Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.1982, Blaðsíða 19

19
að vera á hóteli, ég þurfti ekki einu
sinni að elda mat, bara æfa mig, og
þama voru allir að sjálfsögöu með
bömin sin með sér.
— Nýttust þér ekki vel þessi tvö ár
sem þú fékkst til viðbótar við fyrir-
hugaöan námstíma?
— Nei, það áttu að verða beztu árin
en þá veiktumst viö hjónin bæði af
gulu og áttum í þvi í tvö ár. Við
vorum sett í einangrun og þar sem
enginn var til að gæta drengjanna
fyrir okkur vom þeir sprautaðir og
bjuggu hjá okkur. Við fengum saman
herbergi á sjúkrahúsinu þar sem við
iágum í rúminu og strákarnir léku
sér á gólfinu. Þama dvöldum við í 6
vikur. Þetta var að mörgu leyti
erfiður tími, þessi ár í Þýzkalandi,
og ég hef aldrei skilið þegar rætt er
um „yndislegu stúdentsárin”! Eg
segi fyrir sjálfa mig að ég mundi
ekki vilja gera þetta aftur en maður
lætur þetta samt ekki á sig fá, meðan
á þessu stendur, því að þegar maður
er ungur og kominn út í framhalds-
nám ætlar maður að ljúka því verki
sem byrjað er á. Svo heldur maður
alltaf að nú hljóti þetta að fara að
lagast...
— Hvað tók svo við eftir heim-
komuna?
— Þá fór ég að kenna við Tónskóla
Sigursveins D. Kristinssonar og
kenndi þar til ársins 78. Eg kenndi
öllum aldurshópum, allt frá 7 ára og
upp úr, og það var mikiö um að
fullorðið fólk kæmi til að læra. Eg er
alveg á því að mömmur sem eru að
segja dætrum sínum að fara í
píanónám, vegna þess að þær hafi
alltaf haft áhuga á því s jálfar en ekki
haft tök á að læra þegar þær voru
ungar, ættu bara að drífa sig í að
fara að læra. Þaö er aldrei of seint.
Árið 1978 fór ég svo að kenna við Tón-
listarskólann í Hafnarfirði og kenndi
þar þangaö til í fyrravetur að ég
ákvað að nú væri komið nóg af
kennslu.
— Hvers vegna? Er erfitt að vera
tónlistarkennari?
— Já, það er mjög krefjandi starf
og slítandi. Það liggur líka í augum
uppi að þegar maður kennir í 20 tíma
á viku og þarf að æfa sig sjálfur í 4
tíma á dag þá er lítill tími afgangs.
Svo leiðist manni lika óneitanlega
þegar maður er búinn að koma nem-
endum yfir byrjunina og þeir hætta.
Enda er það svo að þegar fólk
ákveður 18 ára gamalt að læra á
píanó þá er það ekki endilega sátt við
að eyða 50 árum við að kenna öðrum
að spila, ef maður miðar við að verða
a.m.k. áttræður!
„Draumastarfið"
— Nú æfðir þú söngvarana í
Meyjaskemmunni.
— Já, eftir að ég var búin að segja
upp starfi mínu viö Tónlistarskólann
sótti ég um dvalarstyrk hjá Mennta-
málaráði til dvalar erlendis og
sóttum viö hjónin um íbúð Jóns
Sigurðssonar í Kaupmannahöfn. Við
fengum þá íbúð frá 1. september til
30. nóvember í vetur. Þá vissi ég að
um áramótin mundi losna starf hjá
Þjóðleikhúsinu, og það var starf sem
mig hafði alltaf dreymt um. Það felst
i því að píanisti aéfir tónlist, söngv
ara og undirbýr allan tónlistar-
flutning á óperum og söngleikjum.
Áður hafði dr. Victor Urbancic haft
þetta starf og síðan Carl Billich og
ég tók við af honum. Það má því
segja að ég sé fyrsti innfæddi Islend-
ingurinn sem innir þetta starf af
höndum. Sveinn Einarsson var mér
mjög hjálplegur í Kaupmanna-
hafnardvöl minni. Hann kom mér
inn í Konunglega leikhúsið í Kaup-
mannahöfn, meöan ég dvaldist þar,
og þar fylgdist ég með öllum
æfingum og sá allar þær óperu-
sýningar sem hægt var að sjá. Eg
sótti svo um þetta starf hjá Þjóð-
leikhúsinu og fékk það.
Meyjaskemman er því mitt fyrsta
verk þar og æfingar byrjuðu um
miðjan febrúar.
— E rtu ánægð með árangurinn?
— Já, ég get að sjálfsögöu ekki
gert kraftaverk í þessu starfi, en ég
get gert mitt bezta þótt ég sé kannski
ekki alltaf jafnánægð. Flutningur á
verkum Schuberts þarf að vera
mjög vandaður og við eigum því
miður ekki svo mikið af fólki sem
getur bæði sungið vel og leikið vel.
