Dagblaðið Vísir - DV - 28.01.1995, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 1995
Sérstæð sakamál
Morð í myrkri
Raymond Baines var fimmtíu og
níu ára. Dag einn vaknaöi hann við
aðstæður sem áttu eftir að valda
miklu umtali því þær voru svo sér-
stakar. Við hlið hans lá kona hans,
Lilly, látin. Hún hafði verið árinu
yngri en hann. Hún hafði ekki dáið
af eðlilegum ástæðum. Hún hafði
verið myrt á hinn grimmilegasta
hátt meðan hann svaf við hliðina á
henni.
Raymond horfði um hríð á illa
útleikið lík konu sinnar, en hringdi
síðan á lögregluna. Þegar hún kom
á heimilið, í húsi við Green Lane,
í Essex á Englandi, var ljóst að
Raymond var ekki með sjálfum
sér. Hann muldraði að einhver
hefði myrt konu hans, og enginn
dró í efa að það hafði gerst. Líkið
af Lilly var alblóðugt. Einhver
haföi slegið hana með náttborðs-
lampanum, en síðan kyrkt hana.
Engar vísbendingar
Rannsóknarlögreglumennirnir
reyndu um hríð að yfirheyra Ray-
mond, en varð fljótlega ljóst að það
yrði til einskis. Hann gat ekki gefið
neina skýringu á því sem gerst
hafði og sagðist ekki hafa orðið yar
við neitt óvenjulegt, hvorki óboð-
inn gest né átök. Hann hefði verið
í fastasvefni þegar kona hans var
ráðin af dögum. Aðspurður hvort
þau hjón hefðu rifist kvöldið áður,
eða hvort brestir hefðu verið
komnir í hjónabandið, svaraði
hann því til að svo hefði ekki verið.
Hjónabandið heföi í öllu verið mjög
gott.
Tæknimenn rannsökuðu nú hús-
ið hátt og lágt, ef vera skyldi að
takast mætti að fmna einhverjar
vísbendingar. í ljós kom að engu
hafði verið stolið. Taska Lilly var
á stól nærri rúminu, og hafði ekk-
ert verið tekið úr henni. Þá voru
skartgripir hennar óhreyfðir.
Líkskoöun leiddi í ljós að Lilly
haföi ekki verið kynferðislega mis-
boðið, og viðræður við ættingja,
vini og nágranna staðfestu fram-
burð Raymonds um að hjónaband-
ið hefði veriö gott. Þá vissi enginn
til þess að Lilly hefði átt óvini.
Spurningarnar fjórar
Eitt af því sem þeim sem að rann-
sókn málsins komu fannst nær
óhugsandi að skýra var hvernig
verið gat að Raymond hefði sofiö
meðan kona hans varð fyrir fólsku-
legri árás í rúminu við hliðina á
honum.
Jafnframt var spurt þriggja ann-
arra spuminga. Hver haföi myrt
Lilly Baines? Hvers vegna var hún
myrt? Og hvemig hafði morðingj-
anum tekist að komast inn í húsið?
Aftur rannsökuöu tæknimenn
báðar hæðir þess. Hvergi var að
finna önnur fingraför en af hjónun-
um, og hvergi minnstu vísbend-
ingu þess að óboðinn gestur hefði
komið í húsið. Þegar þessi niður-
staða lá fyrir þótti aðeins ein skýr-
ing koma til greina. Raymond Bai-
nes væri að segja ósatt. Hann hlyti
að hafa ráðið konu sinni bana.
Raymond hélt þó sem fyrr fram
sakleysi sínu. Því var enn á ný tek-
ið að yfirheyra ættingja, vini og
nágranna. Allir sögðu hins vegar
sem fyrr að hjónabandið hefði virst
vera gott og að þau hjón heföu virst
mjög hrifin hvort af öðru.
Bréfið
Um hríð leit út fyrir að lengra
yrði ekki komist í rannsókn máls-
ins. Þá lagöi einn rannsóknarlög-
reglumannanna til aö enn á ný yrði
Lilly Baines.
gerð leit í húsinu. Voru tæknimenn
nú sendir á vettvang í þriðja sinn.
Var þeim sagt að leita að öllu sem
talist gæti óvenjulegt, hversu lítil-
fjörlegt sem það kynni að virðast.
Og nú bar leitin árangur. í læstu
skríni, sem hafði fram til þessa
ekki þótt geta tengst morðinu á
neinn hátt, fannst innsiglað um-
slag, og í því var bréf. Það var hand-
skrifað, og tókst fljótlega að fá stað-
fest að Lilly hafði skrifað það.
í bréfinu sagði hún frá því að
margoft á þeim ellefu árum sem
hún haföi verið gift Raymond heföi
hann ráðist á og slegið sig í svefni.
Sagði hún að maður sinn fengi afar
slæmar martraðir vegna atviks í
síðari heimsstyijöldinni.
Lýsingin
í bréfinu sagði Lilly söguna af því
sem komið hafði fyrir mann henn-
ar á vígstöðvunum í stríðinu. Hann
hafði verið tvítugur og hafst við í
skotgröf þegar tveimur þýskum
handsprengjum hafði verið kastað
í hana. Höfðu þær sprungið svo að
segja milli fótanna á bresku her-
mönnunum sem í henni voru og
létust félagar Raymonds sam-
stundis. Síðan gerðu fjórir þýskir
hermenn árás á skotgröfina.
