Dagblaðið Vísir - DV - 25.07.1989, Síða 15

ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚLÍ 1989.
15
Kosningaréttur Islend-
inga erlendis tryggður
Alþingismenn verða oft að sætta
sig við höfnun eða áhugaleysi ann-
arra á hugmyndum sínum og tillög-
um, og oftar en ekki tekur það
mörg ár að fá frumvarp samþykkt,
ef það þá yílrleitt tekst. Þeim mun
ánægjulegra þótti okkur kvenna-
hstakonum að fá frumvai-p okkar
um breytingar á kosningalögunum
samþykkt sem lög frá Alþingi í lok
síðasta þings. Þótt hér sé á ferðinni
mikilsvert réttindamál, sem íslend-
ingar erlendis höfðu lengi knúið á
um, hefur jákvæö og samhljóða
afgreiðsla þessa frumvarps af ein-
hverjum ástæðum ekki ratað inn í
frásagnir fjölmiðla af störfum Al-
þingis.
Sendiboðar válegra tíðinda
Hugmyndir margra um störf Al-
þingis mótast fyrst og fremst af
þeirri mynd, sem þeim berst gegn-
um fjölmiðla. Sú mynd sýnir því
miður einkum naggandi rifrildis-
seggi, en minna fer fyrir fréttum
af málefnalegum umræðum, sem
oft eiga sér þó stað, sem betur fer.
Fjölmiðlamenn afgreiða gjarna
gagnrýni á fréttamat þeirra með
yfirlætislegri tilvísun til alþjóðlegs
orðtaks um sendiboðana, sem eru
látnir gjalda flutnings válegra tíð-
inda, en líta um leið framhjá þeirri
staðreynd, að þeir, þ.e. fjölmiðlar,
sýna góðu tíðindunum augljóslega
KjaUarinn
Kristín Halldórsdóttir
þingkona kvennalista
minni áhuga.
Sem dæmi má nefna gjörnýtingu
sjónvarpsins á stóryrtri umræðu á
Alþingi í vetur um blýantanag í
Seðlabanka, sem alþjóð er enn að
hneykslast á. Hins vegar fannst
sama fjölmiðli ekki ómaksins vert
að segja frá því, að þingmenn,
reyndar aðallega þingkonur, eyddu
nánast heilum degi í það viku
seinna að ræða ýmsar hliðar um-
hverfismála. Það var trúlega ekki
nógu áhugavert, þar sem enginn
var fúkyrðaflaumur.
Virðingarleysi ráðherra
Þingmenn stjórnarandstöðu sæta
iðulega því ámæh að hafa helst
ekkert til málanna að leggja annað
en vammir og skammir um ríkis-
stjómina. Minna heyrist um virð-
ingarleysi stjómarþingmanna og
ráðherra gagnvart málflutningi
þingmanna í stjórnarandstöðu,
sem oft er þó með endemum. Þing-
menn í stjórnarandstöðu flytja
fjölda góðra mála, sem stjómar-
flokkarnir nenna ekki að kyrtna sér
né ræða og ýta til hhðar í nefndum,
þar sem frumvörp ríkisstjómar-
innar hafa ahan forgang. Óhætt er
að fuhyrða, að ráðherrar hafi ekki
hugmynd um efni flestra þessara
tillagna, enda þarf mikla eftir-
gangsmuni tU að fá þá til að vera
við umræður um annað en eigin
mál.
Þingmenn leggja oftast mikla
vinnu í undirbúning þingmála, sem
þeim finnst miklu varða, en fá
sjaldnast umræður né afgreiðslu,
svo sem eðlilegt væri. Áherslumál
framkvæmdavaldsins em svo gjör-
samlega látin sitja fyrir, að oft
verkar Alþingi nánast sem stimph-
stofnun fyrir ráðherrana.