Ljóðasöngur er sérstakt fag sem
þarf að kunna. Sumir þeirra sem
taka þátt í Meyjaskemmunni höfðu
aldrei fyrr staðið á sviði og þvi má
velvið una.
— Ertu að æfa eitthvert verk
núna?
— Já, við byrjuðum að æfa verk
eftir Atla Heimi Sveinsson í byrjun
janúar sem heitir ,,Silkitromman”
og verður frumflutt á Listahátíð 5.
júní. Þessi ópera er sennilega það
erfiðasta verk sem ég mun nokkui n
tíma eiga eftir að vinna við. Áóur en
byrjað er að æfa þarf aö læra
músikina og æfa í samráði við hljóm-
sveitarstjóra eftir að búið er að
ákveða hlutverkaskipan. Ef ég er
með verk í höndunum, eins og t.d.
eftir Schubert, get ég alltaf hlustað á
plötur, jafnvel mismunandi útgáfur
af hverju verki, og sett mig inn í það.
Þetta verk hans Atla er aftur á móti
eins og að vera í myrkri og leita að
glætu því að við höfum engin tök á að
kynna okkur verkið og verðum því að
þreifa okkur áfram og sjá hvað
kemur út. Kannski stöndum við svo
frammi fyrir því að eitthvað hefði nú
átt að vera öðruvísi en við gerum
okkar bezta. Meðan við æfðum
Meyjaskemmuna voru léttar
æfingar á þessu verki en svo fórum
við aftur á fullt 26. apríl. í „Silki-
trommunni” fer Guðmundur Jóns-
son meö mjög stórt hlutverk og
einnig koma fram þar Sigurður
Bjömsson, Jón Sigurbjömsson,
Kristinn Sigmundsson, Rut Magnús-
son og Olöf Harðardóttir.
— Hvaða augum lítur þú á gagn-
rýni?
— Mér finnst allir hafa rétt á að
gagnrýna. En gagnrýni þarf að vera
leiðbeinandi og hjálpa til aö gera
betur ef gagnrýnandi sér eitthvað
sem honum þætti aö betur mætti
fara.
I bókahillum á heimili Agnesar er
að finna ljóðabæii :r ig matreiðslu-
bækur, auk bóka um íþróttir o.fl. Eg
spyr hana hvort hún sé ljóða-
unnandi? ,
— Nei, ekki ef það vantar lagið.
Aftur á móti er ég mjög mikið fyrir
ljóð ef þau em sungin. Hvað við-
víkur matreiðslubókunum þá er það
mitt aðaláhugamál aö búa til góðan
mat. Það kemur kannski mikið til af
því að þegar við bjuggum i Þýzka-
landi var ekki peningunum fyrir að
fara, við bæöi á námsstyrk, svo
síðustu daga mánaðarins seldum viö
oft gler til að geta keypt okkur rúnn-
stykki. Fyrsta dag mánaðar vomm
við alltaf oröin svo langsvöng að við
fórum á fín hótel og fengum okkur
virkilega góðan mat að boröa. Með
því móti hélzt þessi hringrás auð-
vitað! Við hjónin fömm mjög lítið út
að skemmta okkur en finnst aftur á
móti mjög gaman að bjóða til okkar
ættingjum og vinum í góðan mat. Þá
er það yfirleitt tilraunaelda-
mennska, eins og kínverskur matur
o.s.frv., því að strákarnir em ekki
mikið fyrir sterka rétti eins og
algengt er með böm og unglinga. I
okkar vinahópi er aöallega tónlistar-
fólk því aö í þessu starfi þarf að lifa
reglusömu lífi svo að maður lendir
frekar saman með fólki sem hefur
skilning á þvi og þarf sjálft að haga
sérþannig.
— Er eitthvert verk sem þig
dreymir um að sé sett upp hér á
Islandi?
— Eftirlætisóperan min er Don
Carlos eftir Verdi en mig dreymir
um að sett verði upp hér ,,Hollend-
ingurinn fljúgandi” eftir Wagner.
Það verk á vel við Island og
Islendinga þar sem sjórinn er þar
stórt atriði. Þetta var fyrsta óperan
sem ég sá úti í Leipzig og ég hafði
alltaf heyrt að Wagner væri svo
þungur að ég var ekkert mjög
spennt að fara. En ég varð alveg
heilluð strax frá fyrstu hljómum. En
það er dýrt að setja upp stórar
ópemr og þó við eigum marga góða
söngvara þá þurfum við fleiri. Auk
þess krefst þetta verk stórrar hljóm-
sveitar en hljómsveitargryfjan í
Þjóðleikhúsinu er lítil.
— Hefurðu ekki spilað undir hjá
söngvurum?
