Dagblaðið Vísir - DV - 06.02.1993, Síða 29

LAUGARDAGUR 6. FEBRÚAR1993
41
eldrar þeirra voru á sjúkrahúsinu
hjá honum en Val var heima hjá
þeim og svaraði í símann.
Laurie sagði sýstur sinni frá
vandamálum sínum og hað hana í
guðanna bænum að hjálpa sér að
komast burtu.
Fjölskyldan lagði á ráðin um
hvemig bjarga ætti Laurie og Leilu.
Haft var samband við ýmsa valdaað-
ila en allt kom fyrir ekki.
Þegar komið var fram í október
fengu foreldrar Laurie bréf frá
bandarískri konu sem var búsett í
Túnis. Hún sagðist ekki geta annað
en skrifað þeim um vandræði dóttur
þeirra. Nú hefði henni verið bannað
að heimsækja sig. Hún lagði á það
ríka áherslu aö Laurie yrði að kom-
ast burtu úr landinu sem allra fyrst,
líf hennar lægi við. Fjölskyldan skaut
nú á ráðstefnu en kunni ekki fleiri
ráð. Laurie voru sendir peningar til
að ráða lögfræðing. Sótti hún um að
fá skýlausan yfirráðarétt yfir Leilu
ef það gæti komið í veg fyrir að Fou-
ed sendi hana úr landi. Fjölskylda
Foued hótaði þá dóttur lögfræðings-
ins og vildi hann ekki lengur reka
máhð fyrir Laurie. Réö hún sér ann-
an en sá sagði vonlaust fyrir hana
að sækja um yfirráðarétt yfir bam-
inu en taldi að e.t.v. gæti hann kom-
ið því til leiðar að hún fengi að hafa
búsetu í Túnis með Leilu. Það var
betra en ekki neitt og Laurie var til-
búin að reyna það.
Gefðu mér aftur
dóttur mína
Foued varð viti sínu fjær af reiði
og ákvað að sækja um skilnað. Til
þess að geta gert það þurfti hann gift-
ingarvottorðið þeirra. Laurie hafði
fahð það ásamt öðmm verðmætum
skjölum. Hann varð ofsareiður og
leitaði hátt og lágt í íbúðinni. Loks
fann hann það sem hann leitaði að,
giftingarvottorð, passa Leilu og pen-
inga sem Bill og Barbara höfðu sent
Laurie. Þetta var falið í bleiu sem
næld var neðan í rúmdýnu bama-
rúmsins.
Hann var hamslaus af bræði og
þótt hún væri komin langt á leið
réðst hann á hana með barsmíðum
og spörkum. Leila htla varð að horfa
upp á er móður hennar var mis-
þyrmt.
Laurie tók Leilu litlu og þaut út úr
húsinu en vissi ekki hvert hún ætti
að leita. Loks fór hún til konunnar
sem skrifað hafði foreldrum hennar.
Sú fór með hana til læknis og er
læknirinn sá hvemig Laurie var út-
leikin vhdi hann að hún færi á lög-
reglustöðina. Þegar þangað kom
reyndi lögreglan að gera gott úr öhu
saman og spurði hvað Laurie hefði
eiginlega gert th þess aö æsa eigin-
manninn th svona verka. Hún var
spurð beint út hvort hún hefði sæng-
að hjá öðrum mönnum. Að lokinni
skýrslugerð hvatti lögreglan Laurie
eindregið th þess að fara aftur heim.
í staö þess að fara heim leitaði hún
á náðir lögfræðingsins. Skömmu síð-
ar kom Foued ásamt fóður sínum,
gekk berseksgang og kahaði konu
sína öhum hlum nöfnum. Þeir feðgar
höfðu í hótunum við lögfræðinginn
og ásökuðu hann um að taka blíðu
Laurie sem greiðslu. Feðgamir
reyndu að taka Laurie með valdi og
hamagangurinn hélt áfram þangað
th lögreglan kom. Hún tók vegabréf
og skilríki allra viðstaddra og fuh-
vissaði Laurie um að hún yrði að
fara aftur th eiginmannsins.
