Dagblaðið Vísir - DV - 14.06.1986, Page 23

DV. LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 1986.
23
Okkar maður í Kínaveldi.
stórvirkar vinnuvélar og menn að
bera grjót í röð einn af öðrum.
Náðu kannski 10-15 vörubílahlöss-
um á dag með miklum djöflagangi."
Silki, bjór og gleði
Á ferð um þessar borgir var hópn-
um meðal annars boðið að skoða
silkiverksmiðju og komast að raun
um að þær voru ekki í Arizona.
Verksmiðjan sem þeir heimsóttu
var tölvuvædd upp á gamla móð-
inn, þ.e. með gataspjöldum. Annars
var þetta mjög svipað á öllum stöð-
unum, veisla, tónleikahúsið skoðað
og hljóðprufa framkvæmd, tónleik-
ar, tekið saman og önnur veisla.
Næsti viðkomustaður, takk.
I Tianjin elti Kínverji Júlla um
allt með tvo bjóra í hendinni og
bauð honum stöðugt að drekka.
Um leið og bjórflaskan varð hálf
náði hann í aðra.
„Ókei, þetta er orðið gott. Ekki
meiri bjór.“
????????
„Ékkl MEIRI BJÓR.“
????????
„Gleymdu því.“
????????
Annars var mikil gleði og glaum-
ur á öllum þessum stöðum og
Kínverjarnir mjög hjálplegir við
allt, raunar stundum alltof hjálp-
legir eins og þegar pakka átti
saman hljóðfærunum í lok tónleik-
anna. Þá vildu þeir oft taka of
mikið i sundur, eins og strengina
af gíturunum og jafnvel gítarháls-
ana en þetta bjargaðist.
I húsi Sjang Kai Sjek
Lokaáfangi ferðalagsins um Kína
var Peking þar sem Stuðmenn
héldu tvenna tónleika. I Peking var
hópnum boðið að dvelja í síðasta
dvalarstað Sjang Kai Sjek, lítilli
húsaþyrpingu í miðborg Peking. Á
öðrum tónleikunum situr Júlli út
í sal að vanda við hljóðblöndunina
og kveikir sér í sígarettu.
„Það er bannað að reykja hérna,"
er sagt fyrir aftan hann.
Júlli snýr sér við og sér ekkert
nema kínversk andlit. Lítur undir
mixer-borðið til að athuga hvort
einhver leynist þar og sé að stríða
honum. Svo er ekki. Hann ypptir
öxlum og heldur áfram störfum.
„Ég sagði að það væri bannað
að reykja hérna."
„Hvur djöfullinn...“ Júlli snýr sér
snöggt við. Horfir framan í bros-
andi Kínverja. „Sagðir þú þetta?“
„Já, já.“
„Þú kannt þá íslensku.“
„Já, ég var í Menntaskólanum
við Hamrahlíð."
„Jæja, merkilegt."
„Já, ég fór oft út á Umferðarmið-
stöð og fékk mér pulsu.“
„Þú segir ekki.“
Því meir sem Júlli pælir í þessu
samtali því magnaðra verður það.
Af hverju var hann að nefna Um-
ferðarmiðstöðina? Skrýtinn heim-
ur.
Sheraton og fyrsta steikin
Eftir að Stuðmenn höfðu spókað
sig á helstu stöðunum í Peking og
grenndinni, eins og Kínamúrnum
og Torgi hins himneska friðar, var
stefnan sett á Sheraton hótelið í
fyrsta vestræna matinn siðan í
Hong Kong, steik og rauðvín með
og Irish coffee í ábæti... „Alveg
dásamlegt eftir tólf rétta máltíðim-
ar sem fóru alveg með magann í
okkur.“
Annað „skylduverk" var að
heimsækja Peking Duck House þar
sem menn fá öndina þannig að
byrjað er á sundfitunum í súpu og
endað á goggnum... „Ég get svarið
það. Við hliðina á mér sat maður
og bruddi gogg. Ég lét mér tunguna
nægja."
Hong Kong og Volvo-klúbb-
urinn
Frá Peking var flogið aftur til
Hong Kong til fimm daga dvalar
og tveggja tónleika í Volvo-klúbb-
num, sællar minningar.
„Næturlífið í Hong Kong er flestu
fjörugra. Við fórum þarna á nokkur
diskótek og á einu þeirra var gest-
um boðið að koma upp á svið og
taka lagið en þar var maður með
orgel og nótnahefti sem gesturinn
valdi lög úr. Bæði Egill og Valgeir
skelltu sér á sviðið og tókst vel til.
Við Egill hittum svo einn daginn
forríkan Indverja sem bauð okkur
í heimsókn í villuna síná. Þessi
náungi var með armbandsúr þar
sem umgjörðin var úr demanti og
annað eftir því. Ætli hann hafi
ekki verið með hálfa milljón doll-
ara bara utan á sér.“
Skýrasta minningin frá Hong
Kong í huga Júlla er lokakvöldið
er þeir Egill komu af einu nætur-
röltinu og fóru út á Stanley Beach,
syðsta hluta Hong Kong. Þar
skelltu þeir sér naktir til sunds út
í Kyrrahafið. Nokkuð frá landi
öskrar annar til hins:
„Góður túr.“ „Já, helvíti góður
túr.“
Friðrik Indriðason
Ásgeir athugar aðstæöur i lestinni
milli Hong Kong og Kanton.
Kínversk fjölskylda á einum tón-
leikum Stuðmanna.