Dagblaðið Vísir - DV - 30.03.1988, Page 40

60
MIÐVIKUDAGUR 30. MARS 1988.
Lífsstm
Viö lifum í dag á tímum hljóö-
frárra flugvéla og í heimi þar sem
tekur aðeins fáar klukkustundir aö
færa sig til um heimsálfur. Fólk af
yngri kynslóðinni telur sjálfsagt aö
ferðast til útlanda og almenn skoð-
un er sú að ferðalög séu ekki lengur
lúxus heldur sjálfsögð nauðsyn.
Ekki hefur þetta alla tíð verið
svona. Margt eldra fólk hefur aldr-
ei farið utan. Það er þó sjaldgæfara
að fólk á níræðisaldri taki sig upp
og leggist í feröalög. Þegar það
fréttist að næstum áttatíu og fimm
ára langamma ætlaði í fyrsta skipti
til útlanda og það á sólarströnd
þótti ærin ástæða að taka við hana
viðtal.
„Blessaður, kallaðu mig Heiðu,"
segir hressileg eldri kona þegar
spurt er um Stígheiði Þoysteins-
dóttur. „Afi minn var svo frekur
að þegar átti að skíra mig Helgu
heimtaði hann að ég yrði látin heita
í höfuðið á honum en hann hét Stíg-
ur. Mér hefur alla tíð leiðst nafnið
og þjáðist mikið fyrir það þegar ég
var ung. Ég man þó eftir einu skipti
sem mér fannst nafnið ekki svo
afleitt en það var þegar móðir mín
spurði mig hvort ég vildi frekár
bera nafn nágrannakonu okkar en
sú kona hét Ormheiður," bætir
Heiöa við.
Man tímana tvenna
„Ég er frá Brekku í Mýrdal og
er því stoltur Skaftfellingur," segir
Heiða. Hún er spurð hvort henni
finnist ekki að tímarnir hafi breyst.
„Jú, þaö eru nú bráðum áttatíu og
fimm ár frá því aö ég fæddist. Auð-
vitað man maður tímana tvenna
••
Stigheiður Þorsteinsdóttir prjónar peysur og selur til að afla sér skotsilfurs fyrir Mallorkaferðina.
merkilegt við að vera að fara til
útlanda.
Búið að pakka bíkininu
Er hún farin að ferðbúa sig?
„Já já,“ segir Heiða. „Ég er búin
að slysatryggja mig og einnig
tryggði ég farangurinn. Dætur
mínar og tengdadóttir eru alltaf að
ráðleggja mér hvað ég eigi að taka
með og ef þær mættu ráða þá færi
ég með nokkrar töskur.
Nú, ég leyfi þeim að halda að
þetta fari allt saman í töskuna en
auðvitað tek ég upp úr það sem ég
hef ekkert með að gera. Þú lætur
þær auðvitað ekkert vita,“ bætir
hún við og hlær.
„Allavega er ég búin að pakka
bíkininu. Ég ætla ekki að fara í
ónæmissprautur, ég hef enga trú á
þeim. Ég held bara að þær myndu
veikja mig meira en sjúkdómurinn
sjálfur. Ég dey þegar ég dey og þar
sem ég er forlagatrúar þá er ég
ekkert að hafa áhyggjur af því.
Hvernig heldur hún að hún
kunni viö baðstrandarlífiö?
„Ég á ekki von á öðru en ég kunni
jafnvel við það og hinir íslending-
amir sem eru að flækjast þangað.
Reyndar sé ég sjálfa mig í anda,
sitjandi á ströndinni í sólstól með
hatt á höfðinu og heklunál í hendi.
í það minnsta er ég staðráöin í að
ná mér í lit. Ég ætla að verða alveg
eins og svertingi þegar ég kem
heim.
Nú, ef manni leiðist strandarlífið
þá er alltaf hægt að ganga og skoða
sig um. Ætli ég líti ekki í nokkrar
búðir líka. Ég er örugglega með
þeim verstu í búöarrápi, ég gjör-
- segir Stígheiður Þorsteinsdóttir, 84 ára, sem er að fara í sína fyrstu utanlandsferð
og lengst af ævi minnar hef ég
þrælað eins og hestur. Ég varð ein-
stæð móðir með þrjú börn þegar
elsta barnið var tíu ára og yngsta
fjögurra. Þaö var ekki auðvelt að
berjast fyrir lífinu í þá daga. Ég er
hins vegar ekki að kvarta. Allt gekk
þetta einhvern veginn og börnin
urðu mér gleði og ánægja í lífinu
svo ég tali nú ekki um barnabörnin
og barnabarnabörnin," segir Heiöa
og brosir en Heiða á tólf bamabörn
og þrjú barnabarnabörn.
