Dagur - 21.12.1991, Blaðsíða 7

Laugardagur 21. desember 1991 - DAGUR - 7
Ný alíslensk fyndni
Fyrir fáum árum kom út bókin
„Alíslensk fyndni'* en hún
hafði að geyma ýmsar gaman-
sögur úr íslensku nútímasam-
félagi og skondnar blaðaúr-
klippur sem Magnús Oskars-
son borgarlögmaður hafði
safnað. Bókin hlaut mjög góð-
ar viðtökur og seldist upp á
skömmum tíma. Nú hefur
Magnús sent frá sér aðra bók í
sama dúr og nefnist hún „Ný
alíslcnsk fyndni“. Hér á eftir
birtum við, með leyfi út-
gefanda, nokkrar sögur og
úrklippur úr bókinni.
0, Súsanna!
Eitthvað vildi sú sanna
sem hrópaði út til manna:
„Ég er bókmenntabrýni
og berst móti gríni.
Ég er sú sanna Súsanna."
Skúli heitinn Helgason frá Akur-
eyri var afurða námsmaður og
læknir góður. Áhugi hans beind-
ist þó fremur að rannsóknum á
sviði læknisfræðinnar en beinum
samskiptum við sjúklinga. Eitt
sinn leysti hann af Lúðvík
Norðdal, héraðslækni á Selfossi,
sem vanur var að sinna öllu
kvabbi sjúklinga sinna, smáu sem
stóru. Kvöld eitt hringdi kona í
Skúla og bað hann að koma undir
eins því barnið hennar hefði
gleypt töskulykil. Lét Skúli kon-
una lýsa atvikum nákvæmlega,
þar á meðal aldri barnsins og
gerð lykilsins. Kom í ljós að þetta
var stórt og myndarlegt barn sem
kveinkaði sér hvergi, en lykillinn
örsmár og þunnur. Útskýrði
Skúli fyrir konunni að hann gæti
ekkert gert til að ná lyklinum til
baka og yrði hún bara að bíða
róleg og fylgjast með þegar hann
kæmi í koppinn. Lauk svo sam-
talinu en eftir skamma stund
hringdi konan og vildi endilega fá
lækninn til að koma og líta á
barnið. Skúli spurði hvort nokk-
uð hefði breytzt og þegar svo
reyndist ekki vera, tókst honum
að róa konuna í annað sinn og
lofaði hún að bíða átekta eftir
lyklinum. Pað stóð ekki lengi,
því skömmu síðar hringdi konan
í þriðja sinn, en þá var Skúla nóg
boðið og hann sagði: „Ósköp
liggur þér á, kona, er þetta
kannski eini lykillinn að tösk-
unni?“
í kringum 1980 birtust í sjónvarpi
óvenjulegar auglýsingar frá inn-
heimtudeild Ríkisútvarpsins. í
einni þeirra var það aðalatriði, að
miklu magni af peningaseðlum
var þyrlað upp í loftið og á bak
við heyrðist rödd þylja í síbylju:
„Velkominn! velkominn! vel-
kominn!“ Átti þetta að minna
menn á að greiða afnotagjöldin.
Vegna efnisins og mikillar endur-
tekningar fór auglýsing þessi
óskaplega í taugarnar á mörgum.
Einn þeirra var Sæmundur Ósk-
arsson, stýrimaður og stórkaup-
maður. Dag nokkurn birtist hann
í afgreiðslu innheimtudeildarinn-
ar, sneri sér að gjaldkera og sagð-
ist vilja borga afnotagjaldið og fá
kvittun. Um leið og gjaldkerinn
rétti kvittunina yfir borðið, opn-
aði Sæmundur skjalatösku sína
stóra. Var hún troðfull af gömlu
seðlunum, sem þá voru í gildi en
orðnir lítils virði. Sveiflaði
Sæmundur töskunni svo seðlarnir
þyrluðust upp í loftið og hjálpaði
dragsúgur frá útidyrum til. Þegar
skæðadrífan stóð sem hæst sneri
hann sér kurteislega að gjaldker-
anum og sagði: „Er ég ekki vel-
kominn?“
Þegar Þorsteinn Pálsson, þáver-
andi forsætisráðherra, varð fertug-
ur kom mikill mannfjöldi í
boð er hann hélt að Hótel Loft-
leiðum. Myndaðist örtröð í and-
dyrinu og töfðust gestir við að
komast að til að skrifa nöfn sín á
blöð sem lágu þar á borðum.
