Dagblaðið Vísir - DV - 11.08.1990, Side 23

LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 1990.
35
inn
ika
;ku dátunum
horfa upp á „sínar stelpur" hlaupa í
fangið á útlenskum sveinum, velta
því nú fyrir sér hvernig á þessu
standi. Lita í spegil; jú, nefið er í lagi,
hárgreiðslan ágæt, hefur þótt frekar
sætur. Hví hlaupa þær ekki á móti
mér? Hvað ef ég flautaði og segði:
„Hæ, skvís“. Líklega myndu flestar
stelpur bara móðgast og finnast það
verulega hallærislegt. En ef hann er
af erlendu bergi brotinn er annað
uppi á teningnum. Það að hafa suð-
rænt blóð í æðum er dálítið annað
en kalt, íslenskt víkingablóð.
íslenskar kor.ur, sem ’nrífást af er-
lendum mönnum, segjast margar
hafa góða ástæðu fyrir því. Hvort
sém um er að ræða drengi af herskip-
um, erlenda bisnessmenn eða hvað.
Þeir einfaldlega séu öðruvísi en þeir
íslénsku. íslenskir karlmenn eru oft
í þeirra augum durgar, soddan
sveitamenn sem kunni ekki að koma
fram við konur. Þeir æði að þeim
blindfullir á böllum og haldi að glas-
ið sé aögöngumiði að svefnherbergi
þeirra. Það að birtast með blóm á
stefnumót sé eitthvað sem eigi ekki
við. Þeir séu sífellt að reyna að vera
harðjaxlar en gleymi samt herra-
mennskunni. Eins og að opna bíldyr
fyrir konu, láta hana ganga á undan
út um dyrnar og hjálpa henni í káp-
una. Þá eigi þeir erfitt með að tjá til-
finningar og eru á allan hátt kaldari
í viðmóti. íslenskir karlmenn séu
sveitamenn fram í fingurgóma. Þetta
er skoðun sem fæstir karlmenn
myndu taka undir og kalla bara
kvennavæl.
Gripufýrir
andlitið
En eitthvað er það sem hrífur
stúlkurnar. Svo mikið er víst. Stúlk-
urnar, sem helgarblaðið hitti þessi
kvöld í vikunni með dátunum, sögð-
ust nú bara vera að kjafta við þá. En
þau pör, sem gengu hönd í hönd,
voru ekkert ónáðuð. Þótt glampinn í
augum þeirra færi ekki fram hjá
neinum brá þeim flestum illilega þeg-
ar ljósmyndarinn tók að smella af.
Gripu fyrir andlit sitt og sneru sér
undan. Fyrir hvað skömmuðust þær
sín fyrst þetta var allt svona sak-
laust?
„Gvöööð, ekki gera mér þetta, lof-
aðu því að birta ekki myndina." „Al-
máttugur!" sagði ein sem hún gekk
hugfangin með nýju elskunni sinni
er hún mætti okkur. „Við erum bara
að labba með þeim og losnum ekki
við þá,“ sögðu stelpur sem við hittum
á Austurvelli. Allar í vörn.
Fjölmiðlar hafa talsvert velt sér
upp úr þvi „ástandi“ sem skapaðist
þessa fjóra daga sem 457 dátar her-
skipsins San Giorgio voru hér. Alhr
hafa einhverja skoðun á þessu. Heilu
símatímar útvarpsstöðvanna hafa
fariðj umræður um dátana og ís-
lensku stelpurnar. Og sitt sýnist
hverjum. Strákarnir eru fúlir og
segja að það „eigi að banna þetta“,
hvað sem það getur þýtt. Aðrir segja
þetta ósköp mannlegt, náttúran segi
bara til sín. Sumum er illa við þessi
Gengið í átt að höfninni. Hönd í hönd með kaskeitið undir handleggnum. Ætli einkennisbúningurinn eigi stóran þátt
í allri þessari hrifningu?
Á tröppum Lærða skólans. Þessum stúlkum var alveg sama þótt þær væru myndaðar á tali við ítalska dáta. .
sambönd á þessum síðustu og verstu
tímum.
En eins og segir var ekki annað aö
sjá en þessi kynni væru með sak-
lausara móti. Oft bara verið að rabba,
reykja eða borða ís. En líkt og fréttir
hafa borist af hefur talsverður fjöldi
stúlkna farið um borð í skipið og
eflaust skemmt sér ágætlega. Hafn-
arverkamenn og nágrannar skipsins
segjast hafa séð stúlkur læðast frá
sklpmu eiasnemma morguns, aiií
niður í smástelpur, auðsýnilega eftir
að hafa notið lífsins, eins og einn
sagði.
Þá er talað um að eitt ef ekki tvö
kvöldin hafl sjóliðarnir dreift boðs-
miöum niðri í bæ og boðið fjölda
ungra stúlkna á ball um borð í skip-
ið. Lögreglan gerði hvað hún gat til
að hafa hendur í hári þeirra stúlkna
sem um borð fóru, En það er strang-
lega bannað að fara um borð í erlend
skip, sem hér eru í höfn, nema undir
sérstöku eftirliti og á ákveðnum sýn-
ingartímum þegar boðið er upp á
slíkt.
Ástafundir
í bíó
Því hafa hinir ýmsu staðir.verið
notaðir til ástafunda aðrir en götur
miðbæjarins. Til dæmis myrkir salir
kvikmyndahúsanna þaðan sem frést
hefur cifkornungum stúlkum að æfa
ítölsk kossabrögð. Seint á fimmtu-
dagskvöldið var heilmikill bílafloti á
hafnarbakkanum fyrir utan skipiö
og fjöldi ungra stúlkna að kveðja
elskurnar sínar. Innileg faðmlög og
blautir kossar; í bland við sítt, ljóst
hár og svart stutt. Það hljómaði „Io
t’amo" í loftinu.
Það er ekki úr vegi að ljúka þessu
ástandstali með því að vitna í bókina
„Ástandið, mannlíf á hernámsárum"
sem kom út fyrir síðustu jól. Það eru
þeir Hrafn Jökulsson og Bjarni
Guðmarsson sem hafa ritað þessa
bók. í bókinni er meðal annars vitnað
í Spegilinn og segir: „Skopblaðiö
Spegillinn lét ekki sitt eftir liggja
frekar en fyrri daginn: „Með land-
göngu enska hersins hafa skapast
nýir möguleikar fyrir útlendinga-
kvenfólk vort sem orðið hefir, sumt,
að lifa við þröngan kost í vetur, eink-
um framanaf, því þá var fátt um út-
lendinga, alt þar til forsjónin tók í
taumana og sendi þýsku skipshöfn-
ina, kvenfólkinu til ómetanlegrar
gagnsemi, því annars myndu þær
hafa neyðst til að nota íslenska karl-
menn, en slíkt er nú eins og allir vita,
agalega púkó.“ “
En nú eru ítölsku dátarnir farnir
burt. Kannski kemur einhver þeirra
aftur fljótlega til að hitta íslenska
stelpu sem hann hefur orðið hrifmn
af. Og ef til vill mun einhver stúlkan
halda suður á bóginn áður en langt
um líður. Það verður annar bragur
yflr borginni nú eftir að hvitu koll-
arnir hætta að sjást, nema frönsku
dátarnir jafnist eitthvað á við þá
ítölsku. En nú ku vera komið franskt
herskip í höfn...
-RóG