Dagblaðið Vísir - DV - 28.11.1992, Blaðsíða 30

42
LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1992.
Vildi ekki fara láréttu
leiðina inn á leiksviðið
- segir Rósa Ingólfsdóttir um sukk í leikhúsinu í bókinni Rósumál
Til aö þjálfa ástarlífsfantasíuna segir Rósa gott aö vera frumlegur. Hið óvænta getur til dæmis falist I að .. hún
hvíslar því að honum, þegar þau eru að borða á Hótel Holti, að hún sé í engum undirfötum undir fína sparikjólnum."
Rósumál - lif og störf Rósu Ingólfs-
dóttur heitir ný bók sem skráö er af
. Jónínu Leósdóttur blaðamanni. í
bókinni ræðir Rósa um líf sitt og
störf. Eins og fyrri daginn er hún
ekkert að skafa utan af hlutunum
þegar hún tjáir sig um samferða-
menn sína og ýmis málefni. Bókin
er prýdd fjölda mynda og er skipt í
19 kafla. Á undan hverjum kafla fer
ræða Rósu um ýmis mál. Við byrjum
á einni slíkri:
Ekki lifað
neinu klausturlífi
„Ég hef afskaplega takmarkaða
reynslu í kynlífsmálum þótt ég hafi
auðvitað ekki lifaö neinu klaustur-
lífi. Æth mín reynsla af ástarlífi sé
ekki svipuð og táningsstelpu sem er
að byrja... Ég get því með sanni sagt
að ég er nánast ónotað hljóðfæri! Þau
örfáu ástarsambönd, sem ég hef átt
í, hafa ekki þróast lengra en á kossa-
og keliríisstigið. En það er ekki þar
með sagt að ég hafi ekki áhuga og
skoðanir á máhnu!
Mér finnst til dæmis skipta sköpum
fyrir gott kynlíf að parið noti fjöl-
breytnina til að halda sem mestum
hita í kolunum. Það er alveg nauð-
synlegt að leggja sig fram við að finna
upp á einhveiju nýju af og til. í því
skyni verður fólk stundum að sýna
dáhtla fyrirhyggju og undirbúa eitt-
hvað sniðugt til að koma makanum
á óvart. Eiginlega þyrfti hvert ein-
asta par að hafa það sem algjört for-
gangsverkefni í upphafi sambands
að þjálfa sig í ástarlífsfantasíuspuna.
Og ekki sakar að eiga einhver hjálp-
artæki til þess að kynlífið staðni ekki.
Ekki svo að skilja að það þurfi ahtaf
einhveijar græjur! Aðalatriðið er að
vera frumlegur. Hið óvænta getur til
dæmis einnig fahst í því að þegar
eiginmaðurinn kemur úr vinnunni
tekur konan á móti honum, angandi
af ilmvatninu, sem honum þykir
besta lyktin af, og í pels einum fata.
Eða þá að hún hvíslar því að honum,
þegar þau eru að borða á Hótel Holti,
að hún sé í engum undirfötum undir
fína sparikjólnum.
Bláarmyndir
Einnig getur verið mjög skemmti-
legt að horfa á bláar myndir. Á því
lærir maður kannski einhveijar
nýstárlegar útfærslur og hugsar með
sér: „Já, þetta er hægt að gera!“ eða
„En sniðugt að gera það svona!“ Mér
finnst svona vídeómyndir líka hafa
mikiö skemmtanaghdi. Það getur
verið alveg bráðfyndið að horfa á
þær - og það er ekki htið atriði að
hafa kímnigáfuna í lagi þegar kynlíf
er annars vegar. En auðvitað má öhu
-ofgera og fólk verður að kunna sér
eitthvert hóf varðandi hjálpartæki
ástarlífsins."
í leiklistarskóla
Árið 1967 kom Rósa fram í sjón-
varpsþætti í umsjón Jóns Múla
Ámasonar og söng tvö lög eftir Burt
Bacharach. Eftir þáttinn fékk hún
uppliringingu frá Guðlaugi Rósin-
kranz Þjóðleikhússtjóra sem hvatti
hana eindregið tU að koma í Þjóðleik-
húskórinn.
„Þetta símtal frá Guðlaugi kynti
enn frekar undir leikhstaráhuga
mínum því ég gekk til Uðs við kórinn
en eins og kunnugt er tekur hann
oft þátt í sýningum leikhússins. Þar
með var ég sem sagt komin upp á
leUcsvið! Ég söng í átta ár með Þjóð-
leikhúskómum og samneytið við allt
það frábæra tónhstarfólk, sem þar
var samankomið, reyndist mér dýr-
mætur skóli. Þó tókst þeim aldrei að
kenna mér að lesa nótur og þaö kann
ég ekki enn þann dag í dag þótt ég
hafi samið ótal lög...
