Dagur - 23.12.1964, Qupperneq 23

JÓLABLAÐ DAGS
23
mann eins og gengnr. Við vorum
nú ekki beinlí'nis iík og höfum sjálf-
sagt ekki átt vel saman, hann var
nú t. d. kornungur, um tvítugt, en
liann var ógurlega stór og langur,
eins langur og ég auminginn var
stutt. En samt tókst okkur að eiga
saman lítinn dreng, en svo varð það
nú heldur ekki meira. Og ég ásaka
hann ekki fyrir eitt eða neitt, við
vorum bæði breisk, ég lield nú það.
Og sjálf þarf ég ekki að biðja neinn
fyrirgefningar á mínum gerðum,
þetta var allt frjálst, ég tók ekki
neitt frá neinum. Og drengurinn,
hann Ragnar rninn, lylgdi mér og
ólst upp á minn kostnað að mestu.
En ekki vil ég segja, að það væri
alltaf malað undir mig næstu árin
og fyrir kom að mér var þungt um
hjartarætur. Reyndar átti ég nú
drenginn lrér á Böggyisstöðum. Ég
heyrði það svona útundan mér, að
fólk talaði um, að það væri býsna
lagleg kaupakona, eða liitt þá held-
ur, sem tæki upp á því að eiga barn
á miðjum heyskap. Þá reif ég mig
á fætur, þetta var á þriðja degi frá
því ég fæddi og arkaði með hrífuna
mína út á tún. Ég hef nefnilega allt-
af verið talsvert stór í stykkjunum,
þó lág sé í loftinu og ekki kært mig
um að láta troða á mér.
Svona baslaðist ég nú áfram
næstu áratugina hér og þar á bæj-
um um allan Ejörð og austur í
Kinn. Þetta er allt að renna sanran
í minni mínu, en ég kynntist mörgu
fólki á þessum árum. Flestir hafa
gömlu húsbændurnir mínir reynzt
mér vel. Ég man líka miklu betur
það góða, sem að mér hefur snúið,
lieldur en hitt. Maður á að reyna að
gleyma mótgerðum mannanna. Það
er verst fyrir þá sjálfa, sem illa korna
fram, en guð borgar fyrir hrafninn
eins og þar stendur, hann er svo rík-
ur blessaður. Mér hefur olt liðið
vel, og ég lief átt mínar sólskins-
stundir eins og aðrir. Drengurinn
minn fór nú fljótt frá mér. Hann
er fyrir sunnan, giftur þar ágætri
konu. Þau senda mér alltaf stóran
pakka fyrir jólin. Hann gleymir
ekki henni mömmu sinni, blessað-
ur drengurinn, þó að leiðirnar liafi
skilið. Ég hef alltaf haft gaman af
að skemmta mér og aldrei liaft neitt
á móti því að vera nálagt karlmönn-
um, ó nei, ekki aldeilis. Það er ekki
langt síðan ég var á böllum og skorti
ekki herrana. Það get ég sagt ykkur,
svo Jrær máttu passa sig sumar sem
yngri voru.
En nú er Jrctta allt að verða búið,
ég er orðin svo gömul og löngu liætt
að vera í kaupavinnu. Einna seinast
var ég í Ási á Þelamörk hjá honum
Rósanti mínum, og þar á ég lög-
heimili síðan. Það eina senr ég get
núorðið er að prjóna smáband. Eg
geri þetta mér til afþreyingar og
svo er gott að geta skotið Jressu að
þeim, sem manni finnst maður eiga
eitthvað upp að unna, og Jreir eru
býsna margir. Ég er nefnilega tals-
vert mikið á faraldsfæti, Jrótt gömul
sé og ekki orðin mikil til gangsins
nú orðið. En blessaðir karlmenn-
irnir eru alveg ólatir að skutla mér
nrilli bæja í jeppunum sínunr. Ég
fer á sunrrin inneftir öllu, inn í
Uppsali og alveg fram í Æsustaði
og austur í Yzta-Eell til Marteins
nríns og Köru, og á haustin fer ég
út í Hörgárdal, á Myrká og fleiri
bæi, og svo er ég lrér í Svarfaðardal
á mörgum bæjunr á veturna. E'lest-
ir eru nrér voða góðir, Jrað get ég
borið, og ég þarf ekki að kvarta. Ef
enginn ætti bágra en ég Jrá væri
veröldin betri staður en hún er, já
það er bæði víst og satt.
Og svona vil ég helzt halda
áfranr meðan ég tóri. Ég get ekki
lrugsað nrér að fara á gamalmenna-
hæli og setjast þar í helgan stein,
ég lreld Jrað mundi ekki eiga við
liana Stínu litlu. Nú eru jólin að
konra enn einu sinni. Alltaf lrlakki
ég til þeirra eins og börnin. Þá fæ
ég sendingu frá Ragnari nrínunr og
Jón Jónsson,
margir fleiri lruga nrér einhverju,
ef að vanda lætur. Ég bið góðan
guð að launa öllum þeim, lífs Óg
liðnunr, sem lrafa reynzt mér vel
unr dagana og óski Jreim öllúm
gleðilegra jólaf
Svo nrælti hin aldna heiðurs-
kona, kannske ekki alveg orðrétt,
að vísu, en í stórunr dráttunr þó,
eru það hennar eigin orð. Hún á
langán starfsdag að baki, og lrún
hefur unnið störf sín af trú-
mennsku og húsbóndahollustu og
ávaxtað sitt pund ekki nriður en
aðrir, sem lrærri eru r loftinu og
hærra uppi í mannfélagsstiganunr.
Hún hefur hagað sinni lífsgöngu
nokkuð á annan veg en algengast
er á vorunr dögunr og nrá nreð
nokkrum rétti kallast síðasta föru-
konan. ‘i