Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 4

4
JÓLABLAÐ DAGS
Jónsmessunóttin var mild og björt
með léttu skýjafari.
Við höfðum verið saman á dans-
1 eik og síðan fylgdist ég með henni
heim til hennar. Við staðnæmd-
umst við luiströppurnar og ég dró
á langinn að kveikja.
— Viltu segja mér hvar svefn-
herbérgisgluggirm Jjinn er, sagði ég.
— IJað-er ekkert leyndarmál. Það
cr Jressi þarna við suðausturhornið.
— Þessi með bláu tjöldunutn.
— Já, einmitt hann. Blátt er lit-
urinn minn.
— Hann er nokkuð hátt uppi
glugginn Jtinn.
— Þess betra útsýni og engin
Jiætta á að kettir eða aðrir óboðnir
gestir sleppi inn um ltann.
— Það mætti þó auðveldlega
kasta léttri steinvölu þangað upp.
— Að sjálfsögðu, ef einhver væri
svo illa innrættur.
— Það þyrfti ekki endilega að
vera gert í illum tilgangi. Karinski
bara cinhver, sem vildi hafa tal
af þér, svo lítð bæri á.
— Við afgreiðum gesti við úti-
dyrnar. En nú verð ég að fara að
sola.
— Ekkert liggur á. Má ég annars •
ekki fylgja þér upp í lierbergið þitt
— Það er hreinasti óþarfi. Eg
kemst örugglega.
— Mig langar til að tala meira
við Jjig.
— Talaðu þá.
EINAR KRISTJÁNSSON:
ÞRÖSTURINN
• — Þú ættir að lofa mér að sjá út-
sýnið úr glugganum þínum.
— Ertu frá þér. Hvað heldurðu
að mamma segi. Hún sefur í lier-
berginu við liliðina. Og afi og
amma beint á móti.
— Hvað er að heyra. Þú ert í um
sátursástandi.
— Eg er ekki í ástandi, skaltu
vita. Og vertu nú sæll.
— Heyrðu. Fa: ég ekki tröppu-
koss að skilnaði.
— Jú, jú. Alveg sjálfsagt. Guðvel
komið. Skyldi Jrér vera of gott að
kyssa tröppurnar, ef þú hefur gam-
an af því.
Hún liló lágt, kurrandi lilátri.
— Þú ert vond stelpa, sagði ég,
án Jjess að vera reiður.
— Sumum finnst nú lieldur ann-
að. Jæja, góða nótt og ég Jjakka
skemmtunina.
— Góða nótt. Sömuleiðis ástar-
Jrakkir.
Þar með var Jiún Iiorfin inn úr
dyrunum og ég stóð einn eftir l'yrir
utan. Mér fannst Jjessa stundina að
ég gæti ekki verið án nálægðar
liennar. Eg brá mér á l>ak við dálít-
inn rósarunna, beint ;i móti glugg-
anum liennar, fann mér sæti á stalli
og horfði þangað upp.
Ég sá að hún brá upp Ijósi, þrátt
fyrir birtu vornæturinnar. Við og
við sá ég lienni bregða fyrir innan
við háJf gegnsæ gluggatjöldin. Af
hreyfingum liennar gat ég getið mér
til um hvað hún hefðist að. Ætti
ég að kasta upp steinvölu í þeirri
von að fá að sjá hana koma út í
gluggann. Nei, réttast að sleppa Jjví
í þetta sinn.
Mér hlínaði um lijartarætur við
tilhugsunina um liana og langaði
til að segja við liana eittlivað lallegt
lielzt í ljóði og byrjaði að yrkja.
Heyrðu væna vina mín
veiztu að ég í leyni
ætla að kasta upp til Jjín
einhverntíma steini.
En nú sá ég með fullri vissu að
Jiún var að draga kjólinn sinn u]jp
yfir liöfuð. Þetta setti mig algjör-
lega út af laginu.
Ó sá lukkufugl, sem ni't væri
staddur þarna innan dyra.
Og nú kom aftur samskonar
hreyling — og nú — og nú-----Þetta
var alveg eins og æsandi kvikmynd
og þó miklu áhrifaríkara, gæfi mað
ur ímyndunaraflinu lausan taum-
inn. Og núna — og núna-------
Og nú slökkti lnin lj<isið. Þá
lilaut hún að vera lögst útaf í rúm-
ið sitt.
Ég sá fyrir rriér snotra, freknótta .
andJitið liennar og roðagullið hár-
ið á koddanum.
Góða nótt, elskan sæta. Sofðu
vært. Ég ætla að sitja hérna og vaka
yfir Jjér í alla nótt og yrkja til þín.
Hver veit nema ég komi til Jrin í
draumum þínum. Þegar þú kemur
I
i