Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1888, Qupperneq 15

143
í baráttunni og samkeppninni, þá lifa þær tegundir
lengst og geta af sér flest afkvæmi, sem einhverja
yfirburði hafa, en ef þau afbrigði koma fram, sem
eru skaðleg fyrir tegundina, þá fer henni smátt og
smátt að hnigna, uns hún hverfur gjörsamlega. þ>au
afbrigði, sem hvorki eru til gagns né skaða og eru
þýðingarlaus fyrir tegundina, eru á reiki fram og
aptur eða ganga að erfðum frá einni kynslóð tii
annarar, og festast svo við tegundina, þó gagns-
laus séu, af því þau standa henni heldur ekki fyrir
þrifum.
Ef einhver lítil breyting verður á lífsskilyrðum
hinna lifandi hluta í einhverju landi, ef t. d. lopts-
lagið breytist, þá tekur náttúran strax til starfa að
velja úr hið hentuga, af því hlutföllin milli einstak-
linga og tegunda í því landi breytast, önnur dýr
og aðrar jurtir koma utan að o. s. frv.; við það
verður baráttan harðari og meiri nauðsyn á breyt-
ingum. Vér höfum áður séð, að breytt lífsskilyrði
gera tegundir alidýra og ræktaðra jurta miklu sveigj-
anlegri en fyr; eins og nú maðurinn getur notað
þessa tilhneigingu til afbrigða sér til gagns eptir
geðþótta sinum, eins verður í náttúrunni, nema hvað
náttúran stendur betur að vígi, því hún hefir ótak-
markaðan tíma til umráða. Náttúran þarf ekki einu
sinni neina verulega breytingu á loptslagi eða öðrum
almennum lífsskilmálum til þess að geta komið fram
kynbótumsínum,því hvergi er fullkomið jafnvægi milli
tegundanna, og lítil breyting hjá einni getur vakið
margar breytingar hjá öðrum. J>egar nú maðurinn
getur framkvæmt svo mikið og gjört svo miklar
breytingar með kynbótum á stuttum tíma, og tekur
þó að eins tillit til þeirra eiginlegleika, sem eru
utan á, og auðséðir og honum til gagns, hversu
miklu meira getur þá eigi náttúran áorkað? Hún get-