Ég á Guðlaugi Rósinkranz mikið
aö þakka. Það var ekki nóg með að
hann kæmi mér í kórinn heldur
hvatti hann mig líka tíl að fara í Leik-
hstarskóla Þjóðleikhússins. Honum
var jafn umhugað um mig eins og
ég væri dóttir hans. Sigurlaugu Rós-
inkranz, eiginkonu Guðlaugs, kynnt-
ist ég einnig htiUega þegar ég tók
þátt í óperunni Brúðkaup Fígarós
ásamt félögum mínum í Þjóðleikhús-
kómum. Hún er fegursta kona sem
ég hef nokkum tímann séð á sviði!
Mér fannst hún alveg sniðin í aðal-
hlutverkið í óperunni þótt Guðlaug-
ur sætti mikilh gagnrýni fyrir að
koma henni þama á framfæri.
Álitu Sigurlaugu
hálfgerðan hálmhaus
Andrúmsloftið á æfingunum var
bókstaflega rafmagnað vegná þess-
ara deilna um Sigurlaugu svo
stemmningin varð vægast sagt und-
arleg. Það komu flestir fram við
þessa indælu manneskju eins og hún
væri eitthvert fífl. Hún var áhtin
hálfgerður hálmhaus - algjörlega að
ósekju. Fólk gerði í því að sniðganga
hana og þegar hún var fjarstödd var
hæðst óspart að henni. Hún var sögð
ganga fyrir lyfjum og ég veit ekki
hvað... Að vísu þurfti að fá mann í
þaö að ýta henni inn á sviðið á réttum
stöðum en það var ekki hægt að ætl-
ast til þess að hún væri með þetta
aht á hreinu. Vesahngs konan var
að stíga sín fyrstu spor í faginu.
En þrátt fyrir andstyggilega fram-
komu flestra í leikhúsinu bar Sigur-
Gallhörð
baráttusaga
„Eftir nokkrar tilraunir bóka-
útgefenda öl að koma mér á bók
lét ég th leiðast og svaraði játandi
þegar Jónína Leósdóttir hringdi
í mig á vegum Fróða. Ég hef
hreinan skjöld, hef ekkert að fela.
Mér þykir vænt um þjóöina og
hef gaman af að gantast með
hana,“ segir Rósa IngólMóttir.
Hún segir bókina ekki reiða
uppgjörsbók heldur lýsir henni
sem léttri samveru með þjóðinni
„En þetta er þó gahhörð baráttu-
saga konu sem opnaði líf sitt
gagnvart umheiminum 20 ára
gömul, með ekkert utan óbilandi
bjartsýni í farteskinu. Hún ætlaði
sér að sigra og stóð uppi sem sig-
urvegari."
Rósa hefúr grennst töluvert.
Hún játar því hins vegar hvorki
né neitar að hún hafi einsett sér
að léttast um ein 20 kíló fyrir
myndatökm* vegna bókarinnar
en segist nota hvert tækifæri til
aö sinna sjálfri sér, þar á meðal
ídjassdansi. -hlh
laug sig alltaf vel. Hún var algjör
hetja og allt of faheg fyrir þetta fólk!“
Hætti á Sjónvarpinu
Við upphaf annars námsársins í
Leikhstarskóla Þjóðleikhússins varð
Rósa að horfast í augu við þá blá-
köldu staðreynd að það eru einungis
tuttugu og flórar klukkustundir í
sólarhringnum. Hún gat einfaldlega
ekki bæði stundað námið og verið í
heilsdagsstarfi hjá Sjónvarpinu.
Annað hvort varð að víkja og leik-
húsbakterían hafði yfirhöndina.
Sukk og spilling
í leikhúsinu
„Margir af leikhstarnemunum
voru duglegir við að hanga úti í Þjóð-
leikhúsi en ég tók strax ákvörðun
um að láta það vera. Þar viðgekkst
nefnilega hehmikið sukk á þessum
árum enda var þetta áður en AA
samtökunum óx fiskur um hrygg.
