Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.1991, Blaðsíða 24

24
LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 1991.
Maður þarf ekki
að sigra heiminn
- segir Sigríður Ella Magniisdóttir óperusöngkona
Fjölskyldan er samhent og Sigríður Ella segist alltaf eiga erfitt með að
vera langdvöldum i burtu. Þess vegna hafnaði hún spennandi tilboði um
að syngja í Ástralíu en þar hefði hún þurft að dvelja i fjóra mánuði.
DV-mynd Gunnar V. Andrésson
„Ég ætla að vera hér á landi fram
í lök janúar en fjölskylda mín fer á
morgun: Að þessu sinni kom ég heim
til að syngja í Rigoletto. Það vildi
þannig til að sýningin átti aö vera
um jól en ég hafði ætlað að taka mér
frí fram yfir áramótin. Það var mikil
freisting að fá að koma hingað með
fjölskylduna og vera hér yfir jól og
áramót,“ segir Sigríður Ella Magnús-
dóttir óperusöngkona, sem er stödd
hér á landi til að syngja lítið hlutverk
í Óperunni í Gamla bíói, sem fengið
hefur mjög góða dóma. Sigríði finnst
ekki koma að sök þó hún sé ekki í
stóru hlutverki því hún þurfti ein-
mitt á því að halda aö „spara“ rödd-
ina. Sigríður varð fyrir því áfalli fyr-
ir tveimur árum að fá vírus í annað
raddbandið og hefur verið í læknis-
meðferð og hjá raddþjálfara daglega
vegna þess. Hún náði sér þó ótrúlega
fljótt og segir að röddin sé orðin eins
og hún var. „Mér þótti þó rétt að taka
mér gott frí þó frí hafi það síðan ekki
orðið,“ segir hún.
Það eru fjögur ár síðar Sigríður
Ella söng síðast í óperunni hér á
landi en hún segist engu að síður
koma með fjölskylduna hingað til
lands einu sinni á ári og að minnsta
kosti önnur hver jól. Sigríður Ella
hefur verið búsett í Bretlandi, um
fjórtán mílur frá London, síðastliðin
ellefu ár. Þar rekur hún búgarð í
sveitinni ásamt manni sínum, Simon
Peter Vaughan. Garðyrkja er þeirra
helsta búgrein og þá helst litlir tóm-
atar og paprikur sem þau selja frá
sér. Fjölskyldan er umhverfissinnuð
og þó sérstaklega bömin, að sögn
Sigríðar Ellu. Mikill áróður hefur
verið í Bretlandi á undanfornum
árum jafnt í blöðum sem sjónvarpi
og er svo komiö að börnin neita aö
fara með móður sinni út ef hún ætlar
í pels. Sigríður Ella hlær að þessu
en bætir við að breskar konur sjáist
vart lengur í fínum pelsum. Fjöl-
skyldan er frekar hliöholl græn-
metisfæði og borðar einungis ljóst
kjöt og fisk.
Vildu snjó-fengu
snjó
„Þessum jólum ætluðum við að
eyða hjá tengdaforeldrum mínum.
Þegar ljóst varð að við myndum fara
til íslands pöntuðu börnin snjó. Og
svo sannarlega fengu þau ósk sína
uppfyllta því að við ætluðum varla
að komast frá Keflavíkurflugvelli
fyrir snjókomu og skafrenningi,"
segir Sigríður Ella. Simon skaut inn
i að þau hefðu ætlað að fara til Þing-
valla á fimmtudag en ekki komist
lengra en inn -í Mosfellsdal vegna
skafrennings. „Ég hef aldrei séð
svona á íslandi áður,“ segir hann.
Bömin em ekki miklir Islendingar
í sér en tala þó góða íslensku, eins
og reyndar faðir þeirra líka. Hins
vegar er Sigríður Ella mikill íslend-
ingur og þegar hún er spurð hvort
hún muni flytjast hingað aftur svar-
ar hún: „Ég ætla að minnsta kosti
að láta grafa mig hér.“ Tvíburamir,
synir Sigríðar Ellu, eru harla ólíkir,
annar ljós en hinn dökkur og hæðar-
munurinn er allnokkur. „Við Diddú
höfum nokkuð verið að bera tvíbur-
ana okkar saman,“ segir Sigríður
Ella en sem kunnugt er á Diddú tvær
stúlkur. Þær em þó ekki nema rétt
fimm ára en synir Sigríðar Ellu em
orðnir ellefu ára. Hún segist hafa
spurt þá hvort þeir ætli sér ekki að
giftast íslenskum stúlkum. Og sVarið
var: „Jú, ömgglega. Þær eru svo fall-
egar.“ Hins vegar segist hún finna
að þegar börnin hafi dvalið hér lengri
tíma sakni þau vinanna heima. „Hér
eiga þau enga vini, enda hafa þau
alltaf dvalið svo stutt.“
íslenska
„sumarhúsið"
Þegar fjölskyldan kemur til íslands-
á hún sér alltaf samastað. Sigríður
Ella keypti lítið, gamalt hús við
Þrastargötu fyrir íjórtán árum sem
gegnir nú því hlutverki að vera
„sumarhús" fjölskyldunnar. „Þegar
ég keypti þetta hús var það að hruni
komið,“ segir Sigríður. „Þá leit eng-
inn við svona gömlu, enda fékkst það
ódýrt. Faðir minn tók að sér að
hreinsa allt úr því og byggja það upp
aftur að innan. En það var brúðar-
gjöfin til okkar. Þegar lítið hús brann
hér í nágrenninu nokkrum ámm síð-
ar fékk hann leyfi til aö byggja nýtt
á lóðinni og þar búa foreldrar mínir
ennþá. Faðir minn vann í Háskólan-
um og því var staðurinn ákjósanleg-
ur.“ Sigríður Ella þarf því ekki að
hafa áhyggjur af litla húsinu þegar
hún er heima í Englandi því að móð-
ir hennar fylgist með úr gluggunum
hjá sér.
