Öldin - 01.07.1893, Síða 26

74
ÖLDIN.
ins dauðastryt var á enda. Inir örmæddn
liðsmenn fóru nfi að endrnæra sig á mat og
drykk og Keller lét skenkja þeim dýrmætt
vín til iiressingar. Jdmfrú Kegina hafði
flúið niðr í herbergi sín og Friðrik greifi
var genginn til hvílu. Bráðum heyrðist
hvergi annað hljóð í kastalanum en kall
varðmannanna, þegar þeir skiptust um
vörðinn, og þar saman við ómr af klúrum
kviðlingum, sem druknir dátar voru að
syngja, eða óm frá veizlunni, sem Keller
hélt fyrirliðum sínum í vopnasalnum. En
í inni skrautlegu hallarkapellu uppi 4 sjálfu
háaltarinu stóðu gulllíkneski Ma.ríu meyjar
og frelsara.ns, en postulanna þa,r utar frá
úr silfri. Ottusöngrinn var á enda og
munkamir höfðu gengið sumir til sængr
en sumir til vínbikaranna. Einungis einn
var enn þá á ferli, og ki’aup nú við altarið,
og frá lampanum, sem aldrei sloknaði lagði
bjarma á ið náföla andlit Jesúmunksins.
„Heilaga inær,“ mælti ha,nn biðjandi,
„fyrirgef þú þínum þræli, að hann dirfist
að útrétta sína hönd og ræna skrúðafaldi
þinnar gulinu skykkju. O sanktissima,
þú veizt að það er gert í góðum og helgum
tilgangi, til þess að fella svarinn óvin heil-
agrar kyrkju, inn mikla villukonung, sem
inir heiðnu Finnar hafa með guðlausum
göldrum brynjað mót sverðum og kúlum
rétttrúnaðarmanna. Yirstu nú að láta gull
það, er ég klippi nú af kápu þinnar dýrðar,
verða þér sjálfri til vegsemdar, og gegnum
smjúga ið sauruga bjarta villukonungsins ;
skal ég því heita þér, heilaga María, að
gefa þér í þess stað, sem þú nú lætr, dýran
skrúða úr flöjeli og ekta perlum, og láta
nótt og nýtan dag logagylt vaxkerti ioga
frammi fyrir mynd þinni. Ameti!“
Þegar séra Hieronymus hafði lokið
þessari bæn sinni, leit hann upp skjálfandi
og sýndist honum ekki betr, en að myndin,
sem skein móti lampanum, kinkaði kolli,
sem heyrði María þessa blindninnar bæna-
gerð.
IV.
JUNGFBtí ReöINA VINNB EIÐINN.
Næsti dagr eftir það, sem nú var frá
sagt, var heitr og mannskæðr. S'víar
skutu á kastalann með me^ta ákafa og
grófu ganggrafir alt undir veggi hans. En
hins vegar vörðust keisarans menn hráust-
lega. Hver stundin var hvorum tveggja
dýr ; innan fárra daga myndi Tilly vera
kominn að baki Gústafs, Svíaher til bein-
ustu eyðileggingar, en bráðrar bjargar in-
um umsetnu mönnum.
Jungfrú Regína og þernur hennar
vóru nú innilukta.r í höllinni og höfðu nú
útsýni miklu verra. En því meira höfðu
þær að starfa. Sí og æ óx fjöldi sárra
manna, er annast þurfti. In unga mær
gekk eins og góðr engill frá einum beð til
annars í inum mikla vopnasal, þar sem
inir sáru fengu rúm. Hönd hennar hellti
viðsmjöri í sár þeirra, og hennar mildu orð
veittu huggun hverju þjarta. Hún talaði
um ið helga málefni, sem þeim blæddi
fyrir; hún hét þeim, sem yrðu á lífi, gulli
og gæfu, en hinum, sem félli, eilífri sælu.
Skotþruman hristi inn forna kastala,
svo var hún áköf. Jungfrú Regínu kom
það í hug, að liún hefði gleymt talna-
bandi sínu uppi í turninum, því að þess
þurfti hún nú við bænalestr inna særðu.
Hún var komin út á þröskuld vopnasals-
ins, en því varð svo mikill brestr, að
kastalinn allr frá grunni skalf og titraði.
Hún fölnaði upp af ótta og nam staðar, en
í því stökk inn greifinn af Lichtenstein.
„Hvað gekk á?“ spurði jungfrúin.
„Þakkið þér dýrlingunum, jungfrú,
að þér fylgduð heilræði vinar yðar. Tum-
inn er hruninn !“
„Og nú er úti um oss?“
„Elcki enn. Svíar gjörðu ráð fyrir að
kastaladíkið myndi fyllast, þegar turninn
hryndi. En hann hefir lirunið inn á við.
Fjandmenn vorir virðast vilja storma*.
* o: hlaupa á veggi eða vígi með hög-g-
orustu.