Þjóöin var ennþá dáhtið hressilega
maríneruð - ekki síst listamennimir
- og það var ekki farið að tala jafn
kinnroðalaust um aikóhóhsma og
væga flensu, eins og nú er. Það var
ennþá slík leynd í kringum AA að
það minnti helst á Frímúrarana. Síð-
asta árið okkar í skólanum byijaði
Hjalti Rögnvaldsson tíl dæmis að
sækja fundi með Jónasi Jónassyni
útvarpsmanni og það var alveg
hrikalegur feluleikur í kringum það.
Við, sem vissum af þessu, fórum með
það eins og mannsmorð.
Sukkinu í leikhúsinu fylgdi alls
kyns spUling og klíkuskapur. Þeir
karlar, sem einhver völd höfðu, voru
allir meira eða minna bhndfuUir -
þótt þeir séu reyndar flestir orðnir
þurrir og „heilagir" menn í dag - og
ungar leikkonur gerðu í því að gera
sér dælt við þá. En það var allur
gangur á því hvort þessir karlar
efndu síðan loforðin sem gefin voru
í hita leiksins. Sumar stelpurnar
fengu ekkert út úr þessu nema skít
og skömm og niðurlægingu. Kannski
eitt htiö hallærishlutverk með örfá-
um setningum. Ég vUdi ekki koma
nálægt slíku vegna þess að ég bar
virðingu fyrir sjálfri mér og hafði
ekki áhuga á að fá hlutverk út á eitt-
hvað annað en hæfileikana. Mér
fannst ekkert smart að fara láréttu
leiðina inn á leiksviðið! Ég fór því
aUtaf beint heim eftir skólann í stað
þess að dingla utan í gömlum, útlif-
uðum nautnaseggjum í þeirri von að
þeir myndu koma mér á framfæri.
Framhjáhald og grátur
Þetta brennivíns- og framhjáhalds-
rugl gekk meira að segja svo langt
að við uppsetningu á Fiðlaranum á
þakinu fór einn af aðstandendum
sýningarinnar að halda við erlenda
leikstjórann fyrir framan nefið á öh-
um nærstöddum - þar á méðal eigin-
konu sinni sem fór með hlutverk í
verkinu. Og á meðan turtildúfumar
skruppu afsíðis tU þess að athafna
sig varð samstarfsfólkið, sem sumt
var vel við skál, að hlú að frúnni
baksviðs en hún grét auðvitað og lét
öhum Ulum látum yfir þessu fram-
ferði. Þetta minnti helst á ógeðsleg-
ustu senumar úr kvikmyndum Fel-
linis! Sjálf lenti ég hins vegar aldrei
í því að leitað væri á mig af þessum
saurlífisseggjum. Ég gaf þeim ein-
faldlega ekki færi á því og hélt þann-
ig reisn minni."
ÓfrískeftirGeir
Þegar Rósa var í Leiklistarskóla
Þjóðleikhússins kynntist hún Geir
Rögnvaldssyni og við upphaf annars
námsársins var hún orðin ófrísk.
„Geir var og er stórglæsUegur og
sjarmerandi maður sem höfðaði gíf-
urlega tU mín. Hann var hins vegar
á leið til náms í Þýskalandi og ég var
ekki búin með Leikhstarskólann.
Auðvitað hefðum við þó leyst máhð
einhvern veginn ef tilfinningarnar
hefðu verið nógu heitar. En þær voru
það ekki og við vorum einfaldlega
ekki tílbúin tU að festa ráð okkar af
þeirri einu ástæðu að við ættum von
á bami. Pabbi og mamma beittu mig
heldur engum þrýstingi í þessu sam-
bandi. Þau voru tilbúin tíl að aðstoða
mig fyrst niðurstaöa okkar var sú
að stofna hvorki tU sambúðar né
hjónabands.
Andköf Garðars
Á öðru árinu í LeikUstarskóla Þjóð-
leikhússins gekk ég því með eldri
dóttur mína undir belti og hún fædd-
ist síðan þann 11. mars árið 1971. Það
var örugglega agalegt fyrir skólafé-
laga mína að leika á móti mér, kas-
óléttri með bumbuna út í loftið, en
þeir létu mig þó aldrei finna það. Ég
man samt eftir andköfunum sem
Garðar Cortes tók þegar ég stökk í
loftköstum eftir sviðinu. Garöar var
þama nefnilega sem gestanemandi
þetta ár. ÆtU hann hafi ekki verið
dauðhræddur um að ég dytti og eign-
aðist barnið svo á sviðinu fyrir fram-
an aUa viðstadda!"
(Millifyrirsagnir eru blaðsins.)