Dagur - 23.12.1964, Side 30

30
JÓLABLAÐ DAGS
Jóhann Sigvaldason.
sennilega orðið föður mínum til
lífs, því hann gat smeygt sér í næstá
bás og þaðan fram að dyrum, en
hafði þó hug á að reyna meira við
Dreyra, en Magnús og bílstjórinn
munu hafa komið í veg fyrir það.
Hlupu þeir nú allir út en boli sendi
þeim kveðju sína, ófagra og færð-
ist í aukana, en lét þó útihurðina í
friði.
Jóhann bílstjóri fór með pabba í
bíl sínum til Akureyrar þar sem
hann lagðist á sjúkrahús, mjög mar
inn, með mikið sár á læri og rif-
brotinn.
Eins og fyrr segir magnaðist nú
ofsinn í nautinu að miklum mun
og heyrðust öskrin í ]jví t.d. út fyrir
Stórholt sem er um 400 metra norð
an við Skriðuland, og bílstjórar
sem óku um veginn fyrir neðan
heyrðu óhljóðin.
I þann mun sem bíllinn rann af
stað með pabba, kom Hermann á
Kambhóli. Ákvað hann að ná sam
an stjórn nautgriparækarfélagsins.
Fékk hann sér bíl fram í Dunhaga
þar sem formaður félagsins, Jón
Jónsson bjó. Fóru þeir síðan í
Möðruvelli því Davíð Eggertsson
bóndi þar var einnig í stjórn félags
ins. En þriðji stjórnarmaður var
fyrrnefndur Hermann. Ók nú
stjórnin að Skriðulandi, og hafði
þá ekkert sljákkað í tarfinum. Og
ekki minkuðu lætin, þó yfirboðar
ar hans kæmu allir á staðinn. Naut-
ið steig ógurlegan stríðsdans, með
feiknlegum öskrum sem trylltum
nautum mun einum vera gefin.
Sagt er að margar hugmyndir
hafi fæðst hjá hinum og þessum
þennan dag þess efnis, hvernig yfir
vinna mætti slíka skepnu. Ein var
sú, að búa til fallgryl ju framan við
fjósdyrnar og opna síðan og láta
nautið dúndra niður í. Önnur var
sú að setja troll við dyrnar og
flækja nautið í því. Einhver sagði
að það ætti bara að setja nýjan
hring í bola, og var tillögumaður
beðinn um að framkvæma verkið
en ekki leizt honum á það þegar til
kastana kom. „Og livað skyldi Páll
segja“ er haft eftir einum bónda úr
sveitinni, (Páll heitinn Zóphónías-
son var þá nautgriparæktarráðu-
nautur) „ef boli verður drepinn".
En hvað sem þessu líður kom
mönnum saman um Jaað að eina
lausnin væri að lóga nautinu. Eftir
nokkrar bollaleggingar, var niður-
staðan sú að rjúfa gat á þekjuna,
rétt fyrir ofan fjósvegginn, og
freysta þess að boli leitaði Jrar út-
göngu, og skjóta hann þar. Þó und
arlegt sé rótaði nautið aldrei við
fjóshurðinni, en í gegnum hana
hefði verið greiður gangur út. Held
ur hamaðist |jað á veggjunum og
tætti þá niður. — Var nú tekið til
við að gera gatið, og hafði Her-
mann byssuna nærtæka. Það fór
eins og menn grunaði. Boli rudd-
ist að gatinu og stakk hausnum þar
út. En um leið var brugðið snöru
um háls honum Voru komnir
þai'na milli 10 og 20 menn á stað-
inn og skiptu Jjeir nú liði og héldu
í sinn hvorn enda á móti nautinu.
Rykkti nautið heldur óþyrmilega í
spottann og náði nú að komast með
framfæturnar upp á fjósvegginn Jjví
hann var lágur. Var boli ógurleg-
ur ásýndum, útataður af mold, og
blautur af svita sem af sundi dreg
inn. Stóð gufumökkurinn upp af
honum, froðan vall um kjaft hans
og augun voru eins og blóðkúlur.
Gátu sjónarvottar vart hugsað sér
ferlegra húsdýr. Neyttu menn nú
allra krafta við að halda nautinu í
gatinu svo liægt væri að komast í
skotfæri við það. Nötraði fjósið af
átökunum, en þá kvað við skot úr
byssu Hermanns á Kambhóli og
hin mikla skepna féll inn í fjósið
með Jjungum dynk. Öllum létti,
því ekki rnáti miklu muna, að naut
ið slyppi út um gatið. En þannig
endar þessi saga, sem mörgum er
minnisstæð. Mun klukkan þá hafa
verið á sjötta tímanum, og nautið
búið að vera laust í fjósinu um sjö
klukkustundir.
Af föður mínum er Jjað að segja
að hann lá um tíma á sjúkrahúsinu
en var óvinnufær nær allt sumarið
og óvíst hvort hann hefir nokkurn
tíma náð sér að fullu eftir þetta
slys.
Heimilisfólkið sem flutti sig á
næsta bæ, kom heim um kvöldið.
Ná nærri geta að ekki hefir því lið
ið vel þann daginn, að bíða þar í
óvissu og kvíða.
Þóroddur Jóhannsson.