Dagblaðið Vísir - DV - 27.02.1987, Síða 16

16
FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1987.
Spmningin
Telurðu Þjóðhagsstofn-
un óþarfa?
Birgir Ólafsson bílstjóri: Já, það tel
ég og reyndar fleiri opinberar stofn-
anir. Skrifstofubáknið er orðið allt
of mikið, það er kominn tími til að
minnka það og því alveg eins gott
að byrja á Þjóðhagsstofnuninni.
ívar Atlason nemi: Mér finnst að það
megi draga saman og sameina allar
stofnanir, er snúa að efnahagsmál-
um, í eina stofnun. Það ætti að vera
meiri hagræðing í því og minni
kostnaður.
Elín Óskarsdóttir: Ég hef bara ekki
kynnt mér það.
Guðrún Gestsdóttir verslunarmaður:
Ég stend alltaf með Sjálfstæðis-
flokknum að málum og því er ég
hlynt því að Þjóðhagsstofnun sé lögð
niður.
Guðni Vigfússon verslunarmaður:
Sjálfsagt mætti fækka eitthvað af
þessum opinberu stofnunum. Svo er
það spurning hvort það eigi að vera
Þjóðhagsstofnun eða einhverjar aðr-
ar.
Kristín Stefánsdóttir snyrtifræðing-
ur: Ég hef bara ekki hugmynd um
það enda ekkert inni í þessum mál-
um.
Lesendur___ x>v
Fátækir réttlausir
Blasnauður i
I SjúkbntPu »kriífií
I £* p>v*M rssww
f .U<:d.4i ■o'l tÞ«v.- l< 1.!«,;,
[ <-<<r-n1)in V> '4'k
Jvmwís »5 <■« '.orít »f
«> c«J»'
'fiW oft. w Ruakcfsðio- M *
I apr3 ’Búlö l/M *»* fcww
I ‘(Ws.’i k>(«>:<(-( <V 0VV> tíOttM «*r.
In Gí (.<<...*< •<)'*■ < '.A'<*i Wií rvjj).
I «• » :o>k1 ý( o t trtotvr < v <-(. t.í
I >■>■ íí'FfKtt : .» <<!.<.., Þ;« w:>:
ðw túlíw cvwt <« fWí
wtrtí hfc>vJ>
f fc> lá vmotu}; a>é>- «(>>?' («
»* vwð XV 5« «<• :>ð «>•:*» k(w-
<ftí; «n-J ::í Rft?kp«<M* pc>nft>J>-
‘few tf >1::« tftt&Kcli.
Í.XKnr.mMU>.<?> y*
)«i þMt kftfi-v t.ð hfe. ttJtðtft t-«i
.«* ftt-r. «iW( t 0!« Éf (» >•-(:
()» vkki <<):« i viiftt;: <»•> ato «ð>r

i> v>> vi* (crvtxo ttskort
-t) ..VK>: t•«• ftrtt: t> <:: O ftí > >"> > -C
oitóf vrtktadt & 0> hiav >
.yV;.tr.>-)Mok#t,.xi«gúðuw: i>>.>»*>>
IV ekv ttewr I.rkc >:•? >>>*<-'-•
'l-t^vOtafWíft: fftrt- : tttftt jatf ÍTM
ftú vkúí owMftWít
É»ft þftð fcf*« :>••• f*> »■'> '•'•>■> ><»(•
>j:j <:<V.•>!) í ■• t.p'ouV.xxijiv
l'f *>‘kfc ">■»' frs Þ»t>. nrtvct. »<
' tr »«8. ftft vwttt sfckw SÖ >á>, fc>-
.. ■ : , .
. ,
ftu 'ttát ekftí hweow oð* 3«t
éx Vjfgfð rtV> Vottrvu iftttft «g I
Jttf (ftófrtáftúíft á srt ví(ft» ><*-• 1
».>:kj><tvr:ttti (xa.lttr (ftttif vút ,
ów«> áftR. Hvað tek«r woð<«: (II
■
tus •xftjvtJ Worti ihI < f tttftfyft* J
>:<tx >:ÍA> oxo.J-oiV ífftf.RVfttt (fttt'i 1
V :lo.> V:«t.» :(••.:,:• .«v<rrí 1
k><»V h.->fft>'ít(t, b ss.1 tts’ftw ialfc- V
>xt^U(þ)Sð»fSf!f.' kliyVsf swrír »at 1
reo>h.ftortcrv<r>|ft>.>s1tttt(fls?>a v»(Í8 I
(':>-:>• ?<W i-a l..«v,r«« Vftttc A I
Staðreyndin er bara sú að við búum í velferðarríki þar sem allir eiga að
hafa það gott, nema aumingjarnir sem verða fyrir skakkaföllum
Hjón, reynslunni ríkari, skrifa:
Svar við bréfi sjúklings sem birtist
í DV hinn 13/2.