Hún svaf um nóttina í dagstofu lög-
mannsins og daginn eftir mættu allir
fyrir dómara á lögreglustöðinni.
Foued ásakaði Laurie um að hún
lygi upp á hann misþyrmingum og
að hún væri hóra sem héldi því fram
að bamið, sem hún gengi með, væri
hans. Hún stæði í ástarsambandi við
lögmann sinn. Þannig greiddi hún
honum.
En Laurie sýndi dómaranum
hvemig hún var útleikin eftir eigin-
manninn og dómarinn sagði við Fou-
ed að hann tryði ekki hve hla hann
hefði farið með konu sína. Hann
skipaði svo fyrir að Leha ætti að vera
hjá móður sinni þangað th réttar-
höldin í bamsyfirráðamálinu hæf-
ust.
Laurie neyddist th þess að fara
heim í íbúðina sem hún dehdi með
Foued og einnig th þess að skhja
Lehu eftir hjá móður hans á meðan
hún fór th fundar við lögfræðinginn.
Er hún ætlaði að sækja Lehu reyndi
tengdamóðir hennar að halda barn-
inu eftir. Þær toguöust á um telpuna
sem öskraði af lífs og sálar kröftum.
Þar sem Laurie vhdi ekki meiða
Lehu litlu sleppti hún henni og hróp-
aði hástöfum á ensku á hjálp og bað
þá sem heyrðu að kaha á lögregluna.
Svo hrópaði hún á arabisku: „Gefðu
mér aftur dóttur mína.“
Flúið til
höfuðborgarinnar
Af ótta við að nágrannamir heyrðu
ólætin sleppti sú gamla takinu á
Lehu og ýtti henni th Laurie. Foued
hrinti þeim báðum út um dymar og
öskraði viti sínu fjær af bræði á eftir
þeim: „Komdu þér héðan út og
komdu aldrei aftur!“
Skelfingu lostin vissi Laurie ekki
hvert hún átti að snúa sér. Hún var
dauðhrædd um að Foued léti verða
af hótunum um að drepa þær mæðg-
umar. Hún hélt því th lögmannsins
sem skaut yfir hana skjólshúsi. Síðar
um kvöldið kom Foued og faðir hans
en var meinuð innganga.
Feðgarnir biðu fyrir utan húsið í
fylgd tveggja lögregluþjóna eftir að
mæðgurnar kæmu út. Þeir höfðu í
háværum hótunum um að þeir ætl-
uðu að drepa þær.
En Laurie hringdi í sendiráðið í
Túnisborg. Henni var ráðlagt að
flytja til höfuðborgarinnar og reka
mál sín fyrir dómstólum þar. Með
hjálp lögmannsins komust þær
mæðgumar í bandaríska sendiráðið
í Túnisborg.
Enn hringdi Laurie í foreldra sína
og bað þá um að senda sér peninga
fyrir lögfræöiaöstoð.
Með hjálp sendiráðsins réð Laurie
sér lögfræðing. Henni var ahri lokið
er lögfræðingurinn sagði henni
hreinskhnislega að það væri von-
laust fyrir hana að reyna að fá yfir-
ráðarétt yfir Lehu. Hún fengi hann
aldrei. Hún myndi aldrei fá leyfi th
að yfirgefa landið með Lehu og Foued
yrði dæmdur umgengnisréttur við
bamið. Hún taldi þó að þetta væri
betra en ekkert og bað lögmanninn
að hefja undirbúning málaferlanna.
Búið var ákveða dagsetningu í skhn-
aðarmálinu sem var 15. nóvember í
Sfax en bæði Laurie og lögmaður
hennar töldu að hagstæðara væri að
hefja forræðismáhð á undan í Túnis-
borg.
Brátt fóru að renna tvær grímur á
Laurie. Hún sá að litlar líkur væm
á því að hún yrmi máhð.
