Óðinn - 01.01.1932, Síða 6

6
ÓÐINN
ursdóttur, sem þar bjuggu þá. Hafði jeg þar á-
gætan beina. Næsta dag fór jeg fyrst póstleiðina
yfir Hjeraðsvötnin á svifferjunni hjá Ökrum og
að Bólstaðahlíð, en þaðan beint vestur yfir Svartá
og síðan yfir Blöndu á vaði gegnt Löngumýri í
Blöndudal og að Stóradal í Svinadal og tók þar
næturstað hjá heiðurshjónunum Jóni Jónssyni
og Sveinbjörgu Brynjólfsdóttur. Átti jeg þar á-
gætum viðtökum að fagna.
Pegar þangað kom, sagði Jón mjer að gangna-
menn þar úr sveitunum færu í göngur á Auð-
kúluheiði að tveim dögum liðnum. Mundu
þeir mæta Biskupstungnamönnum í Þjófadöl-
um, sem eru austan undir Langjökli. Kom
okkur saman um það, að skynsamlegt væri
fyrir mig að slást í förina með þeim, þar eð jeg
gæti haft samferð alla leið, og sýningarnar áltu
að byrja í uppsveitum Árnessýslu.
Jón í Stóradal bauð mjer þar að vera þang-
að til gangnamenn legðu af stað. Bjó hann mig
út með nesti og brauðdeig handa hestunum.
Yar svo lagt á heiðina á laugardegi að aflíðandi
hádegi. Norðanstormur var á, þoka í fjöllum
niður við bæi og hríðar-hraglandi. Þá um kvöldið
var setst að í gangnamannaskýli á heiðinni, sem
heitir á Kolkhóli. Sumir gangnamenn voru í
kofanum, en aðrir slógu upp tjaldi. Var jeg gest-
ur þeirra sem í tjaldinu bjuggu. Var þar glaum-
ur og gleði, kveðið, sungið, sagðar sögur og
flogist á. Sigurður Erlendsson frá Beinakeldu
hitaði kaffi og ljet það úti í ríkulegum mæli.
(Sigurður þessi er bróðursonur sjera Lárusar
heitins Eysteinssonar, sem Hermann sál. Jónas-
son á Þingeyrum taldi gáfaðastan manna þeirra,
sem hann hefði kynst). Mönnum varð ekki svefn-
samt um nóttina og sofnaði jeg engan blund.
Snemma á sunnudagsmorgni kom gangna-
foringinn inn 1 tjaldið, Sigurður bóndi Þor-
steinsson á Eiðsstöðum í Blöndudal, nú í Ame-
riku. — Bað hann menn að fara að ná í hesta
sína og verða ferðbúnir. Var bann spurður um
veðrið. Kvað hann vera norðan hríð, en þó
yrði að halda áfram og reyna að ná í Þjófadali
um kvöldið.
Með birlunni harðnaði hríðin og ekki höfð-
um við lengi farið, þegar hriðin var orðin svo
dimm að ekki var hægt að sjá yfir ferðmanna-
hópinn. Samt var haldið áfram ferðinni. Gangna-
foringinn var á undan og voru flestir af gangna-
mönnum sammála um það, að hann gæti ekki
vilst. Það fór þó á annan veg, því að um há-
degi var hann og allir aðrir orðnir viltir. Tveir
lítt harðnaðir unglingar voru með i förinni,
bryntu þeir músum og drógu skeifur á andlitin,
þegar talað var við þá um ástandið. En það skal
játað, að það var ekki gert með mikilli nær-
gætni, því að þarna voru margir harðduglegir
menn, sem vissu að í svona slarki var annað-
hvort að duga að drepast.
Laust fyrir miðaftan tók hríðinni að slota,
herti þá storminn og frostið og var háa renn-
ingur. Þeir nafnar Sigurður gangnaforingi og
Sigurður frá Beinakeldu klifruðu þá upp á há-
an og brattan hnúk, til þess að athuga hvar
við værum staddir. Áttuðu þeir sig fljótt á því
og var nú haldið áfram, og í rökkrinu um
kvöldið komumst við að Kúlukvislar-skála, sem
er skamt norðan við Hveravelli og Seyðisá. Var
þá enn langt i Þjófadali. En Sigurður gangna-
foringi kvað enga þýðingu hafa að halda þang-
að til móts við Biskupstungnamenn, því að þeir
mundu hafa snúið við í hríðinni, sem og reynd-
ist rjett vera. Veður var enn sem siðast var
lýst, var farið með hestana í brakflóa, sem
þarna var nærri, og þar vakað yfir þeim um
nóttina. Höfðu þeir þar krafstursjörð. Jeg los-
aði ferðatöskuna og ljet Bauð vera með hana
til skjóls en fjekk lánað lítið tjald, sem jeg vafði
og batt um Sokka minn. Hann var mjögsveitt-
ur, enda hafði jeg aldrei fundið hann fjörugri
en þennan dag. Var þá kominn snjór til
mikillar fyrirstöðu.
Skálinn reyndist í slæmu lagi, lá sumt af þak-
inu niðri á gólfi. Bjuggumst við þarna um, en
kuldinn var jafnmikill í kofanum eins og úti.
Við höfðum ekki hvilupoka eða nokkurn út-
búnað til að hlúa að okkur og kom mjer ekki
dúr á auga alla nóttina, vegna kulda, en sumir
af gangnamönnunum kváðust hafa sofið nokkuð.
Á mánudagsmorguninn var hreinviðri. Skiftu
gangnamenn sjer í leitina, en Sigurður á Eiðs-
stöðum fór með mjer suður yfir Seyðisá og
suður að vörðum i Kjalhrauninu, og þar kvödd-
umst við. Hjelt jeg nú suður á bóginn, var vel
rifið af á Kjölnum en þó umbrotaófærð í lægðum.
Jeg skal geta þess að gangnamenn töldu hið
mesta óráð fyrir mig að halda einn áfram ferð-
inni suður, í svo miklum snjó, hafa aldrei farið
þessa leið áður og hafa hvorki áltavita eða tjald.
Enginn þeirra hafði komið suður yfir Kjalhraun