Við samhiyggjumst ykkur innilega
og vildum óska þess að við gætum
hjálpað ykkur en því miður höfum við
lent í svipaðri aðstöðu þannig að við
erum ekki aflögufær eða þess megnuð
að hjálpa hvorki okkur né öðrum, þó
að við gjaman vildum. En þó höfum
við eitt sem við getum miðlað til ykk-
ar af eigin reynslu og það eru upplýs-
ingar um að allir þeir sem lenda í
svona erfiðleikum, hvort sem það eru
sjúklingar, ellilífeyrisþegar eða fólk
sem hefur lent í greiðsluerfiðleikum
vegna húsnæðiskaupa, virðast engan
tilverurétt hafa í þessu þjóðfélagi í dag.
Fólk í þessari aðstöðu fær enga mis-
kunn hjá ráðamönnum þjóðarinnar
og fólkið, sem býr við betri kjör en
þú, segir: „Mikið er þetta erfitt hjá
ykkur að lenda í þessu“ og það er nú
heilmikill stuðningur, ekki satt? Stað-
reyndin er bara sú að við búum í
velferðarríki þar sem allir eiga að hafa
það gott, nema aumingjamir sem
verða fyrir svona skakkaföllum.
Það eina sem við getum ráðlagt ykk-
ur er: í guðanna bænum, reynið að
komast hjá því að eyða þreki ykkar
og dýrmætum vinnutíma í að tala við
fólk sem þið treystið á að geti hjálpað
ykkur úr erfiðleikunum. Þama á ég
við ráðamenn þjóðarinnar, hvar í póli-
tík sem þeir em, félagsmálastofhun
sem virðist hafa kvóta sem hún getur
úthlutað fólki í neyð, þið fenguð 30
þús., við fengum 32 þús. kr., kannski
vegna þess að við höfúm bam á fram-
færi okkar. Það er tilgangslaust og
mjög slítandi fyrir ykkur að leita til
þessara aðila, það eina sem þið hafið
upp úr krafsinu em vonbrigði, falskar
vonir og svefnlausar nætur vegna lík-
amlegrar og andlegrar þreytu og álags
í þeirri von um að finna emhverja
lausn á vandamálunum.
Svarið er þó mjög svo einfalt: Þið
verðið að hjálpa ykkur sjálf því það
gerir enginn fyrir ykkur. Ómögulegt,
hugsið þið kannski með sjálfum ykk-
ur, en svona em svörin sem maður
fær. Þetta er ýmist sagt þjóðfélags-
vandamál eða þið verðið að borga
ykkar skuldir sjálf, hvort sem þið get-
ið það eða ekki, það er bara aukaat-
riði. Nei, eina vonin ykkar er að leita
á náðir fjölskyldna ykkar og vina ef
vera kynni að einhver af þeim gæti
hjálpað ykkur.
Okkur finnst sárt að þurfa að segja
ykkur þetta en þetta er einungis það
sem við höfúm gengið í gegnum af
eigin reynslu, þetta er bláköld stað-
reynd í allsnægtarþjóðfélaginu á
íslandi
Við vitum vel að þetta em engir
afarkostir en við þetta býr fjöldi fólks
í dag og við virðumst ekkert geta gert,
því miður.
Allt veltur á videoi
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Mörg hjónabönd em það sem kallað
er þreytt, vægast sagt að niðurlotum
komin mörg hver. En tæknin er alls
staðar til þjónustu reiðubúinn og í til-
fellum sem þessum er hún, að fróðra
mati, lyftistöng hin mesta sem margan
hjónaskilnað hefur hindrað. - Hvað
er maðurinn nú að bulla? Hvaða tækni
fær einhverju áorkað í sambandslausri
sambúð?
Auðvitað á ég hér við videoið. Með
tilurð myndbandstækjanna hefur í
nefhdu máli grettistaki verið lyft. Því
nú hyggjast hjónakomin útkljá gamla
deilu á þann hátt að eftir verði munað
og taka sér því sæti gegnt imbanum
og bíða spennt eftir óförum leikarans.
Athyglin er límd við skerminn og ekk-
ert annað kemst að.
Svo furðulegt sem það má virðast
þá hefur heimilislífið gjörbreyst með
tilkomu myndbandstækjanna sem allt
virðist velta á núna.
