Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1888, Qupperneq 5

133
þeim innbyrðis. Darwin fékk sér dúfutegundir úr
öllum áttum, ól þær upp og athugaði atbrigði
þeirra. Menn eru með kynbótum búnir að fá fram
hinar skringilegustu dúfur; ef þær væru villifuglar,
mundu náttúrufræðingar gera úr þeim margar teg-
undir og jafnvel telja sumar undir fjarstæða flokka;
sumar hafa kjötsnepla undir nefinu, sumar afarlang-
an háls og fætur, sumar geta blásið upp stóran
sarp, svo hann verður að blöðru, sem er stærri en
höfuðið, sumar hafa 30—40 flugtjaðrir, og þó hefir
dúfuættin vanalega ekki nema 12—14 fjaðrir; hjá
sumum af þessum alifuglum er jafnvel beinagrind-
in mjög frábrugðin frá því, sem vonlegt væri. Menn
hafa hagað kynbótunum eptir geðþótta sínum og
svo beinlínis tilbúið þessar dúfutegundir sér til gam-
ans; þó hefir þurft fjarska langan tíma til þess að
gjöra meginþorrann af alidúfum svo ólíkan frumteg-
undinni; menn fóru líka mjög snemma að temja dúf-
ur sér til gagns og gamans; á Egiptalandi voru t. d.
alidúfur algengar 3000 árum fyrir Kristsburð. Menn
hafa aldrei stundað kynbætur eins mikið eins og
á seinni árum, síðan menn fóru að sjá, hve gagnleg-
ar þær gátu orðið; menn hafa jafnvel á stuttum
tíma getað til búið nýjar og hentugar sauðfjár- og
nautgripategundir; en til þess að þetta geti orðið að
tilætluðum notum, verður að hafa mikla nákvæmni
við úrval þeirra dýra, sem höfð eru til undaneldis.
í Sachsen eru þær sauðkindur, sem á að hafa til
kynbóta, látnar upp á borð og hver ullarlagður ná-
kvæmlega skoðaður og rannsakaður þrisvar sinnum
með mánaðar millibili, og þær svo valdar úr til
undaneldis, sem ullarbeztar eru; þær kindur, sem
þykja hentugastar og eru af beztum ættum, eru
opt seldar fyrir stórfé. Garðyrkjumenn geta alveg
eins breytt grastegundum og blómum með kynbót-