Dagur - 23.12.1964, Qupperneq 6

6 rw—r—
JÓLABLAÐ D AGS
Þarna livíldi hún í rekkju sinni
og svaf vært nreð opinn munn. sak-
laus á ósnortin, (þó að ekki væri
það' nú minni dyggð að þakka).
Allt í einu réði ég ekki lengur
við tilfinningar rnínar og hóf upp
söng, fyrst lágværan og þýðan, en
síðan herti ég á hljóðunum.
Það var kominn dagur og nú væri
henni alveg óhæfct að fara að opna
blessuð augun $ín fallegu.
Ég söng fullum hálsi, tónverk er
ég samdi jafnótt á stundinni.
Það var Jónsmessunæturaría ást-
fangna þrastarins, svellandi og ást-
ríðuþrungin.
Ég sá að hún rumskaði við. Þá
færðist ég í aukana og meira að
segja hjó ég nefinu í gluggarúðuna,
svo fast að mig sárkenndi til.
F.n þetta dugði líka. Nú giað-
vaknaði hún og leit upp í gluggann,
auðsjáanlega rugluð og undrandi á
þessLim fyrirgangi.
Svo spratt hún fram úr rúminu
og hentist rit að glugganum.
— Nei, nei, hrópaði hún upp yfir
sig, — livernig lætur blessaður fugl
inn. Ertu kannski að vekja mig,
blessuð elskan; og alveg mátulega
snemma. Fjarskalega ertu sætur.
Þetta átti nú við mig. Ég hopp-
aði og snarsnerist í gluggakistunni,
Jyfti vængjunum, vippaði stélinu á
ýmsa vegu, kvakaði í ákafa og réði
mér ekki fyrir fögnuði.
— En hvað þú ert óhemjulega
kátur, blessaður vinurinn, sagði
hún og byrjaði með liægð og gætni
að opna gluggann. Um leið og
henni hafði tekist það, skaut ég
mér inn fyrir og kom fast upp að
brjósti hennar.
Hún lnökklaðist lítið eitt aftur
á bak, flemtruð, en kom fljótt aftur
til baka.
— Nú á ég engin orð. Hvað geng
ur að fuglinum. Þetta Iilýtur að
vera taminn fugl, hann er svo mann
elskur.
Og hún rétti fram hendina og
strauk mér um bakið, þéttingsfast,
svo ég kiknaði í hnjáliðunum. Hún
gældi við mig með mörgum ástúð-
legurn orðum og litla þrastarhjart-
að barðist af fögnuði í brjósti mínu.
Hefði hún nú bara verið svona
tilkippileg í gærkveldi.
Síðast laut hún niður að mér og
kissti mig á hálsinn.
Þá.komst ég í svo ofboðslega geðs
liræringu, að ég var dauðhræddur
inn að ég mundi drita í gluggakist-
una. Állt í einu kallaði lnin hátt:
— Mamma, sko fuglinn. Hann er
svo hændur að mér, þetta yndi, að
hann ætlar alveg að éta mig. Er
hann ekki sætur.
— Nú — þetta er bara þröstur,
nöldraði sú gamla, — varaðu þig á
honum. Þrestir geta verið bara svo
grimmir.
— Ha, hæ. Grimmur þessi litla
elska, sem er ekkert nema blíðan.
Sko, hann leggur höfuðið upp að
brjóstinu á mér — ó — ó.
— Já, hann hegðar sér einkenVii-
lega, fuglsgreyið. Kannski er hann
eitthvað vankaður eða hefur fliiið
undan smyrli. Rlessuð láttu hann
fara sína leið. Ég kæri mig ekki um
hann hér inni. Hann er vís að drita
allt út fyrir okkur. Ég hefi aldrei
verið lyrir fugla.
Þar með fór hún sína leið, gamla
konan og ég varð þeirri stundu
feginn.
En dóttirin hélt áfram enn góða
stund að strjúka mig og kjassa á
ýmsar lundir. Síðan mælti hún heit
um rómi:
— Bíddu nú hérna, elsku yndis-
legi fuglinn minn, meðan ég klæði
mig, og svo skal ég ná í eitthvað
gott lianda þér að borða. Hún
nrannna var einmitt að tína maðk
í fyrrakvöld, til að selja laxveiði-
mönnum.
Og síðan greip hún báðum liönd
um í hálsmálið á náttkjólnum sín-
um og byrjaði að draga hann upp
yfir höfuð.
Við þessa tilburði kom á mig því
líkt fát, að ég vissi ekki hvað ég átti
af mér að gera. Osjálfrátt varð mér
þó að snúa mér undan og trítla út
á gluggabríkina. Þaðan lyfti ég mér
yfir á næstu trjágrein, settist þar og
byrjaði að kvaka angurvært í lágri
tóntegund.
— Nei, hvað er þetta — ertu far-
inn, elskulegur, heyrði ég hana
kalla.
Ég áræddi að líta við. Hún var
aftufc' komin rit í gluggann og nú
nokkurn veginn siðsamlega klædd.
Hún var yndisleg. Hár hennar glóði
í birtu morgunsólarinnar og augu
Iiennar blikuðu eins og daggir á
blómi. ,
— F.lsku, góði þröstur minn.
Hvað varð af þér.
Nú kom hún auga á mig, þar sem
ég sat á greininni.
Og nú hóf ég að syngja annan
þátt lir Jónsméssunæturaríu ást-
fangna þrastarins. Það var ósvikin
tónlist, upprunaleg, ’heillandi og
tær, þó að ég segi sjálfur frá.
— Já, þarna situr hann, þetta
hjartans yndi, hrópaði hún fagn-
andi, — og hvað hann syngur dátt
og dillandi. Kannski á hann nú
hreiður þarna rétt á móti gluggan
um mínum. Guð, hvað það væri
gaman ef hann verpti nú þarna og
ungaði lit.
Við þessi orð varð mér eins og
mér hefði verið réttur fautalegur
löðrungur. Verpti — ekki nema það
þó. Mér svelgdist á Jónsmessunæt-
uraríunni og það lá við að ég missti
fótanna og kiitveltist niður af grein
inni.
Hvílík vonbrigði, skönnn og háð
ung.
Ég hélt mig hafa unnið hug henn
ar og hjarta.
En hún hafði þá frá upphafi
ímyndað sér að ég væri kyenfugl.
Og ég — afglapinn — ég hafði
snúið mér undan.