Dagblaðið Vísir - DV - 17.10.1987, Side 10

10
LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 1987.
Menning dv
Röddin gullna á Scala
Kristján Jóhannsson mun syngja aðaltenórhlutverkin í Hollendingnum fljúgandi og Due Foscari á Scala í Milano á næsta ári.
Alla metnaðarfulla óperusöngvara
dreymir um La Scala og allir óperu-
söngvarar eru metnaðarfullir. Það
tilheyrir starfmu. En aðeins örfáir
ná svo langt að drepa þar niður fæti,
hvað þá meir.
Nú hafa þær ótrúlegu gleðifréttir
borist okkur að íslendingurinn
Kristján Jóhannsson hafi verið ráð-
inn til að fara með stór hlutverk í
þessari péturskirkju og mekku söng-
listarinnar. Auðvitað áttu margir
von á einhverju þvílíku, eða svo er
aö heyra. Þeim kom þetta ekkert á
óvart. Kristján var löngu búinn að
sanna mikilmennsku sína á þessu
sviði og Covent Garden, Metropolit-
an og Scala því aðeins tímaspursmál.
Aðrir voru í vafa, ekki vegna þess
að þeir vildu ekki Kristjáni allt hið
besta og fyndu ekki í frama hans alls-
herjar upphefð listadraumsins langa.
En þeir voru smeykir; þóttust þekkja
ljónin á veginum. Einhverjir voru
öfundsjúkir og fóru með veggjum
þegar aðrir fógnuöu innilega. En nú
fara fæstar sögur af þeim. Það er
ómögulegt að vera afbrýðisamur og
öfunda mann sem stendur í svona
stórræðum.
Lífshættuleg
keppnisíþrótt
Þeir sem þekkja til í óvæginni ver-
öld óperunnar segja óperusöng, ekki
síst söng „stórtenóra", að sönnu vera
mikla og magnaða list en ekki síður
lífshættulega keppnisíþrótt. Sumir
jafna þessu við háska nautahringsins
og augnablik háasésins í lokaaríun-
um við þrautir matadorsins í atinu.
En þeir hljóta nú að vera Spánverj-
ar. Allir ættu samt að gera sér grein
fyrir að sá sem sungið hefur aðal-
hlutverk í New York City Opera,
óperunni í Brussel, og nú síðast í
stóru húsunum í Parma og Genova
á Ítalíu, hefur vaðið eld og brenni-
stein í bardögum við litla og stóra í
endemis hundsrössum á borð við
Milwaukee, Cardiff, Spoleto og
Reykjavík og borið sigur af hólmi.
Og þá byrjar stundum næsti kaíli á
II Teatre alla Scala, eins og það heit-
ir fullu nafni upp á ítölsku.
íslendingar eru miklir kappar á
öllum mögulegum sviðum, ekki bara
í skák og neyslu. Ætli sé nokkurt
sambærilegt byggðarlag í heiminum
sem á t.d. annan eins fjölda af fegurð-
ardrottningum? Eða stórsvindlur-
um? og það er alveg víst að miðað
Tónlist
Leifur Þórarinsson
við fólksfjölda syngjum við allra
þjóða hæst og best.
Góður árangur
íslendinga
Það er reyndar lygilegt hvað marg-
ir íslendingar hafa náð langt á
alþjóðlegu óperusviði. Við höfum átt
stórsöngvara í Konunglegu óperunni
í Kaupmannahöfn, í Dresden og í
Hamborg. Einn aðalhetjutenórinn í
London, við Sadler Wells og Covent
Garden, á fyrstu árunumeftir heims-
styijöldina síðari, var íslendingur,
Þorsteinn Hannesson. María Mark-
an vann á sínum tíma marga söng-
sigra í óperuhúsum Þýskalands og
Bretlands og hún tyllti niður tánum
á sviði Metropolitan. En þá hætti
hún. Árið 1912 var einn aðalbarítón-
inn við Vínaróperuna íslendingur;
Ari Jónsson, og hann söng þar Marc-
ello þegar Caruso debúteraði sem
Rudolfo á þeim staö. Svo stórsöngv-
arar á heimsmælikvarða eru ekkert
nýnæmi á íslandi.
Reyndar hefur Vincento Demetz
dvalið méð okkur hátt í fjóra áratugi
en hann var á sínum tíma í aðal-
hlutverkum í Þýskalandi og á Ítalíu
og söng Puccini og Stravinsky á
Scala. En hann er ítalskur. Hins veg-
ar kenndi hann Kristjáni margt og
mikið norður á Akureyri og ekki síst:
að stefna hátt.
En hvaö er það sem gerir Scala
svona sérstakt? Það er ekki bara að
Scala er stórt óperuhús, með pláss
fyrir 3600 áhorfendur, þau eru til
stærri. Ekki bara að salur og svið
La Scala eru skrautleg og hlaðin
íburði. Þau gerast fallegri í heimin-
um. Nei, það sem gerir Scala fremri
öllum óperuhúsum heimsins eru
verkin sem þar hafa verið sýnd.
Svið þeirra stóru
Þama voru fyrstu og síðustu óper-
ur Verdis frumsýndar. Donizetti og
Rossini sömdu fyrir þetta svið og
Puccini vann þar sína stærstu sigra.
Þar var Rakes Progress Stravinskys
frumsýnd 1948. Og enn er La Scala á
höttunum eftir nýjum meistaraverk-
um og er óhætt að veðja á næsta
vafasama hluti. T.d. var óperan
Donnerstag Licht eftir Stockhausen
sýnd þar fyrir fáum árum. La Scala
tekur áhættu enn í dag, eitt stóru
óperuhúsanna. Það er vissulega
hægt að hafa mejra upp úr sér við
að syngja á t.d. Metropolitan og eng-
in óperustjarna fúlsar við því. En
oröstír Scala hefur í flestum tilfellum
meira aðdráttaraíl en Mammon.
Reyndar vildi áreiðanlega margur
háttskrifaður ópemsöngvarinn
vinna þar kauplaust ef það stæði til
Kristján Jóhannsson syngur á La Scaia á næsta ári.