Dagblaðið Vísir - DV - 27.10.1982, Page 36

36
DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL
DV. MIÐVIKUDAGUR27. OKTOBER1982.
DÆGRADVÖL
Skipið skríður
frá landi...
Komiö þiö sælir, dægradvalar
góðir. Kallinn er kominn um borö og
viö hásetamir biðum bara eftir
gamla góöa „Lagó, strákar”. Eftir
það getum viö sagt aö skipið skríöi
frá landi.
Já, hafiö bláa hafið hugann
dregur. Meö þessi orö í huga f jöllum
viö í Dægradvölinni um siglingar á
sportbátum í dag, en þaö er dægra-
dvöl sem á sífellt meiri vinsældum aö
fagna.
Fyrstu kynni Dægradvalarinnar
af siglingum voru reyndar hér í
„dentid” þegar menn fóru með
Boggu gömlu upp á Skaga. Fariö var
um borö og síöan lá leiðin beint niöur
í koju þar sem legið var meö tærnar
upp í loft og nokkrum sjóveiki:-
töflum skilaö niöur. En síöan áttu
menn eftir að sjóast.
Enda þótt við í Dægradvölinni
getum ekki sagt aö sjómennsku
kunnum viö upp á hár þá verður það
sama ekki sagt um viðmælendur
okkar í dag. En þausem rætt veröur
viö eru hjónin Ragnar Jóhannesson
og MjöllSiguröardóttir enmeöþeim
fórum viö nýlega í stutta sjóferö frá
Hafnarfiröi. Viö ræðum viö hann
Kristmund Jónsson á Bæjarins
bestu en siglingar hafa verið hans
dægradvöl í mörg ár. Og þá verður
Hanna Georgsdóttir, aflakló í Snar-
fara, tekin tali og einnig varafor-
maður Snarfara, Jón 0. Hjörleifs-
son.
Og þá er ekki eftir neinu aö bíða og
viö segjum „Lagó, strákar”.
tekiö.
„MAÐUR HUGSAR EKKI
UM ANNAÐ Á MEÐAN”
— tiplað á öldunni með Ragnari Jóhannessyni og f jölskyldu
Færin voru ekki tekin meO i ferOina en þó fannst smágirni sem mátti
notast viO og athuga hvort sá guii vœri forvitinn, svo reyndist þó ekki
vera. ÞaO gerOi heldur okkert tii þvi aO aOaiatriOiO var aO slappa af og
anda aO sór góOu sjávarloftinu.
„Maður hugsar ekki um annað á
meðan,” sagöi Ragnar Jóhannesson,
slökkviliösstjóri hjá Islenska álféiaginu,
er viö stóöum uppi í brúnni í báti hans
Mjöllinni og tókum stímið út úr Hafnar-
fjaröarhöfn. Meö í ferðinni var eigin-
kona hans, Mjöll Sigurðardóttir, sonur
þeirra Sigurður, og aö sjálfsögðu heimil-
ishundurinnTáta.
Er ég spuröi Ragnar hvenær helst væri
siglt sagöi hann að helgamar væru mest
notaöar en einnig væri oft skroppiö í
smærri ferðir á kvöldin. „Við sjósetjum
bátinn í apríl en þá er oft mikil veiöi. Og
síðan er- siglt eins oft og möguleiki er á
fram á haustið, en viö tökum bátinn upp í
október,” sagöi Ragnar.
Aöspuröur um nafngift bátsins sagöi
hann aö þaö heföi verið vandalaust aö
finna þaö. „Þetta nafn hefur reynst mér
vel og því varö þaö aö sjálfsögöu fyrir
valinu.”
I þessu fundum viö rjúkandi kaffiilm-
inn sem lagði frá örlitlu eldhúsi í bátn-
um. Það var Mjöll sem var aö skerpa á
könnunni og hún bauð okkur upp á heitan
sopann. „Eitt aöalævintýriö okkar á
bátnum var í sumar þegar viö Ragnar
fórum til Englands,” sagöi Mjöll og
Texti:
Jón G. Hauksson
Myndir:
GunnarV.
Andrésson
bætti viö: „Viö komum viö í um tuttugu
og tveim höfnum. Röltum upp í bæina
eöa hreinlega flatmöguöum í sólinni og
slöppuöumþannig af.”
Þau sögðu að báturinn hefði veriö
fluttur út á flutningaskipi en hann hefði
síðan veriö sjósettur á Irlandshafi. Og
þetta skemmtilega ferðalag tók um
fimm vikur. „Ekki má gleyma því aö við
vorum oftast mætt á pöbbana á réttum
tíma,” skaut Ragnar nú glettnislega inn
ísamtaliö.
Ekki er hægt aö segja annaö en bátur-
inn þeirra Ragnars og Mjallar sé renni-
legur. I honum er eldhús, borðkrókur,
svefnaðstaöa og í vélarrúminu er 145
hestafla vél sem getur komiö fleyinu
upp í tuttugu og fimm mílna hraða.
Ragnar er fyrrum sjómaöur og hann
sagði að sjómannsbakterían hyrfi ekki
alveg og því hefði hann dembt sér í aö
kaupa bátinn. „Átti reyndar annan
minni áöur,” sagði Ragnar.
En nú var stefnan tekin á land. Við
Gunnar Andrésson vorum leystir út meö
kaffi og flatkökum sem runnu ljúflega
niður. Já, sjávarloftið er hressandi og
þaö mátti líka sjá á skipsfélögum okkar í
þessari skemmtileguferö.
SjóleiOin tíi Bagdad, er hún ekki á þessu kortí? MJöfí og Ragnar huga aO sjókortunum.
„Hún erá undanþágu,"sagOi Ragnarglottandi.
SlappaO af i borOstofunni. Tikin Táta er ekkiahreg meO þaO á hreinu hvernig hún á aO brosa
framan i myndavól Gunnars. SigurOur sagOi okkur aO Táta hefOi veriO sjóhrædd tfí aO byrja
meO en síöan heföi hún sjóast.