í litlu hlutverki
„Það var einhvern tímann í nóv-
ember sem Garðar Cortes hringdi tii
mín og bauð mér að syngja í Rigo-
letto. Það var erfitt að skipuleggja
langt fram í tímann vegna aðstæðna
í óperunni. Enginn vissi hvernig
þeim málum myndi lykta. Ég hef
sungið hlutverkið áður og kunni það
vel. Hluta af því, kvartettinn, hef ég
mjög oft sungið á tónleikum í Lon-
don. Þetta er í rauninni eitt af þess-
um „poppverkum", mjög vinsælt.
Hlutverkið er pínulítið, ég kem ekki
að fyrr en í fjórða þætti en þarf að
vera allan tímann. Það er oft skrýtin
tilfinning að sitja og bíða. Ég hef sagt
að ég gæti farið í sjöbíó og verið kom-
in aftur áður en að mínu hlutverki
kemur. En það er ágætt að vera í litl-
um hlutverkum líka,“ viðurkennir
Sigríður Ella og bætir við aö hún fái
sjaldan tækifæri til þess.
Sigíður Ella er hvergi fastráðin
söngkona. Hún hefur starfað víða,
svo sem hjá Covent Garden í Lon-
don, skosku óperunni, Opera North
og segist væntanlega eiga eftir að
starfa hjá þessum óperuhúsum
áfram. Á síðasta ári starfaði hún
mest í Wales þar sem hún söng Aidu
á ensku í fyrsta skipti. „Það er erfitt
að syngja á ensku," segir hún og
skýrir það með því að hljóðin séu svo
loðin. „Annars hef ég verið að syngja
í Frakklandi, m.a. Carmen á frönsku
sem ég var svolítið taugaspennt yfir
þegar það rann upp fyrir mér hvar
ég var stödd. Það gekk þó mjög vel.
í rauninni var það tilviljun. Ég var
að syngja verk með frönskum tenór
en þannig stóð á að það var upp-
færsla á Carmen nokkrum vikum
seinna á listahátíð. Aðalsöngkonan,
sem er rúmensk, forfallaðist. Þá
hringdi þessi mótsöngvari minn í
mig og bauð mér hlutverkið. Ég fór
með tveggja daga fyrirvara.”
Alltaf tilbúin
Sigríður Ella segir að það geti vel
verið spennandi að lenda óvænt í
hringiðunni en jafnframt taki það
mjög á forðabúriö. „Ég er afar oft
svokölluð Cover, sem sagt á vakt til
vara, og þarf alltaf að vera tilbúin.
Það getur tekið mikið á,“ segir hún.
„Maður er búinn að læra flest þess-
ara verka og kann þau orðið vel en
engu aö síður þarf að æfa sviðsetn-
inguna. Fyrir barnakonu eins og mig
er þannig starf mjög ákjósanlegt. Ég
get sem sagt verið heima hjá mér.“
Söngkonan segist vera mikil móðir
í sér eins og íslenskar konur eru.
Börnin þrjú, dóttirin, sem er tólf ára,
og tvíburarnir, hafa öll lært á hljóð-
færi. „Þess vegna er svo mikið atriði
fyrir okkur að vera í eigin húsi þegar
við dveljum hér á landi. Þessi fjöl-
skylda er mjög hávaðasöm,“ segir
Sigríður og hlær. „Öll börn í Bret-
landi fá tækifæri í skólunum til að
læra á hljóðfæri. Dóttir mín spilaði
lengi vel á fiðlu, annar sonurinn spil-
ar á selló en hinn á trompet. Strax
og nemendur geta spilað eru þeir
settir í hljómsveit."
