Óðinn - 01.01.1932, Qupperneq 18

18
ÓÐINN
líka gerðu, og efnuðust vel af, og urðu sómi og
stoð síns bygðarlags, og sagði Þorsteinn, að sjer
hefði verið holt og gott að kynnast þessum
mönnum. En oft mintist Þorsteinn á það, að
tveimur mönnum hefði hann kynst mestum hug-
sjónamönnum, en það voru þeir sjera Jens
Pálsson og Arnbjörn Ólafsson, síðast í Keflavik.
Hann sagði að Arnbjörn hefði alveg sjeð í hendi
sjer hverja stefnu útgerðin tæki; hún hlyti að
verða rekin með vjelakrafti, annars dæji hún út,
og að menn ættu að vinna að þvi að selja fisk-
inn upp úr sjón-
um, aldrei að
liggja með hann.
Nú væri það að
koma fram, sem
Arnbjörn hefði
sagt. Hann mint-
ist hans oft með
hlýjum huga, og
saknaði þess, hvað
hann varð heilsu-
tæpur. Veturinn
1899, milli jóla
og nýárs, brann
húsið hjá þeim
Þorsteini og Krist-
ínu og kýrnar
köfnuðu í fjósinu.
Þetta varð með svo skjótri svipan, að fólkið
bjargaðisf nauflulega út úr eldinum. Þau töpuðu
aleigu sinni, því alt var óvátrygt, og stóðu þau
uppi allslaus með 9 börn. Þorsteinn var stór-
skemdur af brunasárum og misti sjónina, en
fjekk hana aftur eftir nokkurn tima, fyrir sjer-
staka ástundun og nákvæmni þáverandi hjer-
aðslæknis þar syðra, Þórðar J. Thóroddsen,
sem græddi Þorstein að fullu, og var það talið
ganga kraftaverki næst.
Nú sýndi sig, hve vinsældir þeirra hjóna voru
miklar, því svo mátti segja, að allir vildu rjetta
þeim hjálparhönd, börnin voru tekin á bæjun-
um f kring, og þeim hjónum bárust meiri og
minni gjafir úr mörgum áttum. Um vorið flutt-
ust þau að Meiðastöðum, eins og áður er getið,
og nokkru síðar keypti Þorsteinn þá jörð.
Kristín var fædd í Þerney 23. nóv. 1863. 11
óra gömul fluttist hún að Melbæ, ásamt móð-
ur sinni, og ólst þar upp hjá móðursystur sinni,
Kristínu Magnúsdóttur, og manni hennar Guðm.
Auðunssyni. Var hún kornung, er hún giftist
Þorsteini. Það er alment talið, að ef konan sje
myndarleg, stjórnsöm og hagsýn, þá verði hún
góð húsfreyja. Alla þessa hæfileika hafði Kristín
f svo ríkum mæli, að hún komst fljótt í tölu
þeirra húsmæðra, sem taldar voru mestar konur
á Suðurnesjum. Umhyggjusemi hennar fyrir
heimilinu mun Iengi verða við brugðið af þeim,
sem til þektu. Það var hennar mesta yndi og
ánægja, að gefa þeim og gleðja þá, sem bágt
áttu og Iitlu höfðu úr að spila. Hún hafði þá
óbifanlegu trú, að
því meira sem
hún miðlaði af
efnum sinum, því
meiri blessun yrði
í búi sínu, og
sagði,að sjer hefði
oft orðið að þeirri
trú sinni. Eftir-
farandi sögu sagði
hún mjer þessu
viðvíkjandi: Einu
sinni lentu nokk-
ur skip f Leir-
unni i ofsaveðri.
Þetta var í byrj-
un vetrarvertíðar,
og voru menn
ekki farnir að taka út lífsnauðsynjar sínar í
Keflavík. Porsteinn bauð mönnunum heim til að
fá hressingu, sem bæði voru hraktir og svangir,
og þá borðuðu og drukku 42 menn í Melbæ,
og allir fengu þeir húsaskjól um nóttina, og
góðgerðir áður en þeir fóru um morguninn. En
þá sagðist hún ekki hafa átt eftir einn munn-
bita handa börnunum, sem þá voru 9, fyr en
búið var að senda inn til Keflavíkur. Þorsteinn
reri um morguninn og kom með hlaðið skip,
fór svo til Keflavíkur að sækja ýmsar nauðsynj-
ar, og um kvöldið, sagði Kristin, var nóg af
öllu. Annars bar það oft við, að menn lentu í
Leiru og Garði, og fengu bestur viðtökur, án
nokkurs endurgjalds. Það þótti sjálfsagt, að taka
vel á móti sjóhröktum mönnum.
Á seinni árum átti Kristín við langa vanheilsu
að stríða, og lá langa tíma, og þá voru það
hennar mestu ánægjustundir að hafa sem flest
af börnum sínum í kringum sig, sem líka
reyndust henni mjög góð og umhyggjusöm.
Porsteinn frá Meiðastöðum.
Kristin frá Meiðastöðum.