Óðinn - 01.01.1932, Síða 41

ÓÐIN N
41
um fórum við niður að Skálholti og dvöldum þar um
tvo tíma. ]eg var hryggur yfir að sjá hve litlar menjar
voru eftir af fornri dýrð staðarins, en sú hliðin blasti
öðru vísi við útlendingnum. Jeg sagði honum frá þeim
merkismönnum, sem til forna hefðu átt þar heima,
og fanst honum mikið koma til sögunnar um ]ón
Arason, hinn ágæta píslarvott trúar sinnar og þjóðar.
Fermaud hafði fengið miklar mætur á íslensku hest-
unum, en aðdáun hans náði hæðarmarki, er hann sá
þá synda yfir Hvítá. Um kvöldið hjeldum við að
Hraungerði, og tók sjera Ólafur Sæmundsson við
okkur tveim örmum og vorum við hjá honum í besta
fagnaði. Næsta dag hjeldum við til Reykjavíkur. —
Fermaud varð forviða að sjá Ölvusárbrúna og kvaðst
ekki hafa búist við á sjá slíkt mannvirki á íslandi,
og vel ljet hann yfir veginum upp Kamba og þótti
hann vel lagður; mjer þólti vænt um að heyra það,
því Fermaud var úr mælingadeild (Generalstab) her-
foringjaráðsins í Schweiz.
Þegar heim var komið, fórum við að vinna að því,
að koma skipulagi á fjelagið. Jeg kallaði saman á
fund nokkra menn lærða og leika og var biskup,
Hallgrímur Sveinsson, forseti. Á þeim fundi voru
helstu forráðamenn íslenskrar kristni, dómkirkju-
prestur, Jóhann Þorkelsson, allir prestaskólakennar-
arnir og svo ýmsir leikmenn, sem kynst höfðu K. F.
U. M. í útlöndum. Með því engir af hinum eiginlegu
fjelögum í K. F. U. M. höfðu þá náð 25 ára aldri
varð að fá utanfjelagsmenn í stjórn. Jeg hafði undir-
búið þetta nokkuð og haft af því stórar áhyggjur.
Kvöldið áður en þessi fundur átti að vera, var jeg
feikna kvíðafullur, hvernig til tækist. Jeg var lengi á
gangi með Bjarna Jónssyni, sem þá átti að verða
stúdent um vorið. Og að endingu, löngu eftir mið-
nætti, báðum við saman heima hjá mjer og bað hann
þá upphátt, og var það fyrsti unglingurinn, sem jeg
heyrði biðja upphátt í þessi 5 — 6 ár. Það gaf mjer
hugrekki og sálarjafnvægi og beið jeg fundarins með
mikilli eftirvæntingu eftir það.
Á fundinum talaði biskup um starf mitt og fjelags-
stofnunina og kvað sjer þykja rjettast, að jeg einn
tilnefndi þá menn, sem jeg vildi hafa í þessa fyrstu
sljórn fjelagsins. Voru allir því samþykkir. Þá til -
nefndi jeg: Jón Helgason, prestaskólakennara, Harald
Níelsson, kand. theol., Guðmund Gamalíelsson, bók-
bindara, og Stefán Eiríksson, trjeskurðarmann, höfðu
báðir hinir síðarnefndu verið meðlimir »íslensku deild-
arinnar í K. F. U. M. í Kh.« og svo kaupmann Dittlef
Thomsen, sem ávalt hafði verið mjer og fjelaginu svo
hlyntur. — Vildi jeg að þessi stjórn sæti í 5 ár, þangað
Christen Zimsen konsúli
andaðist hjer í bænum 21. mai í vor, liðlegs fimtugur
að aldri, fæddur 13. janúar 1882, sonur Christians Zím-
sen, sem lengi var kaupmaður í Hafnarfirði og siðar í
Reykjavik, og konu
hans frú Cathinku,
en bróðir Knútsborg-
arstjóra, Jes kaup-
manns og þeirra
systkina. Var Christ-
ian Zímsen mesti á-
gætismaður og naut
hjer almennra vin-
sælda. Hann varlengi
afgieiðslum. Samein-
aða gufuskipafjelags-
ins, og við þvi starfi
tók Christen sonur
hans að honum látn-
um og gegndi því til
dauðadags. Hann var
einnig vinsæll mað-
ur og vel látinn og
átti sæti í stjórnum
ýmsra fjelaga hjer í bænum, svo sem ísfjelags Faxaflóa,
Hlutafjelagsins Kol og salt, Styrktar og sjúkrasjóðs versl-
unarmanna o. fl. Hann var og ræðismaður ítala hjer á
landi. Kona hans var dönsk, Johanne, fædd Hartmann,
og lifir hún mann sinn ásamt tveim börnum þeirra:
Ellen, sem nú dvelur erlendis, og Christian, sem er
stúdent og lyfjafræðingur.
til að fjelagsmenn kysu sjálfir, er þeir hefðu aldur
og þroska til þess. Átti stjórn þessi sjerstaklega að
annast fjelagsmálin út á við og fjármálin, en innan-
fjelagsmálin átti jeg að hafa eins og áður, og vera
framkvæmdastjóri fjelagsins (sekretær). Jeg bað um
að tilsjónarráð yrði stofnað til bráðabirgða og tilnefndi
í það: biskup, dómkirkjuprest og lektor prestaskólans.
Átti það tilsjónarráð að sjá til að fjelagið færi ekki
út af grundvelli hinnar Evangelisku Lúthersku kirkju,
gerði jeg það mest fyrir þá sök, að ýmsir bæði hjer
og í Danmörk vissu, að jeg að ýmsu leyti hneigðist
í áttina til kathólskrar kristni, og gæti því þessi til-
sjónarráðstilhögun gefið þeim, sjerstakl. í Danmörku,
öryggi fyrir því, að hvað sem mjer liði sjálfum, þá
væri stefnu fjelagsins vel borgið.
Þótt þetta heyri til sögu fjelagsins meira en minni
eigin, þá hafði þetta svo mikla þýðingu fyrir mig
sjálfan, að jeg get ekki gengið fram hjá því. — Eftir
hvítasunnu fór Fermaud norður í land og fór kand.
theol. Sigurbjörn Á. Gíslason með honum. Jeg fylgdi
þeim upp í Borgarnes og komum vjer við á Akranesi,
stóð báturinn svo lengi við þar, að hægt var að