Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1888, Qupperneq 131

259
þóknun að viðurkenna þessa þar við í ljósi látnu
umhyggju og alúð“ —þess vegna engan gaum gef-
ið að Levetzóws klögu.
Ansvari víci-lögmanns Magnúsar Olafssonar
viðvíkjandi er þess að geta, að frá rentukammeri
varð úttektargjörðin frá 1784 fyrst send fyrtjeðri
nefnd ásamt Levetzows athugasemdum við hana og
stólsgjaldareikning hins fardagaárið 1784—85, þá.
enginn skóli varð haldinn, en þaðan aptur með
nefndarinnar áliti rentukammerinu, hvar stiptamt-
maður Thodal standa átti sem depúteraður fyrir
öllum íslenzkum málefnum. Hann tók öll plöggin
heim til sín, til yfirvegunar—en þar munu þau hafa
hvílzt óviðhrærð til þessa öldungs dauða, hvað sem
þá hefir af þeim orðið. þ>vf eptir 20 ár sá M. St.
þau þar enn f híbýlum hans, og gladdist þá við
að sjá, að þessi hans einna fyrstu embættistörf
höfðu þá enn engan skaðvænan dilk eptir sig dreg-
ið fyrir hlutaðeigendur, sem annars verið hefði mót
tilætlun hans, eptir þeim á bls. 255 nefndu ástæð-
um, og voru þó þá allir hlutaðeigendur, bæði víci-
lögmaður M. Olafsson og hans cautionistar fyrir
löngu dánir, og öllum þeirra dánarbúum skipt um-
talslaust. En af þessu var samt ljóst, að stjórnar-
ráðin heldur fjellust á þá M. Stephensens mein-
ingu, „að heldur bæri að teygja þau mál undir
þeirra aðgjörðir, en, eptir Levetzóws, undir dóm-
stólanna.“
Annað helzta misklíðarefni þessara á milli varð
auctíóns sala Bæjar í Borgarfirði. Commissarius ljet
ekki sjer í lagi selja kirkju-fasteign þá, sem Bæjar-
kirkja átti, heldur einungis bóndaeignina, en kirkju-
eignina þar á móti fylgja kaupinu óreiknaða með
kirkjunni, því hann hjelt rangt, að tilskylda bænda-
17*