Ánægjuleg undantekning
En svo verða þessar ánægjulegu
undantekningar, sem sanna regl-
una, eins og afgreiðsla kosninga-
lagafrumvarps Kvennahstans. Og
reyndar var það svo á sl. þingi, að
óvenju mörg þingmannamál hlutu
afgreiðslu. Ef tíl viU hafa þar ein-
hveiju ráðið ótrygg styrkleikahlut-
fóU þingsins, þar sem naumum
meirihluta reið á að hafa minni-
hlutann sæmilegan sáttan.
í greininni „Jón heima og Jón
erlendis" í DV 26. aprh sl. lýsti
undirrituð aðdraganda og efni
frumvarps Kvennahstans um
breytingar á kosningalögunum,
sem samþykkt var lítiUega breytt
sem lög frá Alþingi 19. maí sj.
Til þess tíma var kosningaréttur
bundinn viö 18 ára aldur, íslenskan
ríkisborgararétt og lögheimih hér
á landi eða að hafa átt það á síð-
ustu fjórum árum, talið frá 1. des-
ember næstum fyrir kjördag. ís-
lenskir ríkisborgarar hafa að von-
um átt erfitt með að sætta sig við
það missa kosningaréttinn hér-
lendis eftir aðeins fjögurra ára bú-
setu erlendis. Þeir hafa Utið á þetta
ákvæði sem höfnun að heiman og
raunar brot á sjálfsögðum mann-
réttindum.
Mannréttindi tryggð
Samþykkt frumvarps kvenna-
listakvenna hefur það hins vegar í
för með sér, að íslendingar búsettir
erlendis halda kosningaréttinum
hér á landi svo lengi, sem þeir sjálf-
ir vilja, en þurfa aðeins að sækja
um að vera teknir á kjörskrá, fyrst
átta árum eftir að þeir áttu síðast
lögheimih á íslandi og síðan á íjög-
urra ára fresti upp frá því.
Þessi lagabreyting færir því ís-
lendingum erlendis mikhsverð
mannréttindi, sem ástæða er til að
gleðjast yfir.
Kristín Halldórsdóttir
„Samþykkt frumvarps kvennalista-
kvenna héfur þaö hins vegar í för meö
sér, að íslendingar búsettir erlendis
halda kosningaréttinum hér á landi svo
lengi, sem þeir sjálfir vilja...“
Nú verða sagðar
fréttir á ensku
„Algengast er að halda áfram hringinn, fram hjá lllumination Waterfall
og down the Digging," segir greinarhöfundur. - Frá Ljósafo... - nei,
afsakið, lllumination Waterfall.
Marga dreymir um að gera út á
ferðamenn. Það virðist vera hald
manna að eftir einhverju sé að
slægjast, þar sem þeir eru annars
vegar. Vel má vera að einhverjir
þeirra séu loðnir um lófana og tími
að skilja eftir nokkur hár á íslandi.
Öllu íleiri virðist manni þó reyna
að komast billegast frá hlutunum:
sníkja sér far með öðrum eins og
blómabörnin, eða í besta falli ferð-
ast um hjólandi, hírast í tjöldum
og éta skrínukost sem þeir komu
með erlendis frá.
Samt gera menn út á þennan
búpening, svo mjög sem hann getur
brugðist th beggja vona. Sumir
hugsa sér að selja honum gistingu,
aðrir hugsa sér að selja honum að
éta, enn aðrir að sjá honum fyrir
gónferðum dittinn og dattinn, hinir
fjórðu vilja endilega leigja honum
bílá og þannig mætti lengi telja.
ísland er þar með orðið ferða-
mannaland.
Ætli enska sé
nokkurt alþjóðamál?
Eitt af því sem ákveðið var á
ferðamannalandinu íslandi fyrir
einhverjum árum var að veita nú
þessum tvífættu mjólkurkúm okk-
ar þjónustu með því að útvarpa
daglega örstuttum pistli á því
tungumáli sem íslendingar eru
sannfærðir um að sé alþjóðamál,
ensku. Raunar heyrist manni yfir-
gnæfandi meirihluti þeirra erlendu
gesta, sem maður heyrir eitthvað í
á annað borð, mæla á þýsku.' En
það er önnur saga.