Einn gestanna, sem orðinn var
þreyttur á biðinni og óþolinmóð-
ur að komast í veizluna, skrifaði
þegar röðin kom að honum, efst
á eitt blaðið: „Við mótmælum
matarskattinum,“ og nafn sitt
undir. Er veizlunni lauk hugaði
hann að blaði þessu á leiðinni út,
fann það á borði og sá að það var
þéttskrifað og höfðu þar ritað
nöfn sín margir þjóðkunnir
menn.
Kona nokkur hafði verið lengi
veik og kom heimilislæknirinn i
ótal heimsóknir til hennar, en
heilsa hennar breyttist ekkert.
Eftir eina heimsóknina tók eig-
inmaðurinn lækninn afsíðis oj
hvíslaði í eyra hans: „Geturði
ekki gefið henni eitthvað sen
krassar, á annan hvorn veginn?1'
Færeyingur, sem hér var í vinnu,
reykti óskaplega mikið og gekk
alveg frant af vinnufélögum
sínum. Fóru þeir að predika yfir
honum um það hvað þetta væri
hættulegt og lásu fyrir hann
aðvörun frá landlækni á sígarettu-
pakka urn að svo og svo margir
Islendignar létust á ári hverju af
völdum sígarettureykinga. „Já,
já,“ sagði Færeyingurinn, „en
það er allt í lagi með mig, ég er
sko Færeyingur."
Hún vildi alls ekki hátta
og honum fannst erfitt að átta
sig á svona vanda
en sá þá í anda
Samtökin 78.
Þegar Friðrik Ólafsson, skák-
meistari, var upp á sitt bezta
fylgdist öll þjóðin með skákurn
hans. Hann átti vanda til að
lenda í tímahraki og var spennan
í kringum það oft útlistuð
nákvæmlega af fréttamönnum.
Gömul kona, sem dáði Friðrik og
hafði fylgzt með þessu, sagðist
ekki skilja í honunt Friðrik sínum
að lenda í þessu tímahraki æ ofan
í æ og bætti svo við: „Ég vildi að
hann færi nú að sjá að sér og
byrja svolítið fyrr.“
Undrandi rödd spyr: „Er klukk-
an virkilega orðin þrjú?“
Önnur rödd svarar: „Já, hún er
það alltaf um þetta leytið.“
Þegar Jón Baldvin Hannibalsson
var einu sinni sem oftar á funda-
ferðalagi um landið, var lesin
svohljóðandi auglýsing í Ríkis-
útvarpinu:
„Hver á ísland? Jón Baldvin á
Höfn í Hornafirði.“
Þótt eftirfarandi saga, sem til er í
ýmsum útgáfum, sé nokkuð vel
þekkt, ekki sízt meðal lögfræð-
inga, ætti að vera óhætt að rifja
hana upp:
Embættispróf í lögfræði hefur
alltaf verið erfitt og því fylgt
inikil alvara fyrir þá sem undir
það ganga. Átti það ekki sízt við
um munnlegu prófin hér áður
fyrr, þegar kandidatsefnin urðu
að klæðast í kjól og hvítt og
standa skil á þekkingu sinni
frammi fyrir þremur þjóðkunn-
um öldungum og fræðimönnum á
sviði lögfræðinnar. Var þá lítið
um það að prófmenn leyfðu sér
að slá á léttari strengi. Við þessar
aðstæður var prófmaður að því
spurður hvað sá ætti til bragðs að
taka, sem greiða ætti peninga-
skuld á tilteknum degi, ef viðtak-
andi neitaði að taka við pening-
unum. Þessu svaraði stúdentinn
þannig, að leggja bæri peningana
á sérstakan reikning á nafni við-
takanda í Landsbankanunt.