Enn kallað á hjálp
í októberlok hringdi Laurie enn í
foreldra sína og bað þau enn um
hjálp. Hjálpin yrði að berast sam-
stundis, áður en það yrði of seint.
Bhl hringdi í sendiráðið í Túnis-
borg þar sem honum var sagt að
Laurie væri ekki einfær um að taka
ákvarðanir eða að bjarga sér á eigin
spýtur. Einhver, helst faðir hennar,
yrði að koma henni th hjálpar.
Barbara hafði leitað th samstarfs-
konu sinnar og trúað henni fyrir
áhyggjum sínum og óhamingju dótt-
urinnar og að nú væri Bhl enn á för-
um th Túnis th þess að freista þess
að hjálpa henni. Næsta dag kom sam-
starfskonan til Barböm með eintak
af vikublaðinu People þar sem var
að finna grein um ævintýralega
björgun bandarískrar stúlku frá
Jórdaníu. Það var einmitt CTU, sem
var í Fayettevhle í Norður-KaróUnu,
sem stóð að þessari björgun.
BiU fór aftur th Túnisborgar th að
reyna að bjarga dóttur sinni en varð
ekkert ágengt.
Loks leitað til CTU
Eftir miklar boUaleggingar og um-
hugsun varð að ráði að haft var sam-
band við CTU um aðstoð við að ná
Laurie og Leilu frá Túnis. Samtökin
fóru fram á að fá 35 þúsund daU sem
fyrstu greiðslu en aðgerðin öh myndi
kosta 80 þúsund daU.
Bhl og Barbara vom fjárhagslega
vel stæð. Barbara taldi því að ekki
yrði nokkur vandi að útvega þetta fé
með því að selja eitthvað af skulda-
bréfum og fá afganginn lánaðan í
bankanum. En það fór á aðra leið.
Ein síns Uðs gat hún ekki losað neitt
fjármagn og Bhl var víðs fjarri.
Don Feeney, sem Barbara hafði
samband við, og félagi hans, David
ChateUier, lögðu ríka áherslu á að
Barbara mætti ekki segja nokknnn
lifandi manni frá fyrirætlan þeirra.
Því færri sem væm í vitorði með
þeim því meiri líkur voru á að björg-
unaraðgerðin tækist.
Það var því býsna erfitt fyrir Bar-
böru að biðja ættingja um að lána sér
svo háar fjárupphæðir en geta ekki
sagt þeim th hvers átti að nota pen-
ingana. En það tókst og nú var Bar-
bara á leiðinni th fundar við Don og
Dave.
Sjóleiðin valin
Lögðu þeir nú á ráðin um hvemig
best væri að haga björgunaraðgerð-
unum. Ákveðið var að þær yrðu að
fara fram á sjó og var Sikhey vaiin
sem bækistöö og átti að fara þaðan
með bát th Túnis.
Bhl var nú kominn th Rómaborg-
ar. Hann skráði sig inn á umsamið
hótel og beið svo átekta við símann.
í leiðangrinmn vom Don, eigin-
kona hans, Judy Dave, og Jack
Domain, sem kunni eitthvað í ít-
ölsku, Barbara og BiU.
Dave og Don héldu svo með Jack
áleiðis th PanteUeria, Uthlar eyjar
undan ströndum Sikheyjar, th þess
að athuga möguleikana á að lenda
þar með flóttamennina.
Judy dvaldi með Barböm og Bhl á
hóteU í smábænum Carini og átti að
hafa auga með þeim. Biðin gat orðið
löng og erfið. Ekki mátti neitt grun-
samlegt koma í ljós sem sphlt gæti
árangri leiðangursins.
Eftir að þeir félagar höfðu gengið
úr skugga um að hægt yrði að lenda
á PanteUeria flugu þeir th Róma-
borgar og þaðan th Túnis.
Réttarhöldin nálgast
Don og Dave komu th Túnisborgar
5. nóvember en réttarhöldin áttu að
heflast tíu dögum síðar, 15. nóvemb-
er. Þeir leigðu sér gamlan Renault á
flugvelUnum. Síöan hófu þeir að leita
að Laurie og Leilu.