Sterk fjölskyldutengsl
Eiginmaður Sigríðar Ellu, Simon,
er einnig söngvari og hann er að
hefja æfingar fyrir Brúðkaup Figa-
ros. „Börnin eru að byrja í skólanum
og hann æfingar þannig að ég verð
ein hér eftir. Að sumu leyti er það
ágætt því ég þarf að læra mikið og
gott að hafa næði til þess. Hins vegar
er alltaf mikill söknuður þegar fjöl-
skyldan tvístrast.“
Þrátt fyrir að Sigríður Ella muni
fara af landinu í lok janúar vonast
hún til að óperan haldi velh áfram.
„Ung sönkona, Björk, hefur æft þetta
hlutverk líka og ég vona að hún fái
tækifæri. Hún er mjög góð,“ segir
Sigríður Ella.
Þessi þrautreynda söngkona er
mjög hrifin af frammistöðu Diddúar.
í óperunni. „Hún er sérlega góð í
þessari óperu,“ segir Sigríður Ella.
„Diddú hefur þann persónuleika að
um leiö og hún birtist á sviðinu er
eins og kvikni ljós. Hún er bæði góð
söngkona og lifandi persóna."
Þess má geta að Sigrún Hjálmtýs-
dóttir, Diddú, fer í lok janúar til Nor-
egs þar sem hún mun syngja Sús-
önnu í Brúðkaupi Figaros.
Sigríður Ella er nokkuð ánægð með
uppfærsluna á Rigoletto en telur þó
að hún eigi eftir að batna enn frekar.
„Fólk þarf að syngja sig saman en
æfingatíminn var ekki langur. Miðað
við allar aðstæður held ég að við
megum vel við una og vera glöð. ís-
lendingar eru kröfuharðir, vilja allt-
af það besta.“
Óperan þarf að vera
Sigríður Ella telur góðan grundvöll
fyrir óperuhúsi hér á landi. „Það er
furöulegt að ópera skuli ekki hafa
verið komin hér fyrir lifandi löngu.
Hér var kominn mjög góður kjarni
með Guömundi Jónssyni, Þuríði
Pálsdóttur, Kristni Hallssyni, Guð-
rúnu Á. Símonar og síðar Magnúsi
Jónssyni. Þau héldu uppi mjög líf-
legu starfi en svo kom gat. Fólk eins
og Svala Níelsen hefur aldrei fengið
að njóta sín vegna þess að mínum
dómi. Síðan koma þau Ólöf Kolbrún
og Garðar ásamt ýmsum fleirum sem
hafa byggt upp þessa óperu og það
er sárt ef hún þarf að leggjast niður
og síðah byija upp á nýtt aftur
seinna. Það eru til margir ungir
söngvarar og íjölmargir í námi og
það er hér eins og annars staðar að
margir ganga atvinnulausir. Það eru
óskaplega fáir af þeim söngvurum
sem starfa í bresku óperuhúsunum
fastráðnir. Flestir eru með eitt til tvö
hlutverk á ári og gera eittvað annað
á milli. Það er enginn söngvari sem
stekkur albúinn á svið.“
Sigríður Ella segir mun erfiðara
fyrir unga söngvara að koma sér
áfram nú en þegar hún steig fram á
sjónarsviðið. „Þá voru þeir ekki svo
margir," segir hún. „Það er mjög
erfitt fyrir unga söngvara hér að fá
fyrstu tækifærin. Þess vegna finnst
mér ánægjulegt, það sem óperan er
að gera núna, að hafa unga söngvara
í minni hlutverkum og gefa þeim
tækifæri til að komast á svið.“
Óstutt píanó
Þegar Sigríður Ella er spurð hvort
öðruvísi væri að syngja í óperu hér
en t.d. í London svarar hún því ját-
andi. „Húsið er lítið og fólki leyfist
að syngja það sem ég kalla óstutt
píanó. Maður getur sungið veika
tóna sem heyrast um allt húsið en
sem ekki væri hægt að leyfa sér á
nokkrum öðrum stað. Ég reyni að
gera það ekki en það er galli á sumum
okkar söngvurum. En það er óskap-
lega gott að koma hingað, maður
þekkir alla og fólki þykir vænt
hverju um annað. Allir vita að þetta
er erfitt og enginn meö hnýtingar eða
prímadonnustæla. í útlöndum er við-
mótið kurteislegt en ópersónulegt og
þegar á hólminn er kominn verður
hver að sjá um sig. Á íslandi er okk-
ur kennd hæverska og enginn má
segja að hann sé góður og geti gert
vel án þesp að það teljist. grobb. í
útlöndum, þar sem söngvarar þekkj-
ast ekki, verða þeir að standa fyrir
sínu og vera góðir. Bretar eru annars
sérfræðingar í að halda uppi sam-
ræðum án þess að segja nokkuð per-
sónulegt og ég var mjög lengi að venj-
ast því.“