Dagur - 21.12.1960, Qupperneq 8

Enn verpa súlur á sillum
ÞAÐ VAR í afmœlisveizlu vinkonu
minnar að augu mín opnuðust fyrir
þeirri leiðinlegu staðreynd, að ég var
ekki samkvæmishæf. Ekki fyrir það að
ég væri áberandi lakar gefin en hinar
frúrnar, eða kynrii ekki nokkurn veg-
inn almennar samkvæmisreglur. En ég
gat ekki tekið þátt í umræðum þeirra,
sem allar snerust um það, þegar þær
„voru úti“, eins og það er orðað, þegar
menn hafa siglt eða flogið út fyrir hina
klettóttu strönd fósturiarðarinnar. Þær
höfðu allar siglt með mönnunum sín-
um og dvalið í sumarleyfi í Danmörk,
Noregi, Svíþjóð, Sviss og fleiri löndum,
já, jafnvel sumar verið vestur í Amer-
íku, og svo lýstu þær öllum þessum
lífsins dásemdum hver í kapp við aðra.
Eg sat auðvitað steinþegjandi og það
leiddist mér, því að ég vildi auðvitað
tala líka. Þegar ég kom heim um kvöld-
ið með óútgengna talstöðina, dauð-
þreytt af því að þegja, strengdi ég þess
heit að fara ekki í samkvæmi fyrr en
ég væri búin að sigla.
Eg 'fór nú að leita í hugskoti mínu
að einhverri leið út fyrir mín þröngu
takmörk, varð þá fyrir mér lítið ey-
land út við heimskautsbaug, sem hét
Grímsey. Þetta litla land ákvað ég nú
að heimsækja. Ég hafði að vísu verið
í Vestmannaeyjum, en ekki skemmdi
það að koma til Grímseyjar líka.
Ég hafði líka altaf ætlað mér að
koma þangað einhvern tíma, og þessi
fitla eyja hafði verið mitt draumaland
síðan ég var barn heima í Garði, en þá
kynntist ég gamalli konu, sem hét Að-
albjörg. Hún hafði verið 7 ár í Grímsey
og sagði mér margar sögur þaðan um
fólk og fugla, hvítabirni og útlendinga,
sem komu þar á land af duggum og eng-
inn gat talað við nema hún og séra Pét-
ur. Og um tengdason sinn, Baldvin,
sem hrapaði úr björgunum. Þá hrökkl-
aðist gamla konan í land, því hún
mátti ekki verða þar sveitlæg. En í
Grímsey hafði hún lifað sína sælustu
lífstíð.
Nú vildi svo vel til, að þetta sumar,
sem siglingadraumar mínir voru i há-
stemmu, hélt Flugfélag íslands uppi
skemmtiferðum á spnnudögum milli
Akureyrar og Grímseyjar, með fjög-
8 JÓLABLAÐ DAGS
urra klukkutíma viðdvöl á eynni. Sá
ég nú hylla undir uppfylling drauma
minna.
Lagði ég svo af stað einn síðsumars-
sunnudagsmorgun í björtu og fögru
veðri, svo að ekki varð á betra kosið,
og naut hins yndislegasta útsýnis yfir
land og sæ. I flugvélinni voru ekki aðr-
ír rarþegar auk mín en fjölskylda úi
Grímsey á heimleið frá Akureyri og
tveir karlmenn aldraðir. Hugði ég þá
nokkurs konar pílagríma á ferðaflakki
eins og ég, til að skoða þessa sögufrægu
ev.iu, og hugsaði gott til þeirra sam-
fylgdar og fór að gefa þeim hýrt auga.
Það er víst kallað að „blikka‘“
í Grímsey þekkti ég engan og hugði
alla löngu dauða, er þekkt höfðu vin-
konu mina, og bæ hennar, Eiða, jafn-
aða við jörð. En þá jörð varð ég að
komast í snertingu við.
Ég naut þessarar þægilegu loftsigl-
ingar og fegurðar til allra átta.
Eftir skamma stund birtist þessi
perla hafsins framundan í sínum fögru
litum og iðandi lífi. Flugvélin hnitaði
nokkra hringa yfir eyjunni til að lofa
fólkinu að njóta fegurðarinnar og gefa
því yfirsýn um umhverfið, unz hún
tók strikið á fugvöllinn og renndi sér
niður.
Þar voru fyrir nokkrir menn til að
taka á móti vélinni og þeim, sem hún
hafði innanborðs, en enginn hátíðablær
v.ar þar á neinu. Hefði mér fundizt við-
eigandi að nú „skíni fáni eynni yfir“,
en virti þeim þó til vorkunnar að ekki
vissu þeir hvað hún hafði meðferðis og
mundi einnig að fátt var af fánum á
stöng á Akureyri er Vilhjálmur Stef-
ánsson, frægastur allra frægra íslend-
inga var þar á ferð. Var mér þá sagt að
ekki væri skylda að draga fána við hún
nema fyrir þjóðhöfðingjum, svo ég fyr-
irgaf Grímseyingum.
Settist nú flugvélin á völlinn, sem
ég sá strax að var útskit á góðu um-
hverfi því þar hafði farið yfir jarðýta
sem hefði eyðilagt þjóðleg verðmæti
eins og þúfur og úthagagróður. Þó að
hinsverar væri sanngirni að Grímsey-
ingar fórnuðu einhverju fyrir bættar
samgöngur við umheiminn.
Steig ég nú föstum fótum á gríms-
Ferðasaga
til Grímseyjar
eftir
ÞURU í GARÐI