Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ DAGS
19
an bílsins væri ein hlustunarfjöl-
skylda, að undanskildum þeim
tveim í fremsta sætinu, — fjöl-
skylda, sem ætti aðeins eitt áhuga-
mál, eina sjón, eina heyrn. Var jrað
ekki einnig forboði þess, er síðar
kom fram? Trúlega.
Um síðir tók heiðin enda. Að
réttu lagi hefði allt átt að færast í
rétt og eðlilegt horf í bílnum. Og
hvers végna? Vegna jress, að nú
færi Finna ekki lengra.
Þarna er bærinn, þarna á ég nú
heima, sagði hún og benti til
vinstri handar, en hvítur og mýkt-
arlegur handleggur hennar blind-
aði um sinn þetta eina auga
hans Tomma, svo nærri, svo háska-
lega nærri var hann.
Þessi?
Nei, góði maður, bærinn, sem er
fjær, handan við ána.
Nú hann. . . . það er. . . . það er
úr leið.
Eins og eg geti gert að því, sagði
Finna.
En veðrið? sagði Tommi.
Allt í lagi með veðrið; hvað er
svo sem að veðrinu?
Það er ekki hundi út sigandi.
En mér? hló Finna.
Ekki þér heldur.
Jæja, nú erum við komin; þetta
er heimreiðin, hleyptu mér nú út.
Bíllinn nam andartak staðar á
vegamótunum og Tommi kross-
lagði arrnana fram á stýrið, eins og
hann væri að hugsa ráð sitt og hugs
aði fast. Þá tengdi hann að nýja og
sveigði bílinn inn á heimreiðina.
Drottinn minn, hvað ertu að
fara, drengur? sagði Finna.
Eg skil þig ekki eftir í þessu
svaði, eg ek þér fyrir það fyrsta að
ánni.
En vitleysan; það er ekkert að
veðrinu.
Víst er að veðrinu.
Ffvað segir fólkið?
Fólkið? Það segir ekkert; þetta
a: *; Q (er svo sem en§inn krókur.
Og fólkið sagði ekkert fyrst í
stað. En — það var dálítið gaman
að sjá framan í þessa Norðurleiða-
fjölskyldu. ílafi hún ekki verið
fullkomlega samhuga fram að
þéssu, varð% hún það á þeirri
stundu, er Tommi jók hraðann
þvert úr leið, eftir heimreiðinni að
Djúpá. Og furðidegt var það. Það
var engu líkara en að hann hefði
margoft ekið þessa vegleysu - og
mundi héðan í frá aka hana á hverj
um degi; svo heimfús virtist bíll-
inn vera'; og gusugangurinn lengst
út í móa.
Svo sannarlega var þessi ökuferð
fyrirboði stórtíðinda.
En konan með refinn? Hafði
hún ekki áttað sig á, hvað var að
gerast? Ojú; á rniðri leið rauf hún
skyndilega samstöðu Norðurleiða-
fjölskyldunnar og heyrðist nöldra
gremjulega:
Þetta er ekki hægt; hvað meinar
maðurinn?
Nú gat eg ekki orða bundizt:
O, hann meinar bara jrað, að
stelpan sé of falleg og í of þunn-
um sokkum og á of góðum skóm,
til að hægt sé að skilja hana eftir
í þessurn vaðli, sagði eg án þess að
líta við; það væri synd, kona góð.
Ekki veit eg, hvað kom mér til að
bera þannig blak af Tomma.
Eg kæri hann, þegar eg kem suð
ur, sagði konan.
Enginn svaraði.
Við ána, sem ég ltefi fyrir satt, að
sé mesta meinleysisspræna, ef engin
æsirigning verður til að umturna
henni, nam bíllinn staðar. Tomma
virtist vera drumbs um að opna
hurðina. En Einna stóð upp og
kastaði glaðlegri kveðju aftur í bíl-
inn, sem við strákarnir tókum und
ir einum munni: Bless-bless. Og
mér fyrir mitt leyti fannst hún hafa
fríkkað að mun þessa stund, sem
hún sat við hliðina á Tomma; og
þurfti hún þess þó ekki með; hún
var alveg nægilega falleg.
Þetta er ekki hægt, nöldraði kon
an með refinn öðru sinni; eg kæri
hann fyrir Birgi, þegar eg kem suð-
ur.
Gerir ekkert, sagði Tomrni, sem
heyrði vel þótt hann væri eineygð-
ur. Kannski fer eg að hætta þessu
hvort sem er. Það er ekki fyrir
hvíta menn að'stjana við einhverj7
ar nöldurskjóður eins og. . . . eins
og . . . Jæja, Finna, láttu mig hjálpa
þér út. ... Ef.eg mætti flytja þig;
suður og norður heiði alla ævina^
væri öðru máli að gegna. Það veit
heilpg hamingjan, að þig vil eg
ílytjaj en ekki þessar. . . . Komdu.
Þetta sagði Tommi og bjóst til
að taka Finnu í fangið, þegar hún
stykki út. Sem og varð. Og hann
ætlaði aldrei að sleppa henni. Ó,,
hvað eg held, að við strákarnir höf,
um allir skilið hann vel, hann
Rugludals-Tomma. ,
Þau voru í þann veginn að kveðj
ast eins og bílstjóri á langleiðum
og farþegi hans, þegar Finna hróp-i
aði upp yfir sig:
Brúin! á
Hvaða herrans brú? sagði,
Tommi.
Brúin á ánni; hún er farin.
Ja liver fjandinn, sagði TommL
Áin hefur tekið hana.
Nú er það dökkt í álinn, sagði
Tommi og klóraði sér bak við eyrtl
að, og hann rýndi niður í straurn-
kastið með auganu sínu eina. Hvað>
gerirðu riú? Hvað gerum við nú?,,
Ég veð ána. ,-.;t
Ertu kolsjóðandi brjáluð, stúlka? •
Áin er ófær, vitaófær. . . . búin að
rífa með sér brúna; heldurðu. . . .
heldurðu Jrá að Jrér sé stætt í henni?
Kannski ekki.
Áreiðanlega ekki.
Kannski pabbi sjái til mín og
komi, sagði Finna.
Hann pabbi þinn.... sjái til
þín? Sá gerir slag í Jrví. Ekki sér
hann í gegnum holt og hæðir; er
ekki bærinn Jrarna bak við hólinn?