Dagur - 23.12.1964, Side 11

JÓLABLAÐ D AGS
11
förin. Móðir mín sagði mér margar
sögur af svaðilförum þeirra.
Eg set hér eina til gamans:
Langafi minn hét Bjarni. Einu
sinni var hann á heimleið úr kaup-
stað. Það var að vorlagi. Þíðviðri
var og mikil leysing í fjöllunum.
Segir ekki af ferðum Bjarna fyrr
en hann kom að á þeirri, er Purká
er nefncl. Sú á kemur ofan úr fjöll-
unum skammt fyrir sunnan Nausta
vík, en svo hét bærinn, sem síðast
fór í eyði í Víkunum. Geysilegur
vöxtur var í ánni. Steyptist hún kol
mórauð niður snarbrött gljúfrin,
og var grjótflug í strengnum.
Bjarni hafði bagga stóran á baki og
annan í fyrir. Sýndist honum áin
ófær með öllu, en frá vildi hann þó
ekki hverfa. Verður honum það
fyrir að taka af sér föggurnar og
setja saman í eitt. Hann var í skinn
stakk yst klæða. Klæddi hann sig úr
stakknum og vafði honurn um far
angurinn. Þar næst greip hann
reipi, sem hann hafði meðferðis,
batt öðrurn enda þess um farang-
urinn, en hinurn um mitti sér.
Síðan stingur Bjarni sér í flaum
inn. Ekki skorti handfestu í botni
árinnar, og náði Bjarni landi hin-
um megin án þess, að hann hrekti
nokkuð að mun.
Móðir mín hafði komist að því
hvert hugur minn stefndi. Henni
var lítið um það gefið. Mun hafa
viljað telja mér hughvarf með því
að segja mér þessar og þvílíkar sög
ur. En þó að undarlegt væri, þá
höfðu sögurnar gagnstæð áhrif við
það, sem móðir mín mun hafa ætl
ast til.
Fyrirhyggja mín var nú ekki á
marga fiska, en }ró var mér það vel
Ijóst að mér var nauðsynlegt að fá
nrér einhvern í lið með mér. — Eg
varð að fá mér dugnrikinn félaga.
Einn gat ég ekki reist byggðir og
bú þarna vestur frá.
Eg átti nokkra skólafélaga. Þeir
yoru allir á svipuðu reki og ég. Eg
hafði sérstaklega augastað á einum
þeirra. Hann var hið mesta karl-
menni og íþróttamaður svo af bar.
Eg var viss um það, að hann mundi
bjóðast til að taka að sér erfiðustu
leitarsvæðin í fjöllunum. Eg var
hka viss um það að hann rnundi
lyfta þyngri steini í vegg, en tveir
aðrir.
Eftir að skólagöngunni lauk skift
umst við — þessir tveir piltar — á
bréfum. í einu bréfinu mínu stakk
ég upp á því, að við tækjum okkur
til og reistum byggð í Náttfaravík-
unr. Pilturinn svaraði mér því, að
hann óttaðist að á þessum einangr
aða og afskekkta stað mundu kot-
ungsfjötrarnir verða okkur harla
hvimleiðir.
•Þannig fór það. — Eg fékk eng-
an til fylgdar — engan, senr mér
geðjaðist að.
Draumurinn minn varð aldrei að
veruleika. Það var draumur um
fagra byggð í faðmi bylgjublárra
fjalla.
Gamall maður, gráhærður og lot-
inn, hafði tekið sér ferð á hendur
til æskustöðvanna. Hanir gekk nið
ur að sjónum. Hann settist á berg-
snös eina litla. — Hann þekkti hana
vel. Hann hafði svo oft setið þar
áður fyrr og horft vestur yfir fjörð
inn. Reyndar var nú liðin hálf öld
frá því að hann kom síðast á þenn
an stað. En honum fannst, þegar
hann var þarna kornin, að þessi ald
arhelmingur verði allt í einu svo
lítill svo agnar smár. Gamla mann-
inum fannst alveg eins og hann
hefði setið þarna fyrir aðeins ein-
um sólarhring eða svo.
Þegar gamli maðurinn hafði set-
ið þarna um stund, kemur til hans
maður og heilsar honum glaðlega.
'Þetta var ungur maður með vor
í augum.
„Hvað ert þú að gera hér gamli
maður“? spyr pilturinn, og var
undrunarhreimur í rómnum.
„Eg er að hlusta" svaraði gamli
maðurinn. — „Þei, þei,! það er ein
hver að kalla yfir um fjörðinn. Það
er einhver að kalla til ÞÍN ungi
maður. Heyrir þú það ekki líka? ,
Það er, skal ég segja þér sama rödd
in og hljómaði til MIN, þegar ég
var á þínum aldri. Eg heyri vel
orðaskil „Komdu“, er sagt. Komdti
ungi maður, korndu í faðrn þessara
bylgjubláu fjalla. Þú nýtur þín
hvergi betur. Þú verður hvergi eins
frjáls.
Það er hollvottur íslands, sem
kallar.
Eg heyri það svo yel. Heyrir þú
það ekki líka ungi maður“?