Fréttaþorstanum
svalað
Bjami skrifar:
Það fer varla á milli mála að Islend-
ingar em hvað fréttasjúkastir manna
og er þá varla hægt að greina milli
málaflokka. Enda lesa þeir allt prent-
að, sama hvað er. Því er við bmgðið
að íslendingar í fríum á erlendri gmnd
em þeirri stundu fegnastir, er þeir
koma heim aftur til föðurlandsins, að
fá öll blöðin sín, útvarpið, sjónvarpið
og allt það svo þeir geti loks um frjálst
höfuð strokið eftir „einangrunina" i
fríinu.
íslendingar á sólarströnd Spánar eða
Ítalíu leita gjaman uppi þá landa sína
sem em nýkomnir að heiman með ný
blöð til að geta lesið fréttir, jafht inn-
lendar sem erlendar, dánarfregnir og
útvarpsdagskrána. Hindrar þá ekki þó
landamir séu í margra mílna fjarlægð,
bara að þeir hafi blöðin meðferðis!
Svo langt gengur fréttaþorsti manna
að i flugvélum á leið til landsins er
öll þjónusta lítils metin á við þá að
geta fengið blöðin til aflestrar, jafnvel
bara gamlar slitrur úr þeim, og oft er
hart um þau barist í flugvélunum.
Ekki er ráð nema í tíma sé tekið.
Gott er að venja bömin á í æsku að
fá fréttir með móðurmjólkinni, lesa
fyrir þau á kvöldin fréttir um afla-
brögð og sveitarstjómarkosningar og
svo það nýjasta, smokkinn og tilvem
hans.
Nú, svo þegar þau em orðin læs eða
fengið sérstaka heym þá er að taka
til við sérstakar fréttasendingar til
þeirra. Það nýjasta sérstakt „frétta-
hom“ bamana sem nýverið hefúr
verið kynnt á Stöð 2. Nú er farið að
fréttaskýra nýjustu viðburði í heims-
álfum fyrir bömin, byrjað er á stríðs-
fréttum um stríðið milli írana og íraka
og til fengnir sérstakir fréttaskýrend-
ur, þeir sömu og alltaf hafa verið
fengnir fyrir hina fullorðnu, nefnilega
einhverjir góðir á vinstri vængnum
eins og við sáum í fyrstu umfjöllun-
inni.
Farið var í bæinn og ungt fólk spurt
um hvað því fyndist um þetta stríð.
En svo bar við að enginn vissi hið
minnsta um það og hafði engan áhuga.
Það má til sanns vega færa að íslensk-
ir unglingar hafa sem betur fer lítinn
áhuga á því hverjir era að berjast
þessa eða hina stundina og fréttahom
bamanna því alveg út í hött. Þær eiga
víst að vera á lokuðu rásinni eða þeirri
mgluðu og hæfa henni víst best þar.
Smithereens leynir svo sannarlega á sér og á verðskuldaða athygli.
Smitfliereens
feti framar
Össi skrifar:
Betra er seint en aldrei og því hef
ég loksins ákveðið að setja penna nið-
ur. Mig langar að þakka þeim er stóðu
að því að fá hljómsveitina Smithereens
til landsins. Ég hefði aldrei trúað því
að þetta væri svona gott band eins og
raun bar vitni á tónleikunum. Þetta
var mjög sérstakt „upplifelsi“ enda er
maður ekki vanur slíku hljómleika-
haldi eins og í Gamla bíói þar sem
allir sitja. Það er óneitanlega erfiðara
að setja sig inn í músíkina þannig.
Ég var alveg afskaplega ánægður
með útkomu kvöldsins og vona bara
að mér gefist kostur fljótlega að fara
á aðra hljómleika með annarri fram-
andi hljómsveit.
HRINGIÐ í SÍMA
27022
MILLI KL. 13 OG 15
EÐA SKRIFIÐ
Osanngjamt
skítkast
G.H. skrifar:
Ég er mjög hissa að útvarpsráð skuli
hafa tekið þá ákvörðun að hætta láta
Ólaf Hauksson hafa yfirumsjón með
þáttunum í takt við tímann. Mér
fannst Ólafur standa sig alveg sérlega
vel, óstressaður og óþvingaður á
skerminum eins og góðum sjónvarps-
manni ber. Mér finnst líka fáránlegt
að gera svona mikið veður út af þessu,
ef þetta er auglýsing þá er allt auglýs-
ing.
Ég hefði ekki einu sinni tekið eftir
að þetta væri auglýsing nema af því
að útvarpsráð fór að strögla út af því.
Mér finnst Ólafur algjörlega hafa
axlað þá ábyrgð ef fylgir þessum þátt-
um og fannst hann alls ekki eiga þetta
skítkast skilið.
„Mér hefur fundist Olafur standa sig alveg sérlega vel, óstressaður og
óþvingaður á skerminum eins og góðum sjónvarpsmanni ber.“