Öldin - 01.07.1893, Blaðsíða 31

ÖLDIN.
79
frúnni að fara, ef hún vildi, til bysknpsins
móðrbróðr síus og seldi henui full grið.
Jungfrúin þ&ði ekki boðið, sakir þess, að
vegir allir voru þ& svo ótryggir, heldr kaus .
húu sér að dvelja fyrst um sinn á valdi
konungs og undir hans hlifiskyldi. Gústaf
Aðólf leyfði henni það, en þó sagði hann
brosandi við markgreifann af Baden, sem
reið við hlið hans : „Mér er ekki mikið
um slíkt, yngisfrúrnar eru munaðarvara í
lierliúðum og ragla höfðunum á fánasvein-
um mínum. Nú, hún getr fylgt mér til
Frankfurt í gisling, því að með því bind
ég hendr á byskupinum.11
„Þör kunnið, herra konungr, þá lyst
að taka alla fangaða, það gerir yðar göfug-
lyndi,“ svaraði markgreifinn, sem dável
kunni kurteisina.
„Lautenant Bertel,“ kallaði konungr
og sneri sér að ungum fyrirliða, sem kom
með Finnska riddarasveit rétt á eftir. „Eg
fel yður á hendr juugfrú Emmeriz, að þér
verndið hana. Hún fær frelsi til að hafa
hjá sér eina konu roskna, unga þernu og
skriftaföður sinu. Gætið yðar nú, lauten-
ant, að jungfrúin hertaki yðr ekki, en,
umfram allt, haflð vakanda auga á munkin-
um, þeim piltum skyldi enginn trúa.’1
Bertel laut konungi, en þagði.
„Eun cr eitt,“ sagði konungr, „ég
hefl ekki gleymt því, að þér voruð fyrsti
maðrinn, sem náði inngöngu í kastalann.
Þegar þér haflð komið jungfrúnni vel fyr-
ir, mætið þér til þjónustu við lífvörð minn.
Hafið þéi' skilið mig ?“
„Já, herra kouungr.11
„Vel er þá.“
Síðau sneri konungr sér að markgreif-
anum og sagði brosandi: „Það inegið þér
vita, að elcki hefði verið liættulaust að
trúa Svíunum mínum fyrir þessari dökk-
eygu og fi'íðu drós, þeir liafa svo heitt
blóðið. Þessi piltur er Finni, en þeir eru
inir mestu stiilingarmenn, sem ég þekki,
ónýtir ástamenn ; það kviknar ekki í þeiin
fyr en eftir heilt ár. Ein smámey getr
rekið þá á flótta á dansgólfii.u, en þurfl
þeir að berjast við hann Pappenheim, þá
sæuð þér, herra markgreifi, til hvers þeir
duga.“
Fram eftir öllu því hausti hélt Gústaf
Adolf áfram að vinna hvern sigrinn eftir
annan. Tilly hafði orðið of seiuu til hjálp-
ar Wurtzborg, ogþorði nú ekki að leggja til
orustu, en var orðinn þreyttr á sífeidum
smá-ósigrum, og dró sig nú undan suðr á
landamæri Bajaralands. Gústaf hélt niðr
með Main, brauzt inn í Aschaffenborg og
neyddi ina varkáru borg Frarikfurt til að
opna hlið sín. Iun 6. Október náði lion-
ungr með valdi yflrför yflr Rínfljótið við
Appenheim, og 9. dag Desember braust
hann inn í borgina Mainz, sem Spánverj-
inn de Sylva hafði heitstrengt að verja í
móti þremr konungum frá Svíþjóð. Höfðu
þá Svíar farið herslcildi yflr gjörvalt
norðr- og vestr.Þýzkaland og la,gt alt undir
sig, og kaus nú sigrvegarin u Frankfurt
fyrir vetraraðsetr sitt. Hér safnaðist utan
um hetjuna in skrautlegasta hirð; hér var
það, að smjaðrið vildi fyrir tímann prýða
höfuð Gústafs með keisarakórónunui; hing-
að var það að Marla drottning Eleónóra
þaut á vængjum ástar og eftirlöngunar til
þess að umfaðma bónda sinn. Kouungr
reið í móti henni, og í Hanau, er þau liitt-
ust, faðmaði hún hann að sér og sagði:
„Loksins er þá Gustaf Adolf hiun mikli
fangaðr!“ Einhvern dag í December-
mánaðarlok 1631 hélt konungr hirðveizlu
mikla til sæmdar drottningu sinni, er þá
var ný komiu. Manngrúi m'ikill hafði
flykkzt saman úti fyrir höllinni, en svo
ljómuðu Ijósin gegnum ina liáu og hvelfdu
hallarglugga, að allt umhverfis var sem
dagsbirta. Vín og munngát stóð þar í
fullum ámum hauda hverjum sem hafa
vildi, og hrundu þar hverjir öðrum, verka-
menn og liðsmenn, kringum hanana á
tunnunum og tæmdu ker sín óðara en
f'yllt voru. Þeir Fraukfurtarmenn réðu
sér varla, svo fannst þeim mikið um inn
ágæta konung. Kunni þar hver öðrum að
segja dæmi um mildi hans og réttvísi;