Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 5

JÓLABLAÐ D AGS
5
á fætur, mun ég fagna þér við dyrn-
ar.
Ég bjóst síðan um til nætursetu
þarna á stallinum, lagði frakkann
minn yfir herðar mér, hallaði mér
upp að grasbrekkunni og starði upp
í gluggann hennar, í ástmildri
stemningu.
Það leið á nóttina. Dauðakyrrð
var yfir öllu fram yfir lágnættið.
Mig fór að sifja og þrátt fyrir góð
an ásetning hefði ég líklega verið í
þann veginn að festa blund. En þeg
ar fór að elda aftur, fóru þrestirnir
á kreik og byrjuðu að kvaka, fyrst
með hægð og rnildi, en síðan dátt
og dillandi.
Það voru þá reyndar fleiri en ég,
sem festu yndi í þessum garði.
Mér fannst þetta vera skynsamir
fuglar og smekkvísir í vali sínu.
Ég fór að liugsa um að ekki gæti
ég hugsað mér neitt dásamlegra en
mega vera þröstur í garðinum þeim
arna. Þá skyldi nú vera sungið af
tilfinningu. Eg skildi fljúga upp á
gluggabríkina og heilla hana gullin
kollu með þeim yndislegasta og ást-
ríðufyllsta söng, sem nokkurn tíma
liefði heyrst frá ástföngnum þresti.
En nú mátti ég gera mér að góðu
að vera jarðbundinn og láta sitja
við að yrkja minn óð að mennsk-
um hætti.
Ég þrái að vera þrösturinn í
v þínum garði
þá skyldi ég syngja sætur
sönginn um þig daga og nætur.
Ég raulaði þessar hendingar fyrir
munni mér, aftur og aftur.
Þrastakliðurinn var farinn að
ldjóma samfellt og tilbreytingalítið,
og aftur og aftur fór að síga á mig
svefnhöfgi.
Allt í einu gerðist stórkostlegt,
óskiljanlegt undur.
Snögglega fannst mér eins og ég
lirapaði langt niður á við, án þess
að þetta líktist þó falli eða raun-
verulegri byltu.
Umhverfið gjörbreyttist í einni
svipan. Trjákrónurnar gnæfðu allt
í einu langt fyrir ofan mig, í svinr-
andi hæð. Og húsið var orðið
feiknamikið lráhýsi, sem svara
mundi tuttugu lræðunr, en hafði
ekki skipt um útlit að öðru leyti.
Rétt l'raman við andlitið á mér sá
ég einhvers konar rá eða mjótt prik
á hreyfingu og virtist svífa í lausu
lofti.
Túlipanarnir á stallinum þar sem
ég sat, mændu nú yfir mig og virt-
ust nú hafa náð svipaðri hæð og
trén höfðu áður.
Mér varð litið niður fyrir mig.
Og lrvað sá ég. Bringan á mér var
öll klædd grábrúnu fiðri og ég stóð
á smáum fuglsfótum f hávöxnu
grasinu.
Það leið góð stund áður en ég
hafði áttað mig á því sem gerzt
hafði.
Loks skildist mér þó að ég hafði
haft hamskipti og var orðinn að
þresti. Ég hafði hitt á töfrastund
Jónsmessunætui innar, þá sem lætur
óskir rætast. Og þetta prik, sem ég sá
riða þarna framundan mér, það var
nú ckki annað en nefið á sjálfum
mér. Ég hallaði því til á ýmsa vegu
og síðast opnaði ég það og reyndi að
gefa frá rnér hljóð.
Jú, það tókst og fram úr nefinu
á mér gall við þrastakvak, hvellt og
skært og ekki með minnsta viðvan-
ingsbrag.
Og ég sem aldrei hafði getað sung
ið.
Það var ekki um að villast; ég
var orðinn ósvikinn þröstirr og
meira en það, því að ég var einnig
gæddur mannlegum tilfinningum
og háþroskuðu sálarlífi, eftir sem
áður.
Og ég þandi út vængina og lyiti
mér upp á stallinn, þar sem ég
hafði áður setið. Þetta var ótrú-
lega auðvelt stökk, hugsaði ég.
Svo áttaði ég mig betur á tilver-
unni. Þetta var flug. Eg gat flogið.
Vitanlega. Annars hefði ég ekki
verið þröstur.
Og nú þandi ég vængina á ný og
þaut upp í loftið, létt og auðveld-
lega. •
Það var heillandi tilfinning, sem
fylgdi því að geta flogið.
Ég sveif hærra og hærra og naut
útsýnis yfir borg og byggð.
Eg fann til vorkunsemi gagnvart
öllum þeim, sem máttu gera sér að
góðu að dragnast niður við jörðu.
Síðan skaut ég mér niður á við,
næsturn lóðrétt, og tyllti mér á eina
trjákrónuna í garðinum, rétt á móti
glugganum hennar.
Ég sá vel inn í herbergið. Það var
var mynd á veggnum beint á móti
glugganum; tvö lítil börn að feta
yfir brúarskrifli yfir djúpu gljúfri,
og á bak við þau bráðfallegur eng-
ill, senr varnaði þeim að álpast útaf.
Ég skaut mér yfir á gluggabrík-
ina og nú sá ég inn í herbergið, al-
veg hornanna milli.