Óðinn - 01.07.1925, Qupperneq 43

ÓÐINN
91
— Væri þjer móti skapi, Ingveldur mín, að jeg
reyndi að láta blessað barnið lina ofurlítið hjá mjer
brjóstin?
— Síður en svo sje, mælti Ingveldur.
Solveig tók barnið upp og kysti á enni þess.
— Sæll og blessaður, litli, saklausi vinur minn.
Frá því barnið fæddist hafði hún látið sig lítið um
það varða og ekki farið um það höndum eða varpað
á það orði. Þetta kom því Ingveldi óvart og vakti
henni óvæntan feginleik.
— Þjer stæði kann ske á sama, þó barnið yrði
hjá mjer í nótt eða þá lengur, ef það annars vill
taka brjóstið, mælti Solveig.
— ]á, svaraði Ingveldur.
I þann svipinn hefti klökkvinn mál hennar, svo að
hún kom ekki fleiri orðum fyrir sig. En eftir ofurlitla
stund fjekk hún bætt við:
— Þetta veit eg enga konu geta gert, aðra en
þig, Solveig.
Það var æði skuggsýnt í stafgólfinu hjá Ingveldi.
Þar var ekki önnur glæta en deyjandi skíma tungls-
ins, sem enn þá seildist inn í gluggann á þekjunni.
Þeim hjónum var því ekki auðið að sjá, hve óvænt
gleði og hjartanleg þakklátsemi feldu blæjur sínar,
mjúkt og mildilega, að andliti Ingveldar, fölu og
þreytulegu. Og þeim var því síður fyllilega vitanleg
sú hjartafró, er Solveig þá hafði fært Ingveldi.
Þegar Solveig var lögst aftur í hvílu sína með
barnið og var búin að koma því á vörtuna, tók það
að sjúga. Og það færði henni á ný þann unað og
þá sælu, sem hún hafði notið, er hún drykkjaði Dísu
litlu á brjóstum sjer. . . . Henni fanst þetta vera
barnið sitt, sem hún hlyti að láta fylgja sjer, af því
að Atli bóndi hennar væri faðir þess. . . . Með þeim
hættinum einum fyrirgæfi hún svo sem hún kysi, að
sjer væri fyrirgefið. —
— Var það til þess að geta gert þetta, að þú,
Solveig mín, vandir hana Dísu litlu af brjósti? spurði
Atli í ofurlágum rómi og þýðum.
— Já, og Atla fanst sem þá væri engu síður sig-
urgleði í rödd Solveigar en um morguninn. Þú varst
búinn að biðja mig að fyrirgefa þjer. Jeg veitti þjer
ekki ádrátt. Nú vil jeg, að þú vitir og sjáir, að jeg
verð við bón þinni.
Einar Þorkelsson.
Kvæöi.
Fögur útsýn.
(Borgarfjörður, Hafnarskógur og Hvítárósar, sjeð í sólskini).
Fjarðardísin brúna-bjarta,
brúðarklædd í sólarljóma!
Helgiblær þinn beinir hjarta
beint til æðri helgidóma.
Skína við í skuggsjá þinni
skógarlands og hamra myndir;
fagna þjer sem fóstru sinni
fljótin hvít og tærar lindir.
Vaknar ímynd æðri djúpa,
anda manns er til sín draga,
þar sem geislaglitin hjúpa
gervimyndir æfidaga;
þar sem höfug hníga að ósi
harma-fljót og gleði-Iindir;
þar sem guð í logni og ljósi
lætur birtast nýjar myndir.
Haustsálmur.
Nú er komið haust og hrafn
hlakkar yfir gori og blóði,
bliknað landsins blóma-safn,
brimið gnýr í jötunmóði.
Drúpir yfir dauðans ráni
draugalega fölur máni.
Feigðin hefur fylstu völd,
flaksast hún á úfnum gandi,
ásýnd grett og klaka-köld
hvimar yfir sjó og landi.
Skepnurnar af skelfing stynja,
skýjaborgir manna hrynja.
Þó er til sú trausta borg,
er tekst ei feigðar-ríki að vinna,
bugar þar ei böl nje sorg,
bylgjum jarðlífs mun þar linna.
Bygðu von á »bjargi alda«,
bið, og muntu velli halda.
Fnjóskur.