Dagblaðið Vísir - DV - 03.01.1984, Síða 16

16
Spurningin
Strengdir þú einhver heit
um áramótin?
Stefán Guðjónsson forstjóri: Nei, ég
hef engin áramótaheit strengt. Mér
dettur ekki neitt í hug. Ég hef ekki gert
það á undanförnum árum.
Guðjón Ben. Sigurðsson bílstjóri: Nei,
maður leggur ekki í þaö. Þá svíkur
maður ekki sjálfan sig. Ég hef aldrei
strengt nein heit.
Björn Baldursson bílstjóri: Nei, ekki
geri ég það nú. Ég lofa sjálfum mér
einhverju frekar á vorin. Veturinn er
ekki til þess fallinn að maður lofi
sjálfum sér einhverju.
Gunnar Hersir bílstjóri: Ekki hef ég nú
gert það. Ég er búinn að strengja svo
mörg heit að ég á engin eftir. Mér
hefur alltaf gengið ágætlega að standa
við þær heitstrengingar mínar. Nú eru
komin 11 ár síöan ég hætti að reykja til
dæmis.
Vallaður Pálsson bQstjóri: Ékki
nokkur. Mér líður svo vel að ég þarf
ekki að heita mér neinu. Ég man nú
bara ekki hvort ég gerði það áður fyrr
en nú lifir maður bara frá degi til dags.'
Jóhannes Ragnarsson bílstjóri: Nei,
engin heit. Maður þarf þess ekki. En
það gæti verið að maður þyrfti þess á
morgun. Það er svona upp og ofan
hvort ég strengi heit. Þetta verður gott
ár og það þarf enskis að óska.
DV. ÞRIÐJUDAGUR3. JANUAR1984.
Lesendur Lesendur ' Lesendur Lesendur
Fangi á Utla-Hrauni segir að vistmenn þar hafi óskað þess að mega sieppa einni máltíð og láta andvirði hennar renna til söfnunar Hjálparstofnunar
kirkjunnar.
Enginn svo févana
—að hann geti ekki gef ið
Fangi á Litla Hrauni skrifar:
Eg afplána dóm hér á vinnuhælinu
Litla-Hrauni og held ég aö ég geti sagt
aö hér sé ekki allsnægtuhum fyrir aö
fara. En engu að síður held ég því fram
aö enginn, hvorki hér á Litla-Hrauni né
öllu landinu, sé svo févana aö hann geti
ekki séö af 100 til 200 krónum til styrkt-
ar því málefni sem Hjálparstofnun
kirkjunnar er aö safna fyrir. Þessi
söfnun hefur verið rækilega auglýst
þannig að fólk getur ekki, að minu
mati, haft það sér til afsökunar að það
viti ekki af þessu mjög svo þurfandi
fólki úti í heimi.
Þaö er ætlun mín meö þessu bréfi aö
vekja eftirtekt á því að þó aö kjör, éfni
og aöstæður séu stundum í slæmu ásig-
komulagi þá má alltaf láta eitthvað af
hendi rakna til þessarar söfnunar. Ég
læt meö þessu bréfi fylgja 200 krónur
og bið ég DV að koma þeim aurum í
réttar hendur.
Þaö má kannski láta þess getið að
fangar hér á Litla-Hrauni hafa farið
þess á leit viö yfirmenn aö fá að sleppa
einni máltíö til styrktar þessu málefni
og er það í athugun h já þeim.
íslenskir
uppfinn-
ingamenn
— þurfa að flýja land
G.J. skrifar:
Islenskir uppfinningamenn gera oft
merkilegar uppgötvanir, ein merkileg-
asta uppgötvun þeirra hin síðari ár er
að ekki sé hægt að berjast viö íslenska
rikisbáknið. Þessir hugvitsmenn hafa
því flutt til útlanda, einhverjir hafa
sest að í Kaupmannahöfn og aðrir enn
víðar. Þar fá þessir menn þá fyrir-
greiöslu og alla þá aðstoð sem þeir
þurfa áaðhalda.
Það er annað en hér á landi, hér eru
þessir uppfinningamenn stimplaöir
sem hálfruglaðir eða alruglaðir, í stað
þess að hvetja þá eru þeir lattir af rík-
inu. Hugarstarfsemi kallast ekki
vinnaálslandi.
Það hefur svo sýnt sig að í útlöndum
hefur þessum mönnum verið tekið meö
kostum og kynjum og uppfinningar
þeirra hafa hlotið alþjóðaviðurkenn-
ingar og stórfyrirtæki slást um að
bjóða í þær.
Það er furðulegt að Islendingar, sem
eitthvað meira mega sín, þurfi að flýja
land til að öðlast viöurkenningar fyrir
verk sín. Hugvitssemi og hæfni til aö
nýta hana við þarflegar uppfinningar
er mjög góður eiginleiki og ættu menn
sem búa yf ir slíkri náttúru að fá alla þá
fyrirgreiöslu og aðstoö sem þeir þurfa
á að halda hér á landi svo þeir þurfi
ekki að leita út fyrir landsteinana.
Það er allra hagur að þessir menn
geti starfaö óskiptir að sínum málum
því þjóöarbúiö gæti haft af þeim
miklar tekjur og svo eru þeir mikil
auglýsing fyrir landiö á erlendum vett-
vangi.
Þessi uppfinning er reyndar ekki íslensk en engu að síður merkileg. Hér er á ferðinni vasaljós knúið sólar-
orku.
Umferðarómenning
Bílstjórihringdi:
íslensk umferðarmenning er nokkuö
sem ekki er til. Þeir sem eitthvað hafa
keyrt erlendis hafa tekið eftir því aö
umferðin þar gengur allt öðruvísi fyrir
sig en hér á landi. Eg held ég taki ekk-
ert djúpt í árinni þegar ég leyfi mér að
halda því fram að íslenskir bílstjórar
séu einhverjir þeir alverstu í allri
veröldinni.
Hugsanagangur íslenskra bílstjóra á
sér kannski djúpar rætur, „fram,
fram, aldrei að víkja” má örugglega
heyra margan ökumanninn syngja ak-
andi eins og „Palli” sé einn í heimin-
um. Ökuferðir breytast í stigakeppni
þar sem sá hlýtur flest stig sem fæsta
„sjensa” gefur og oftast getur
„svínað”.
Þegar ekið er erlendis og einhver vill
beygja, gefur sá hinn sami stefnuljós
og færa aðrir bílar sig þá aðeins aftar í
rööina til aö þeim sem ætlar að beygja
veitist það auðveldara.
En á Islandi gefa allir í þegar þeir
sjá að einhver ætlar aö skipta um
akrein, „þaðskal enginn komast fram
fyrir mig,” hugsa menn og blóta þeim
mannaumingja sem ætlaði að gerast
svo djarfur að skipta um akrein.
Svona mætti lengi telja, lítil tillits-
semi íslenskra bílstjóra á sér enga
hliðstæðu. Það er eins og bilstjórar aki
ekki saman í umferðinni heldur séu
allir á móti öllum. Sá hæfasti lifir er
mottóið í umferðinni.
Þeirri kynslóð bilstjóra sem nú geys-
ist um götur borgarinnar verður ekki
breytt, þeir eru það nýlega komnir úr
frumskóginum. En viö veröum að
binda vonir við næstu kynslóð og kenna
henni hvað umferðarmenning er svo
einhvern tímann veröi hægt að breyta
þessari ómenningu í umferðarmenn-
ingu.
Bréfritari segir íslenska umferðar-
menningu ekki á háu stigi.