— Jú, ég hef spilað undir með all-
| flestum söngvurum á Islandi. Eg
hafði einnig unniö í Þjóðleikhúsinu í
12 ár í íhlaupum, áður en ég hóf störf
þar núna, svo að ég þekkti alla
söngvarana. I fyrra fór ég vítt og
breitt um landið með Sigurði Björns-
syni söngvara og núna eftirpáska
héldum viö tónleika á Akranesi
ásamt Sieglinde konu hans.
— Finnst þér leiðinlegt hversu lítill
hlutur undirleikara vill oft verða
þegar komiö er fram með söngv-
umm?
— Mér fellur nú ekki við orðið
„undirleikari”, vil heldur láta kalla
mig píanóleikara. En mér finnst ekki
atriði hvort maður er kynntur eitt-
hvað sérstaklega, það gerir mann
fyrst og fremst hamingjusaman að
starfa við eitthvað sem gerir mann
ánægðan. Svo er varia hægt að líkja
saman hlutverki söngvarans og
píanóleikarans þar sem söngvarinn
hefur svo beint samband við áheyr-
endur. Hann stendur frammi fyrir
þeim og syngur textann til þeirra.
— Syngur þú sjálf ?
— Nei, ekki nema bara innan í
mér. Píanóleikari þarf aö kunna
textann sem söngvarinn fer meö og
vita nákvæmlega hvar hann andar.
Maður sezt ekki bara niður og spilar
eins og margir halda. Eg hef meira
að segja heyrt fólk öfunda mig af því
að geta bara gengið prúöbúin að
pianóinu og spilað og ekki þurft að
hafa neitt fyrir því. Þetta er alveg
gífurlegur misskilningur og ég held
að almennt geri fólk sér enga grein
fyrir hversu mikil vinna liggur að
baki þessu starfi. Sjálf hef ég oft
óskaö þess að ég væri ein af þeim
sem geta komið heim eftir vinnu og
farið að sinna heimilinu. En þaö er
ekki svo auðvelt að sleppa þessu
starfi, það er viss ástríða á bak viö
þetta sem ekki er svo auðvelt að
komast frá. En maður heldur oft að
allt annað, öll önnur störf, hljóti að
vera svo miklu skemmtilegri en það
sem maður er s jálfur að vinna við.
„Skáldsögufyllerí"
— Áttu þér tómstundaáhugamál,
skíði, hesta o.s.frv?
— Nei, ég þori ekki á skíði og ekki á
hestbak því að ég gæti dottiö og
handleggsbrotnað! En aftur á móti
fer ég oft á skáldsögufyllerí. Ég er
eins og alkóhólistinn með vínið, ef ég
kemst yfir skemmtilegar bækur þá
get ég ekki hætt. Þess vegna forðast
ég að ná mér í bækur því að þá er
hætt við að ég geri ekkert annað á
meðan! Annars á ég fáar tóm-
stundir, ég er eins konar free-lance
píanisti með heimili og útivinnandi
húsmóðir. Jú, svo stunda ég smá
líkamsrækt til aö halda góðri heilsu
því að maður veröur að vera
hraustur til að sinna þessu starfi og
þar af leiðandi þarf ég að sofa mikið.
— Hafðirðu hugsað þér eitthvert
annaö nám þegar þú fórst til Þýzka-
lands í píanónám?
— Já, ég var búin að ljúka lands-
prófi og einum vetri í Kennara-
skólanum og var reyndar byrjuð þar
á öðrum vetri þegar ég ákvað að fara
utan. Þá var kennarastarfið eitt af
þeim fáu störfum þar sem konur
fengusömulaunogkarlmenn....
— Áttu þér eftiriætis-tónskáld?
— Mér finnst allt afskaplega
fallegt eftir Mahler og einnig held ég
mikið upp á Verdi. En alltaf elskar
maður þaö tónskáld sem maöur er að
æfa verk eftirhverjusinni.
— Ertu ánægö með lífið í dag?
— Já, ég nýt þess alveg ólýsanlega
að eiga fallegt heimili og starfa við
það sem mig hefur alltaf dreymt um.
Enda var ég að velta því fyrir mér,
ef ég fengi ekki starfið við Þjóðleik-
húsið, að söðla alveg um.
— Og hvaö hefðirðu þá farið að
gera?
— Eg veit ekki — er ekki óskaplega
þægilegt að kunna lögfræði?
Og með þessum orðum lýkur
viðtalinu við Agnesi Löve. En
sennilega eru margir fegnir að
Agnes skuli hafa fengið drauma-
starfið sitt. því að meðan hún lék á
flygilinn tónlist úr Meyjaskwnn- "T'ni
var tilhugsunin um hana sitian á t
lögfræðistofu, með blf öaLunka fyrir
framan sig, alveg óbærileg. Agnes
Löve á að hafa nóturnar fyrir
framan sig og ekkert annað. -AKM.

Ljúsnu: Friðpjófur HeUgason