Hvernig stendur á því að hún er
að leggjast í ferðalög svona á seinni
árum? „Mig hefur reyndað alltaf
langað til að ferðast en aldrei haft
tækifæri til, eða ekki langað nóg,
fyrr en nú. Þegar Iðja bauö upp á
þessar ferðir til Mallorca á mjög
góðum kjörum ákvað ég að slá til.
Ég keypti mánaðarferð óg verð í
herbergi með konu sem heitir Katr-
ín. Ég hef nú aldrei hitt þessa konu
en veit aö samkomulagið blessast.
Þetta var spurningin um að fara í
stutt ferðalag núna áður en farið
er í ferðina löngu,“ svarar Heiða
og brosir.
„Það má ekki skilja orö mín
þannig að ég sé á leiðinni yfir móð-
una miklu, sei sei nei. Ég er
reyndar byrjuð að skipuleggja aðra
ferð að ári. Mig langar mikið til að
sjá Grænland og þætti tilheyrandi
að fara úr sólinni á ísinn.“
Ætlar ekki að dansa á borð-
unum
Hvernig hugsar Heiða sér að ferð-
in verði, er hún til dæmis kvíðin
einhverju?
„Nú, maður hefur séð þessar sól-
arauglýsingamyndir, ég reikna
með að þetta séu háar byggingar,
sól og strendur. Ég kvíði ekki fyrir
neinu, alls ekki. Ég fer um miðjan
apríl og mér er sagt að hitinn sé
ekki orðin sérlega mikill þá. Það
eina sem mig óar fyrir er að hafa
heilan mánuð í afslappelsi, það er
svo langur tími. Til öryggis þá tek
Tíðarandi
ég með mér hekludótið. Annars
veit ég að ég má ekkert vera að því
að hugsa á þessum nótum þegar
ég kem út.
Ég er staðráðin að fara í allar
mögulegar skoðunarferðir sem
boðið er upp á. Döttir mín var að
reyna að fá mig ofan af því að fara
að klöngrast í hellaferð en ég hlusta
nú ekki á svoleiðis lagað. Þaö er
ekkert að mér enda ætla ég að njóta
heilsunnar meðan ég hef hana.“
Ætlar þú þá að skella þér í grísa-
veislu?
„Nú, hvað heldurðu maður,“
svarar Heiða dálítið hneyksluð.
„Auðvitað skelli ég mér í grísa-
veislu. Maöur fer í sitt finasta tau
og drífur sig. Ég ætla svo sannar-
lega að skemmta mér þó ég komi
nú ekki til með að dansa á borðum,
eins og ég hef frétt að sumir geri,“
bætir hún við kímin.
„Nei, góði minn, þú heyrir ekkert
væl í mér. Ef ég eyddi tímanum í
að kvarta og kveina þá nyti ég ekki
lífsins. Ég hef stundum sagt við
fólk, sem ég heyri að er að kvarta:
„það vorar þó hann blási á norðan
nú“ og ég hef reynt að fara eftir
þessu sjálf. Mér finnst sjálfri ekkert
samlega gleymi mér. Ætli ég
gleymi mér ekki í einhverri versl-
unarferðinni og týnist," segir
Heiða og hlær. „En blessaður segðu
þetta ekki því börnin gætu tekið
það alvarlega," bætir hún við og
brosir. Það er nú samt látið fjúkja
þar sem Heiða er ein af þessum
konum sem virðast geta bjargað sér
úr öllum hugsanlegum vandræð-
um og hefur sjálfsagt gert það oft.
Á borðinu er bunki af fallegum
peysum og hálfprjónuð peysa er í
stólnum. Heiða er spurð að því
hvort hún sé að prjóna á fjölskyld-
una.
„Nei, væni minn, ég er að pijóna
þetta til að útvega mér skotsilfur í
ferðina. Ég prjóna um þijár peysur
á viku og er búin að prjóna nokkr-
ar peysur. Ég ætla að láta allt eftir
mér í þessari ævintýraferð," segir
þessi hressa og skemmtilega kona. •
-EG
Stigheiður með nokkrum barna-og barnabörnum sínurn. Að þessu sinni verður það sú
elsta á myndinni sem bregður undlr sig betri fætinum og skellir sér til útlanda - i fyrsta sinn
á ævinni.
Myndin er af Stígheiði (til vinstri) og systur hennar, Guðbjörgu Júlíu Þorsteinsdóttur, fyrir
um 25 árum á Akureyri en þá steig hún i fyrsta og eina skipti ævinnar hingað til upp i flugvél.