Dagblaðið Vísir - DV - 20.05.1989, Blaðsíða 23

LAUGARDAGUR 20. MAÍ 1989.
23
Maðurinn sem
vildi verða Tyrki
Bill Blower hét stærðfræðikennar-
inn sem fékk allt í einu áhuga á því
að læra tyrknesku. Hann leitaði því
til eins nemenda sinna, Tyrkja, sem
talaði máhð reiprennandi. Engan
grunaði þá að tungumálanámið ætti
eftir að hafa jafnalvarlegar afleiðing-
ar og raun varð á. Hefur máhð vakið
athygh bæði á Englandi og megin-
landinu.
Gullna homið
hét veitingastaðurinn í Blackpool á
Englandi sem ungi lögregluþjónninn
kom að kalt febrúarkvöld fyrir tutt-
ugu árum. Hann stóð um hríð fyrir
framan gluggann og horfði inn og þá
sá veitingamaðurinn, Tyrki, th hans.
Hann fann th með unga lögreglu-
þjóninum sem stóð þama úti í kuld-
anum og bauð honum inn fyrir og
gaf honum að borða.
Enginn veit með vissu hvað fór um
huga Bhls Blowers er hann sat þama
í veitingahúsinu fyrir tveimur ára-
tugum en telja má þó víst að hann
hafi verið þakklátur því umhyggja
var eitt af því sem hann hafði að
mestu farið á mis við í lífinu. Hann
var munaðarleysingi, ekki þó af því
að hann hefði misst foreldra sína,
heldur af því að hann haföi aldrei
kynnst þeim, hvorki föðurnum né
móðurinni. Hann fannst nefnhega í
öskutunnu þegar hann var reifa-
barn.
Nám og
nýtt starf
Bhl Blower var þó ekki lengi í lög-
reglunni. Eftir nokkur ár hafði hann
fengið nóg af löggæslustörfunum og
settist þá á skólabekk. Hann vhdi
verða kennari og þar kom að hann
fékk kennararéttindi og hóf kennslu
í menntaskóla í Hackney, einu
hverfa London. Var grein hans
stærðfræði. Hann settist svo að í
hverfinu.
Lengi vel gekk aht vel. Að vísu
vakti það athygh að Blower átti enga
vini og ekki hafði neinn nokkru sinni
séð hann í félagsskap kvenna. Það
eina sem vitað var að hann gerði
annað en vinna og hvhast var að fara
stöku sinnum í leigubíl th vestur-
borgarinnar en enginn spurði hvað
hann aðhefðist þar og hann ræddi
aldrei um það sjálfur.
Tyrkneskunámið
Þannig gekk allt vel þar til árið
1987 að Bill Blower fékk aht í einu
áhuga á því að læra tyrknesku. Leit-
aði hann th eins nemenda sinna, 16
ára gamals pilts, Ahmets Osmans,
en hann var Tyrki og nemandi hjá
Blower. Hófst nú tyrkneskunámið
og fór það fram í frímínútum og þeg-
ar báðir höfðu lausar stundir í skól-
anum. Vakti það nokkra athygli
nemenda og kennara að Blowers
skyldi hafa haft hlutverkaskipti við
Ahmet og var ahmikið um þetta tal-
að. Þar kom að rektor, Kenneth Perk-
ins, kahaði Bih Blower á sinn fund
og sagði honum að hann yrði að
hætta að læra tyrnesku hjá Ahmet
Osman. Slíkt væri ekki viðeigandi
og gæfi fólki thefni til ahs kyns um-
ræðna. Haföi þó ekkert gerst sem gaf
í raun neitt thefni th að gruna Blow-
er um óeðlhega framkomu við Ah-
met.
Undarleg
viðbrögð
Blower hlustaði á rektor en lýsti
því síðan yfir að hann neitaði með
öhu að verða við tilmælum hans og
kvaðst mundu halda áfram að læra
tyrknesku hjá Ahmet. Reyndi rektor
að snúa hug hans og benti honum á
að hann gæti lært málið í kvöldskóla
en Blower lét sér ekki segjast.
Nokkrum dögum síðar, áður en
Perkins rektor hafði fundið lausn á
þessum vanda, gerðist það að Blower
kom á kennarastofuna og thkynnti
að hann hefði skipt um eftirnafn og
væri nýja eftirnafnið sitt Osman.
Lagði hann fram opinbera staðfest-
ingu á nafnaskiptunum.
Rektor og kennarar fóru nú að líta
svo á að eitthvað væri að koma yfir
Blower. Hann væri farinn að hegða
Osman eldri.
Ahmet Osman.
sér þannig að ef th vih mætti búast
við hverju sem væri af honum. Fékk
rektor því th leiðar komið að Blower
var sendur th kennslu í öðrum skóla,
langt frá Ahmet Osman, en Osmans-
fjölskyldunni var ekki farið að
standa á sama um hegðan stærð-
fræðikennarans.
Til sálfræðings
Er Bhl Osman hafði verið í nýja
skólanum um hríð þótti nauðsynlegt
að láta hann fara th sálfræðings því
hegðan hans var ekki eins og eðlilegt
gat talist. Sálfræðingurinn komst að
þeirri niðurstöðu að Blower væri
haldinn sjúklegri þráhyggju og sner-
ist hugur hans allt of mikið um fjar-
læg lönd og þá einkum og sér í lagi
Tyrkland. Ekkert kom þó fram hjá
sálfræðingnum sem henti th þess að
Blower væri haldinn afhrigðhegri
kynhneigð.