Þá þurfti að finna lendingarstað
þar sem þeir gætu komið þeim um
borð í bátinn. Th vonar og vara höfðu
þeir haft passa Judyar meðferðis ef
þeir hefðu möguleika á að komast
burtu flugleiðis og Laurie gæti farið
í hlutverk hennar við brottforina.
En þar sem enginn komustimphl var
í passanum yrði það erfitt nema þeir
gætu mútað einhverjum starfsmanni
úfiendingaeftirUtsins. Það var næst-
um óhugsandi.
Sjóleiðin var langbesti kosturinn.
Þeir óku meðfram ströndinni og var
hún ekki auðveld th lendingar, grýtt
og ógreiðfær. En loks, eftir mikla leit,
fundu þeir ákjósanlegan stað þar sem
aðstaðan var mjög góð. Að vísu voru
höfuðstöðvar strandgæslunnar í ná-
grenninu en ekki þýddi að fást um
það.
Ströndin var algerlega auð og yfir-
gefin að öðru leyti en því að þar
mátti sjá slóð efdr kindur. Þetta var
rétti staðurinn. Þeir félagar höfðu
samband við Jack og skýrðu fyrir
honum hvar hann ætti að koma upp
aö ströndinni. Hann átti að vera þar
ákveðna tvo klukkutíma síðdegis.
Nú var eftir að hafa samband við
Laurie. Faðir hennar átti aö hafa
xmdirbúið hana áður og segja henni
að bíða eftir símtah frá Jake frænda
sem ætlaði að bjóöa þeim mæðgun-
um í strandferð. Nú væri komið að
strandferðinni. Laurie voru lagðar
lífsreglurnar. Hún átti að koma út
úr húsinu, fara rakleiðis í ákveðna
átt. Þá myndi maður koma upp að
henni og leggja kápu yfir axhr henn-
ar og síðan yrði eftirleikurinn í
þeirra höndum.
AUt gekk þetta eftir. Don Feeney
tók sér stöðu í hla upplýstu húsa-
sundi. Kápan handa Laurie var á
handlegg hans. Nokkrir vegfarendur
áttu leið framhjá. Enginn sagði neitt
en honum var gefið Ult auga.
Gatan var mannlaus, útsendarar
Foueds voru hvergi sjáanlegir. ÖUu
virtist óhætt. Þá var þögnin aUt í einu
rofin af háværum vörubh með fihl-
fermi af háværum lögreglumönnum
er nam staðar þama skammt frá.
„Hver fjandinn," hugsaði Don með
sér, „þeir hafa náð okkur."
Hópur lögreglumanna klifraði nið-
ur af bílpaUinum en þeir fóru inn í
nærUggjandi byggingu og Don varp-
aði öndinni léttar.
Einni minútu síðar kom Laurie út
úr byggingunni og gekk eins og henni
hafði verið sagt. Don kom út úr
skuggasundinu og lagði kápuna yfir
axhr hennar.
„Hæ, Laurie,“ sagði hann. „Haltu
bara áfram og láttu eins og ekkert
sé.“ Hann lét handlegginn hug-
hreystandi yfir axlir hennar og fann
að hún skalf Uthlega. Þau gengu
þannig saman og með hverju skref-
inu fann Don að hún haUaðist æ
meira að honum. Það var engu líkara
en aö hún hefði hreinlega gefist upp.
Þau gengu fyrir homið, fóm inn í
bhinn og Don ræsti véUna. Dave
hafði verið á verði hinum megin við
götuna th að fuUvissa þá félaga um
að þeim væri ekki veitt eftirfór. Á
síðustu stundu stökk hann yfir göt-
una og inn í bhinn og þeir óku af stað.
Michael
Jacksonbjargar
Þeim gekk hla að átta sig á kortinu
og vom farnir að kýta um leiðina er
Don varð á að aka yfir gatnamót á
rauðu ljósi. Lögreglumaður benti
þeim að nema staðar.