„Rétt,“ sagði prófessorinn, „en
livað á maðurinn að gera, ef
greiðslan, sem hann á að inna af
hendi, er eitthvað annað en pen-
ingar, ef hún er t.d. kýr?“ Örlítið
hik kont á prófmanninn, en síðan
svaraði hann: „Ætli það væri ekki
reynandi að fara með hana í Bún-
aðarbankann.“
Stundum flækjast menn óvart inn
í atburðarás sem fer versnandi
stig af stigi, án þess að tækifæri
finnist til að brjótast út úr henni.
Þetta kom fyrir sómakæran sveit-
arstjórnarmann, sem ekki mátti
vamrn sitt vita og ævinlega gætti
virðingar sinnar. Alveg sérstak-
lega vandaði hann framkomu
sína þá sjaldan það kom fyrir að
hann fór yfir strikið í áfengis-
neyzlu. Það varð honum eitt sinni
á í veizlu mikilli eftir ráðstefnu á
Akureyri. Engu að síður tókst
honunt að komast suður á flug-
völl með fullri sæmd og út í vél.
Ákvað liann að hafa hægt urn sig
á leiðinni suður og tala ekki við
nokkurn mann svo ekki bæri á
neinu. Gekk það vel en því mið-
ur var þessi vél ekki á leið til
Reykjavíkur, eins og maðurinn
hugði, heldur til Egilsstaða.
Dimmt var orðið er vélin lenti þar
og tók það hann nokkra stund að
átta sig á því að hann væri ekki í
Reykjavík. Ekki hvarflaði að
honum að gera sig að því fífli að
spyrja ltvar hann væri staddur,
heldur gekk hann svo virðulega
sem hann gat með hinu fólkinu.
inn í rútu og fékk sér sæti. All-
löng þótti honum leiðin enda var
ekið niður á firði. Á leiðarenda
gerði hann upp við sig að eftir svo
langt ferðalag kæmi ekki til álita
að spyrja hvert hann hefði farið.
Frekar en að afhjúpa sig vék
hann sér að manni og spurði hvar
hótelið væri. Ekki gekk það vel
því ekkert hótel var á staðnum.
Maðurinn benti honum hins veg-
ar á hús rétt hjá, þar sem byggi
ekkja, er stundum tæki menn í
gistingu. Svaf hann þar um nótt-
ina. Morguninn eftir er hann var
að drekka kaffi hjá ekkjunni, fór
hún að spjalla við hann og spurði
meðal annars hvað maðurinn
væri að erinda. Var hann þá veik-
ur af timburmönnum og úrræða-
laus og þar sem hann gat ómögu-
lega sagt sannleikann og datt
ekkert skárra í hug, stundi hann
því upp að hann væri eiginlega að
leita að vinnu. Spurði konan
hvort það væri til lengri tíma en
þá reyndi hann að draga í land og
sagði að það væri bara í nokkra
daga. Konan kvaðst þá eiga hálf-
an bát, sem hún hefði erft eftir
ntann sinn, og stæði einmitt
þannig á að þar vantaði háseta í
forföllum. Þannig bar það til að
sveitarstjórnarmaðurinn að sunn-
an reri í þrjá daga á bát frá Aust-
fjörðum meðan hann var að
safna kröftum til að fara suður að
horfa framan í eiginkonuna og
afleiðingar þessa ferðalags að
öðru leyti.
BAUER skautar
COOPER kylfur
og hjálmar
Skíöaþjónustan
Fjölnisgötu 4 b, sími 21713.
Ættbók^
og ^
ISLENZKA
HESTSINS
Á 20. ÖLD VII bindi
eftir Gunnar Bjarnason.
Þetta er lokabindið í hinu mikla
ritverki um íslenska hestinn á 20.
öld og einnig síðasti hluti starfssögu
Gunnars.
Lýsing á öllum stóðhestum og hryss-
um sýndum 1990 og 1991.
BOHflFORLflGSB
*
Omissandi bók fyrir alla
hestamenn.
Sidney
Sheldon
Samsæri
Þúsundir íslendinga bíða
spenntir eftir nýrri skáld-
sögu frá Sidney Sheldon og
hér kemur Samsærið.
Robert Bellamy fær það hlutverk
að leita uppi sjónarvotta að brot-
lendingu „veðurathugunarbelgs“ í
svissnesku Ölpunum. Öll vitni
þurfa að finnast.
SIDNEY SHELDON er meistari
í að koma lesandanum á óvart.