Bókasafnið - 01.03.1990, Blaðsíða 5

Frú Krístín Jónsdóttir. (Ljósm. Sigurður Jónsson)
ann í Reykjavík þar sem hann þreytti stúdentspróf árið
1932. í Háskólanum varð guðfræðin fyrir valinu og cand.
theol. varð Eiríkur 1935. Hann tók einnig kennarapróffrá
Kennaraskólanum árið 1934.
Haustið 1935 lá svo leiðin vestur að Núpi í Dýrafirði þar
sem Eiríkur hafði ráðið sig sem kennara. Þangað flutti
hann mcð sér bókasafn sitt sem var orðið nokkuð að
vöxtum, m.a. voru þar ágætar leikbókmenntir. Þótti
sjálfsagt að Eiríkur stjórnaði leikriti sem nemendur færðu
upp seinni hluta vetrar. Hann lék sjálfur aðalhlutverkið og
þótti takast vel. Ekki fcr sögum af leikhæfileikum Krist-
ínar Jónsdóttur í hlutverki frúarinnar en hún getur ekki
hafa kunnað illa við sig sem kona Eiríks því það hlutverk
hefur hún haft lengstan hluta ævinnar og skilað því þannig
að eftir var tekið ekki síður en störfum bónda hennar.
Árín á Núpi
„Leiðir okkar Eiríks skildi þá um vorið. Eiríkur dvaldi
erlendis 1936-7, kynnti sér skólamál á Norðurlöndum og
stundaði framhaldsnám í guðfræði í Basel í Sviss. í þeirri
borg var elsta bók í safni okkar hjóna gefin út, latnesk-
grísk orðabók frá árinu 1558. í Basel lifði Eiríkur sparlega,
enda styrkur til fararinnar við neglur skorinn hjá ráða-
mönnum. En svissneskt súkkulaði var bæði ljúffengt og
ódýrt og kom sér vel,“ segir Kristín. „Ég fór til Reykja-
víkur haustið 1937 og sótti námskeið í hússtjórnarfræðum
við Kvennaskólann. Ég réðst síðan sem ráðskona að Núps-
skóla hausdð 1938.“
Eiríkur hafði verið skipaður aðstoðarprestur í Dýra-
fjarðarþingi haustið 1937 og var svo veitt prestakallið
1938. Jafnframt var hann kennari við Núpsskóla og skóla-
stjóri frá 1942. Þau Kristín giftust í nóvember 1938 og þar
með hófst rekstur heimilis þar sem börnum, bókum,
nemendum, gestum og gangandi var sinnt af óþrjótandi
Séra Eiríkur J. Eiríksson. (Ljósm. Emilía Björg Björnsdóttir)
elju, áhuga og alúð sem enn lifir þótt heimilisfaðirinn sé
fallinn frá.
Líklega eru ekki margir sem gera sér grein fyrir þeirri
ábyrgð sem því fylgir að vera skólastjóri í heimavistar-
skóla úti á landi þar sem samgöngur geta oft verið stopular
og erfitt að ná til læknis eins og var á Núpi. Skólastjórinn
ber ábyrgð á nemendum eins og heimilisfaðir á börnum
sínum. Auðvitað voru kennarar og annað starfsfólk til
hjálpar eftir því sem tími og aðstæður hvers leyfðu.
Fljótt kom til kasta Kristínar að hjálpa til ef nemandi
veiktist og voru þó ráðskonustörfin ærin eins og aðstæður
voru á þessum tímum. Matfanga var, að stórum hluta,
aflað á haustin, sláturgerð og kjötvinnsla eins og þá tíðk-
aðist til sveita og öll brauð bökuð á staðnum. Heimaraf-
stöð var fyrir skólann en þegar hún bilaði þurfti að elda á
kolaeldavél og hita upp með kolakyntum miðstöðvum.
Nóttina fyrir brúðkaup sitt vakti Kristín yfir fárveikum
nemanda og einnig brúðkaupsnóttina sjálfa - þá var ekki
farið á Hótel Sögu. Árið 1946 barst mænuveikin vestur að
Núpi og þá fylgdi Kristín fárveikum nemanda á opnum
vélbáti til læknis á Þingeyri.
Þriggja ára sonur þeirra Eiríks og Kristínar lést um
vorið af slysförum.
Árið 1937 stóð séra Eiríkur fyrir því að hafin var bygg-
ing prestsbústaðar á Núpi. Krístín getur þess að á skrif-
stofunni hafi verið innbyggður bókaskápur enda jókst
bókasafn þeirra hjónajafnt og þétt. Bókasafn við skólann
mun hafa verið æði fátæklegt eins og víðast hvar við hér-
aðsskólana á þessum árum. Séra Eiríki kom því vel hið
góða einkabókasafn hans sem hann notaði þegar hann
undirbjó kennslu og samdi ræður. Hann var ákaflega
snjall kennari og nemendafjöldi Núpsskóla margfaldaðist
undir hans leiðsögn - úr 30-40 í u.þ.b. 150 nemendur
þegar þau hjón fluttu búferlum árið 1960 til Þingvalla.
Sama ár fékk Núpsskóli rafmagn frá Mjólkárvirkjun og
BÓKASAFNIÐ
5