Don vissi frá fyrri reynslu að ef
maður reynir að komast undan lög-
reglunni gerir það Ult verra. Lög-
reglumaðurinn myndi óðara kaUa á
her annarra lögreglumanna sem
myndu veita þeim eftirfór og þá væri
voðinn vís.
Don snaraðist út úr bhnum og rétti
lögregluþjóninum vegabréfið sitt.
„Eg ók óvart yfir á rauðu ljósi, ég sá
það ekki fyrr en um seinan," sagði
hann. „Ég biðst innhega afsökunar."
„Ég er frá Bandaríkjunum," bætti
hann við í afsökunartón.
Lögreglumaðurinn skoðaði vega-
bréfið, leit svo á Don og brosti: „Heit-
irðu Michael,“ sagði hann, „eins og
Michael Jackson?"
Don heitir tveim nöfnum, seinna
nafnið hans er Michael svo hann
svaraði játandi. „En ég dansa ekki
eins vel og hann,“ bætti hann við.
Lögreglumaðurinn hló. „Hann er
mjög góður, finnst þér það ekki?“
„Jú, mjög góður, aUra bestur,“
svaraði Don. „Mér finnst þetta afar
leitt með rauða ljósið. En eins og ég
sagði áðan er ég ferðamaður og óvan-
ur aö aka þessa vegi.“
„Blessaður vertu," sagði lögreglu-
maðurinn. „Gerir ekkert th, haltu
bara áfram.“
„Michael Jackson," kallaði lög-
reglumaðurinn á eftir honum.
Don veifaði th hans í kveðjuskyni.
Þegar þeir voru komnir af stað rann
upp fyrir þeim félögum að þeir voru
orðnir rammvhltir.
Loksins tókst þeim að komast á
rétta leið og héldu rakleiðis á strönd-
ina. Þá kom babb í bátinn. Tveir fjár-
hirðar voru á leið efdr ströndinni
með kindahóp. En þeir fóru framhjá
án þess að nokkuð gerðist. Kinda-
hópurinn hvarf en eftir smástund
komu fjárhirðamir aftur og fóru að
veiða í fjöruborðinu.
Ekkert bólaöi á bátnum. Nú tók
veðrið að versna. Það var komið rok
og öldurnar voru orðnar hvítfreyð-
andi. Enn bólaði ekkert á bátnum.
Dave stakk upp á því að þeir færu
og kæmu aftur næsta dag. Það var
komið fram yfir umsaminn tíma.
Don vhdi hinkra aðeins lengur við.
Loksins komu þeir auga á bátinn
sem hoppaði á öldunum. Fjárhirð-
arnir voru enn að veiða en fylgdust
grannt með þessum undarlega hópi
sem óð nú út í áttina að aðkomubátn-
um. Fjárhirðamir hættu að veiða en
gláptu á fólkið.
Loksins tókst að koma mæðgunum
í bátinn og Dave fylgdi á eftir. Don
varð eftir. Báturinn var Uthl og ekki
pláss fyrir fleiri. Einnig var nauðsyn-
legt að kanna hvort nokkur hefði
orðið var við flóttann eða þeim veitt
eftirfór. Þá þurfti að skha bílnum og
afmá öh spor um vem félaganna í
Túnis. Nú var komið hávaðarok og
þótt það gerði bátsveijum erfitt fyrir
var það th góðs því að strandgæslan
hélt kyrrn fyrir og engin umferð var
um svæðiö. Don ók inn í ijóður
skammt frá höfuöstöövum strand-
gæslunnar og fylgdist grannt með
öhu. Ekkert markvert gerðist sem
bent gat th þess að einhver hefði orð-
ið var við flóttann.
Björgunaraðgerðin hafði tekist.
Þýtt og endursagt
Anna Bjarnason, DV, Flórída
Höfuðstöðvar CTU f Bandaríkjunum.