Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1888, Síða 56
184
Maurflug'urnar sjúga hunangssafa þann, sem smitar
út um smápipur á apturhluta blaðlúsanna; þegar
maurarnir vilja ná þessum vökva, gæla þeir fyrir
blaðlúsunum og þukla á þeim með fálmstöngunum,
og láta þá blaðlýsnar hunangsdöggina renna út um
pípurnar. Darwin tók einu sinni nokkrar biaðlýs
frá og hafði þær sérstakar nokkrar klukkustundir,
án þess að maurar kæmust að ; þegar nú hunang-
ið þannig hafði safnazt fyrir, reyndi Darwin að þukla
og kitla blaðlýsnar með hári. líkt og maurarnir gera
með fálmstöngunum, en þær létu engan hunangs-
vökva frá sér fara; en undir eins og maurar komu
þangað, var hann til reiðu og það jafnvel hjá ung-
um blaðlúsum, sem aldrei höfðu verið saman við
maura; þessi eðishvöt blaðlúsanna sýnist eingöngu
vera til hagsmuna fyrir maurana, en liklega er það
þó líka gagnlegt fyrir blaðlýsnar, að losast við
þennan vökva.
þ>að sést á mörgu, að hvatir dýra breytast nokk-
uð eptir kringumstæðum ; ferðir fuglanna breytast
bæði hvað vegalengd og stefnu snertir; eins breytist
byggingarlag á fuglahreiðrum eptir landi og lopts-
lagi. Audubon segir, að hreiður sumra fuglategunda
í Norðurameríku séu mjög mismunandi, eptir því
hvort fuglinn verpur sunnarlega eða norðarlega. það
hefir borið við, að býflugur hafa notað önnur efni
en vanaleg voru, af því þau voru ekki fyrir hendi,
t. d. haframjöl í stað blómdupts o. s. frv. ]?að er
eflaust náttúruhvöt, að dýr hræðast vissar aðrar
dýrategundir; en hræðsla við nýja skaðlega óvini
getur vanizt á smátt og smátt. Á fjarlægum eyjum
í reginhafi eru fuglarnir í fyrstu mjög spakir, en
læra að fælast manninn með tímanum; ránfuglar og
stórir fuglar eru í byggðum löndum miklu styggari