í morgun, 18. júlí, vaknaði ég sem
oftar við fréttir á ensku í morgun-
KjaUarinn
Sigurður Hreiðar
ritstjóri
útvarpinu. Yfirleitt þykir mér þetta
áheyrilegur pistíll og gott að vakna
við hann. Dáist reyndár að því hvað
vel er að verki staðið við hann, að
mér virðist.
Að vísu saknaði ég þess í morgun
að ekki skyldi vera sagt frá því að
flugfreyjur væru búnar að semja
um sokkabuxurnar, þannig að ekki
yrði úr verkfallinu sem ferðamenn
í landi okkar hafa nær örugglega
sofnað út frá í gærkvöldi, sumir
með böggum hildar yfir því hvort
þeir kæmust burtu á þeim tíma sem
áætlað var. En ein fréttin í pisthn-
um varð til þess að ég glaðvaknaði
á svipstundu.
Þar var verið að segja frá hlaupi
í Skaftá og lokun Fjallabaksleiðar
nyrðri í því sambandi. Það sem
vakti athygli mína svo snögglega
var að heyra að Ifjallabaksleið hef-
ur fengið nafn á ensku: Mountain
Back Road.
„Hot spring river
this book“ stíllinn
Þetta leiddi hugann að því að fyr-
ir nokkrum árum varð nokkurt spé
af því að þýða íslensk staðaheiti á
ensku í „hot spring river this book“
stilnum. Þannig varð til dæmis
Sauðárkrókur að Sheep River Ho-
ok, Reykjavík að Smokey Bay og
Húsavík að Houses Creek.
Ef Mountain Back Road er við-
tekið sem rétt, alþjóðlegt heiti á
Fjallabaksleið hlýtur fleira að
koma á eftir. Þá hefði verið sjálfgef-
ið að segja líka frá því að leitað
væri að ferðalöngum við The Fire
Canyon og í Shaft’s River Tounges,
af því að það væri run in the Shaft’s
River, og fyrir ókunnuga að þetta
væri kippkorn fyrir austan Spoon’s
River og Church Farm’s Convent.
Kaupa hotdogs
í Hot Springs Hedge
Við gætum þá skroppið að leita
friðar og fegurðar í Country Men’s
Swimming Pool og jafnvel gengið
þaðan niður í Thor’s Wood eða
brugðið okkur yfir hálendið eftir
Exploding Sand’s Road. Við hér
sunnanlands gætum litið okkur
nær og brugðið okkur í sunnudags-
bíltúr til Parhament’s Plains og
rölt í góða veðrinu niöur Every-
body’s Canyon niður á The Cliffs
of the Laws, eða farið ofar, í áttina
upp að The Virgin’s Seat og þaðan
af lengra upp undir Shieldwide.
En algengast er náttúrlega að
halda áfram hringinn, fram hjá Ih-
umination Waterfall og down the
Digging, og síöan suður á bóginn
aftur með viðkomu í Hot Springs
Hedge. Þar myndum við hafa stutta
viðdvöl og kannski kaupa okkur
hot dog with everything og ekki
myndi saka að vita að rjúkandi
pylsurnar væru frá the South Co-
ast Killing Company. Svo væri
ferðinni haldið áfram upp The
Combs, yfir Cave’s Heath, niður
The Pigs’ Lava, þvert yfir The
Sand’s Spoon og kannski endan-
lega inn í Smokey Bay fram hjá
Lake Ehiði og Waters End, yfir
Ptarmigans’ Height og niður í Bro-
ad Hihs.
Og er nú komið nokkurt um-
hugsunarefni fyrir ferðamálafröm-
uði, málverndarmenn og aðra sem
máhð er skylt.
Sigurður Hreiðar
„Raunar heyrist manni yfirgnæfandi
meirihluti þeirra erlendu gesta, sem
maður heyrir eitthvað í á annað borð,
mæla á þýsku.“