Dagur - 23.12.1964, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ DAGS
i
25
séð tvo hesta á fjallinu austan
Jökulsár, stutt frá Stórahvammi.
Þóttust menn nú vissir um, að
þarna væru strokuhestarnir frá
Mosfelli. En þessari frétt trúði ég
tæplega, þar sem ég var, ásamt fé-
lögum mínum, búinn að leita allt
fjallasvæðið vestur að Jökli, suður
austan Laugafells. Stakk ég upp á
því að sendur yrði maður til Akur-
eyrar til þess að síma suður og vita
hvers gangnamenn að sunnan
hefðu orðið áskynja, því þeirra
leið liggur upp að Arnarfelli og
eru göngur um sama leyti norðan
fjalla og sunnan. En ekki varð
neinum skynsamlegum rökum við
komið. Árni Hólm trúði gangna-
mönnum Skagfirðinga og bað mig
að bregða fljótt við og fara og leita
hestanna. Hann hafði þá þegar
fengið tvo menn mér til fylgdar og
skyldi lagt af stað næsta dag.
Þeir, sem með mér fóru voru:
Ásbjörn Árnason bóndi í Torfum
og Sigurðúr Stefánsson í Stóradal,
báðir harðduglegir ferðamenn. Við
lögðum af stað og höfðum allir tvo
til reiðar og vorum vel búnir að
nesti. Ferðin gekk vel suður. Við
gátum leitað nokkuð eftir Langa-
hlíðarbrúnunum. Og sama dag
Fossárdal og Hörknárdalsdrög. En
næsta dag tók veður að versna,
kominn snjór en kyrrt veður. Við
tókum daginn snemma, leituðum
fram Potta og upp með Hnjúka-
kvísl, alla leið að Laugafelli. Þá var
komin mjög dimm logndrífa, svo
maður sá ekki nema nokkra faðma
frá sér.
Rjúpurnar voru þarna í stórhóp-
unr. Ég man að Sigurður sagði: Nú
hefði þurft að vera komin byssa.
Hann var góð skytta og stundaði
mikið rjúpnaveiðar.
En nú var úr vöndu að ráða. Ef
hann færi að hvessa, yrði blindbyl-
ur. Ég átti eftir að leita syðra Geld-
ingsárdragið. Spurði ég félaga
mína hvort þeir vildu fara með
mér beina leið frá Laugafellinu í
botninn á Geldingsárdraginu. Sig-
urður kvað já við því, en Ásbjörn
sagðist ekki vita hvað ég væri góð-
ur að rata og myndi ég bezt vita
jrað sjálfur.
Eg tók nú upp kompásinn og
miðaði leiðina, stigum við síðan á
bak og héldum af stað. Veðrið var
hið sama, blæjalogn og mikil hríð.
Við fórum í halarófu og höfðum
dálítið bil á milli okkar. Sá, sem
síðastur fór, átti að gera aðvart ef
beygt væri af leið. Þegar við vorum
að fara yíir Lambalækjardiagið
stanza ég. Fórum við allir af baki.
Tók ég nú upp kompásinn góða og
hélt á honum í lófa mínum, Vísaði
hann nú allt aðra stefnu en ég vildi
vera láta. Þótti mér þetta óskiljan-
legt fyrirbæri. En af því ég var
þarna kunnugur, mundi ég eftir
litlum hól, sem átti að vera þarna í
draginu. Bað ég félaga mína að
bíða. Þurftu þeir ekki lengi að bíða
því fljótt sá ég hólinn. Þegar ég
kom til félaga minna tók ég átta-
vitann í lófa minn, og vísaði hánn
þá rétt. Ástæðan til skekkju hans
áður var sú, að Ásbjörn stóð fram-
an við mig og hafði í vasa sínum
hníf með segulmögnuðu blaði.
Þetta prófuðum við á staðnum og
saunfærðumst um, að hnííurinn
átti sökina.
Af þessu varð ofurlítil töf og nú
var farið að gola. Eftir klukkutíma
komum við í botninn á Geldings-
árdraginu. Var þá lítið eitt bjart-
ara suður að sjá. Þetta var síðasta
leitarsvæðið og leitin bar ekki ár-
angur. Við hröðuðum okkur svo
sem við gátum því nú var hann að
skella á með blindbyl. Náðum við
í skímu út í Stórahvamm, en þar
var leitarkofi með þaki yfir. Við
sprettum af hestunum og heftum
þá í ágætum haga, stutt frá kofan-
um. Kofinn var snjólaus og rúmaði
þrjá menn. Fengum við okkur nú
matarbita, en engin voru hitunar-
tækin. Við skeggræddhm hvernig
morgundagurinn yrði. Ásbjörn
spurði lrvað ég myndi gera í fyrra-
málið, ef það yrði stórhríð. Ég
kvaðst mundu halda heimleiðis ef
enginn óhugur væri í þeim. Sig-
urður sagði að sig langaði ekki að
vera hér marga daga án þess að
geta hitað sér kaffi. Eftir fjörugt
spjall í kofanum bað ég Sigurð að
líta eftir hestunum. Var hann góða
stund í burtu. Þegar hann kom,
sagði hann, að hestar Ásbjarnar,
tveir gráir stólpagripir, væru farn-
ir. Sagðist hann háfa rakið slóðir
þeirra suður og upp úr hvammin-
um. Báðir voru hestarnir í hafti.
Við Ásbjörn brugðum skjótt við,
tókum tvo hesta, en Sigurður átti
að gæta hinna hestanna, sem urðu
órólegir. Það var öskubylur þegar
við Ásbjörn lögðum af stað. Rökt-
um við slóðirnar gangandi, upp á
brúnina, en jjar hurfu þær. Þá var
farið á bak og riðið greitt. Þegar
austur undir Hörknárdalsdrög
kom, kom einhver óhugur f Ás-
björn. Hann stanzaði á melhæð og
kallaði á mig. Spurði hann mig
hvort ég rataði til baka. Ég kom til
hans. Segir hann mér jrá, að harin
hafi séð stóran stein, er ögn hafi
rofað til, og hafi sér sýnzt eitthvað
kvikt við’steininn. En jafnskjótt
hafi skollið sainan á ný og ekki ver-
ið meira að sjá.
Riðum við nú eftir ábendingu
Ásbjarnar. Já, þarna stóðu hestarn-
ir. Við urðum heldur glaðir. Þegar
við komum í hvamminn til Sigurð-
ar, gekk hann þar f'ram og aftur
hjá hestunum. Nú heftum við liest-
ana og töldum, að óhætt væri að
fara lieim í kofann. Hrossin sýnd-
ust mjög róleg og ólíklegt að þau
legðu í að strjúka frá okkur öðru
sinni. En eftir klukkutíma lögðu
sömu hestarnir aftur af stað. Þá
stakk Ásbjörn upp á ]wí að hefta
hestana á aftnrfótunum og tók ég
vel í Jrað. Þetta var gert og biðum