn
»bundu að höndum sér«; hann er af vinstri hendi og sést bakið
á honum á myndinni; þar er hann lítt slitinn og nokkurn veginn
heill, nema að rifið er lítið eitt ofan í laskann, en lófinn er slit-
inn og trosnaður, einkum laskinn og undan gómunum. Þessi
vetlingur er ofinn og settur saman af þrem hlutum; þumallinn
er sniðinn sér og saumaður í aðalhluta vetlingsins, sem saumað-
ur er saman á neðanverðum handarjaðrinum, en þar sera laskinn
byrjar, er settur í stór geiri til að gera útskotið. ívafið er ákaf-
lega digurt band, en uppistaðan er smá; sýnist helzt vera með
vaðmálsvend. Hann er mórauður að lit, líklega mosalitaður.
Arneiðarstaðahanzkinn er 26 cm. á lengd og 12 cm. á vidd
um þumalinn; hann er litt slitinn og heill að öðru en þvi, að
gat er á jaðrinum á gripanum og fitin trosnuð þar upp af, svo
að þar er skarð í; laskinn siær sér lítið eitt út að ofanverðu;
hann er nokkurn veginn nógu víður fyrir meðalhönd karlmanns
og á upp á vinstri hönd og sér í lófann á honum á myndinni.
Þessi vetlingur er brugðinn eða heklaður úr stórgerðu, tvinnuðu
bandi og allur með smáröstum eða umferðum þvert yfir, svo sem
myndin sýnir. Svo sýnist sem byrjað hafi verið að bregða hann
framan á gripanum, á totunni eða úrtökunum, svo sem kallað
er á prjónuðura vetlingum, og endað á fitinni á laskanum, því
að þar má sjá, hvar síðasta umferðin endar. Hann er mórauður
að lit, eins og hinn, en nokkuru dekkri.
Það er eptirtektarvert, að hvorugur þessara vetlinga er
prjónaður, og virðist það óneitanlega benda til þess að menn hafi
eigi kunnað það handbragð hér í fornöld, enda er þess hvergi
getið í fornum ritum.