Það næsta sem gerðist var að Bih
Osman gerði thraun th að fá foreldra
Ahmets Osman th að ganga sér í for-
eldra stað. Vhdi hann að þau tækju
hann í fjölskylduna og var þar að
hluta th fengin skýring á nafnskipt-
unum.
Enn var Bill sendur til sálfræðings
og þótti nú ekki horfa vel um framtíð
hans. Jafnhliða meðferðinni sem bar
ekki árangur fór Bill að hafa í hótun-
um við Osmansfjölskylduna og Perk-
ins rektor. Voru sumar hótanirnar
svo alvarlegar að leitað var til lög-
reglunnar sem aðhafðist þó ekkert.
Bill Osman
hverfur
Nokkru fyrir jólin 1987 gerðist það
að Bhl Osman hvarf. Vissi síðan eng-
inn hvað orðið hafði um hann fyrr
en 7. mars 1988 en að kvöldi þess
dags réðst hann inn á heimili Os-
mansfjölskyldunnar í Clapton. Var
hann þá í svörtum leðurfotum og
með öryggishjálm á höfði. Við belti
hans hékk japanskt stríðssverð en í
annarri hendinni hafði hann öxi en
tvíhleypta haglabyssu í hinni.
Áður en nokkur gat kahað á hjálp
neyddi Bhl frú Osman og dótturina
á heimhinu th að fara upp á efri
hæðina en síðan rak hann Osman
og soninn, Ahmet, inn í eldhúsið.
Neyddi hann þá th að leggjast á hnén
en síöan skaut hann á þá báða.
Faðirinn lést samstundis en Ah-
met, sem fengið hafði skot í magann,
var fluttur á sjúkrahús þegar Bih var
farinn og tókst læknum aö bjarga lífi
hans.
Sérstæð sakamál
Bill Blower.
Kenneth Perkins.
Áfundrektors
Bill ók nú á fleygiferð í bh sínum
frá húsi Osmansfjölskyldunna og var
ætlun hans nú að hefna sína á Kenn-
eth Perkins, rektor menntaskólans í
Hackney.
Er Bill kom að húsi fjölskyldunnar,
eftir að hafa ekið hundrað og fimm-
tíu kílómetra á thtölulega skömmum
tíma, voru frú Perkins, fimmtán ára
dóttir þeirra hjóna, Sue, og sautján
ára sonur, Gareth, þegar háttuð.
Perkins rektor sat hins vegar í stof-
unni og hlustaöi á sígild lög.
Allt í einu heyrðist gler brotna og
svo brothljóð í hurð. Bill Osman
hafði beitt öxinni á útihurðina og
skyndilega kom hann æöandi inn í
setustofuna. Hélt hann þá á öxinni í
annari hendinni en haglabyssunni í
hinni.
Átök
Bill Osman miðaði haglabyssunni
á Kenneth rektor en rektor stökk þá
á fætur og náði að grípa um byssu-
hlaupin. Hófust nú átök en þeim lauk
með þvi að skot hljóp úr byssunni.
Særðist Perkins alvarlega á hægri
síðu. Þrátt fyrir mikinn sársauka
tókst honum þó að reka Bill út úr
húsinu og að loka útidyrunum þótt
hurðin væri stórskemmd.
En Bih Osman kom aftur. Hann
braut á ný niður huröina og lyfti
haglabyssunni því hann ætlaði sér
að ráða Perkins af dögum. En þá kom
sonur Perkinshjónanna, Gareth, nið-
ur stigann til að hjálpa fóður sínum.
Skotið hæfði hann og hann dó nær
samstundis. Þá féh Perkins yfir son
sinn yfirkominn af harmi.
Leitin mikla
Er ódæðismaðurinn hafði virt fyrir
sér feðgana um hríð mun honum
hafa fundist nóg komið. Hann hvarf
svartklæddur út í nóttina með öxina,
haglabyssuna og japanska stríðs-
sverðið.
Ekki leið á löngu þar th lögreglan
var tekin að leita að Bill Osman. Var
þá kominn á kreik orörómur um að
hann ætlaði sér að ráðast th inn-
göngu í Buckinhgham Palace, kon-
ungshöhina. Enginn þorði að full-
yrða að það væri ekki ætlan manns-
ins morðóða og var því höfð sérstök
öryggisgæsla við höllina. Það reynd-
ist þörf ráðstöfun því einmitt í ná-
grenni við hana var Bih Osman
handtekinn.
Á sérkennilegu
ferðalagi
En hvar hafði BiU Osman verið þá
mánuði sem enginn hafði vitað af
honum? Rannsókn á því leiddi í ljós
að hann hafði verið á ferðalagi um
England en viðkomustaðirnir höfðu
verið nokkuð óvenjulegir. Hann
hafði farið miIU nær allra tyrkneskra
veitingahúsa í landinu og borðað í
nær hverju einasta þeirra. Þá hafði
hann sótt tyrkneska skemmtistaði.
Ljóst var nú að vonbrigðin yfir að
vera ekki tekinn í Osmansfjölskyld-
una og vera rekinn úr kennslustarfi
við menntaskólann í Hackney höfðu
orðið til þess að BiU Osman fylltist
sjúklegu hatri og loks hafði hann tek-
ið þá ákvörðun að hefna sín á þeim
sem hann taldi bera ábyrgðina á
vanda sínum.
Samtímis því aö hann lagði á ráðin
um að svipta fólkið sem hann hataði
lífi hafði hann látið sig dreyma um
að flytjast til Tyrklands og búa þar
tíl æviloka.
Þangað fer Bill Osman aldrei. Hann
kom fyrir Old Baileysakamálarétt-
inn í London og þar var hann dæmd-
ur til ævUangrar vistar á hæli fyrir
geðsjúka sem eiga sér enga batavon.