Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1894, Síða 123

123
hrökkva sundur eins og fífukveikur, þegar við þær
Cf ^ffins'vegar eru þær röksemdir mjög þungar á,
metunum, sem mæla með því, að kvæðm sjeu ^
orðin á íslandi, og höfum vjer þegar bent á sumar
af þeim Vjer vitum, að kvæði þessi gengu manna
1 bjer 4 landi um 1200, og vöru þá »krt uð
tpp af lslenskum mauni. Dm tvö af þetm hefur
hessi maður sjilfur sagt, að þau væru gramlensk.
Hiu hlitur hanu að hafa skoðað sem islensk þvi að
annars heiði hann vafalaust tekið (M.t Þ-
væri komin, eins og hann genr, að því er snertir
grænlensku kvæðin. Efnið i kvæðunum eru gamlar
eoðasögur og hetjusögur, sem vjer vitum að hafa
fengið á íslandi frá ómunatíð. Hvergi hjá nemm
germanskri þjóð hefur verið jafnmikili áhugi a s -
um sögum eins og hjá Islendingum, hvergi hafa
geimst eius margar fornar sa0mr, oD y
«r minst í varið—hvergi hefur germonsk skáldskapar-
ibrótt svo vjer vitum, staðið með jafnmxklum blóma.
^’autarheldurekki.aðisleuskskUdhaf1«**
síðar gert sjer slíkar fornsögur að irkisefmS enn af
n Einkum þekkjum vjer nöfu margra skálda, sem ort
iafa um Þór og^eru þessir helstir: Eilitr Guðrúnarson %-
teinn Valdason Gaml Gnœvaðarson og Þorbjörn dtsarskald
lr p T alla þessa menn með íslenskum skaldum. Þo
valdr veiU kvað^ .kviðuna skjálihenda. eftir sögu Sigurðar
valdr veih Dm þórfian munn, skald
J'átmsbana (Sn. Þ. 1, oa ) ^ um
■Ólafs konungs hins helga, vitum vjer,
Sigurð Fáfnisbana eftir boði konungs (Fornro s. , ■ ^
Fltt III 244. bls. Ól. h. 1849, 62. k.). Um bighvat Þorðarson
. , i P » firstu ætlaö að stæla erfidrápu. þá,
saet, að hann hafi 1 lirs T?4fni«hana
sem hannorti um óiaf helga, eitir sögu
en„ haQ síðan h»tt við það, af þv að hann íjekk vrtrun