Þegar þeir fyrstu höfðu komið að
brún skotgrafarinnar hafði Raym-
ond tekist að skjóta tvo þeirra, en
áður en hann áttaöi sig höföu hinir
tveir stokkið niöur í hana. Þegar
annar Þjóðverjanna ætlaði að
Raymond Baines.
Mary Baines.
skjóta hann tókst Raymond að
hleypa skoti af byssu sinni. Féll þá
þýski hermaðurinn og valt á félaga
sinn, sem lenti undir honum og gat
sig vart hreyft um stund. Raymond
sá að nú var um að tefla líf hans
eða þýska hermannsins sem eftir
lifði og hugðist skjóta hann. En
þegar hann tók í gikkinn kom í ljós
að ekkert skot var eftir í byssunni.
Ekki var tími til að hlaða hana á
ný og því ekki um annað að gera
en yfirbuga þýska hermanninn
sem var nú að losa sig undan lík-
inu. 4
Hófust nú hörð átök, en meðan
þau stóðu yfir náði Raymond taki
á einhveiju sem hann gat slegið
Þjóðveijann í höfuðið með. Lést
hann þá.
Ný yfirheyrsla
í bréfi sínu sagði Lilly Baines frá
því að maður hennar fengi oft mar-
tröð, og fyndist hann þá á ný standa
í átökunum í skotgröfinni við
fjórða þýska hermanninn. Heföi
það komið fyrir oftar en einu sinni
að hann heföi ráðist á sig sofandi
í rúminu. Venjulega vaknaði hún
strax, svo að ekkert illt hefði hlot-
ist af. Hún hefði getaö vakiö mann
sinn og róað hann. En svo sagði í
bréfi Lilly:
„Gerist það hins vegar að maður-
inn minn myrði mig í svefni er
ekki hægt að telja hann ábyrgan.
Hann veit ekki hvað hann gerir
þegar hann fær matraðirnar."
Bréfið vakti mikla athygli rann-
sóknarlögreglumanna. Þeir tóku
nú Raymond til yfirheyrslu, en
gættu þess að nefna ekki tilvist
bréfsins við hann. Fóru þeir að
ræða við hann um stríöið og at-
burði þess. Ekki leið á löngu þar
til hann sagði þeim frá deginum
þegar hann var í skotgröfinni og
bjargaði lífi sínu að lokum með því
að hafa betur en þýski hermaður-
inn. Þótti nú ljóst að bréf Lilly ætti
við rök að styðjast.
Annað morð
á árum áður
Ekki var Raymond þó sagt frá
bréfmu strax. Leitað var til tveggja
geðlækna og þeir beðnir að gefa
álit sitt á því hvort maður með
martröð gæti ráðist á konu sína og
myrt hana án þess að muna nokkuð
um það eftir á. Var það samdóma
álit beggja læknanna að Raymond
Baines þjáðist af þvf sem nefnt var
„mjög sterkar minningar um þann
dag þegar hann þurfti að berjast
fyrir lífi sínu“, og sögðu þeir að
vitað væri um tilvik þar sem slíkar
minningar hefðu haft mikil áhrif á
viðkomandi árum saman.
Þótti nú sem svar heföi fengist
við spurningunum fjórum. En nýj-
ar höfðu vaknað. Raymond hafði
sagt að hann hefði verið kvæntur
áður og bætt því við að fyrri kona
hans, Mary, hefði einnig verið
myrt.
Raymond og Mary Baines höfðu
búið í einni útborga London og dag
einn í ágúst, níu árum eftir stríðið,
hafði hann vaknað snemma morg-
uns. Var kona hans þá ekki í rúm-
inu við hlið hans. Báru sængurföt-
in greinileg merki átaka. Hann brá
yfir sig sloppi og fór að leita henn-
ar. Þegar hann kom niður í eldhús-
ið sá hann að bakdyrnar stóðu opn-
ar. Úti í garðinum fann hann svo
lík konu sinnar. Hafði hún verið
slegin í höfuðið með múrsteini.
Leiddu viðtöl við nágranna í ljós
að hávaði hafði heyrst við húsið
um nóttina, en enginn hafði þó
kannað hvað væri á seyði. Viðtölin
höfðu sömuleiðis borið með sér að
enginn vissi til þess að neitt ósam-
komulag ríkti milli Baines-hjón-
anna. Þvert á móti hafði sambúð
þeirra virst í besta lagi.
Ekki hafði tekist að upplýsa
morðið, og í ljósi þess sem geðlækn-
arnir höfðu sagt þótti ljóst að Ray-
mond heföi engar minningar haft
um það morð, frekar en það síðara.
Saklaus
Þegar Raymond Baines kom fyrir
rétt studdist verjandi hans að sjálf-
sögðu fyrst og fremst við bréf Lilly
og skýringar geðlæknanna. En
jafnframt lagði hann fram niður-
stöður athugunar sem sýndu að
það var engan veginn óþekkt fyrir-
bæri að sofandi menn réðust áfólk,
og dæmi væru um að þeir heföi
framið morð.
Kviðdómur komst að þeirri nið-
urstöðu að Raymond gæti ekki tal-
ist ábyrgur fyrir morðinu á Lilly.
Dómaranum þótti hins vegar rétt
aö vekja sérstaka athygli á því hver
hætta gæti stafað af honum þegar
hann fengi martröð. Gerði hann
það þvi að kröfu sinni aö Raymond
fengi meðferð geðlækna til þess að
fá bót á þessu meini sínu.
Fallið var frá málsókn vegna
morðsins á fyrri konunni, Mary,
því ljóst þótti að henni myndi ljúka
á sama hátt, með sýknun. Ekki
væri hægt aö sakfella menn fyrir
það sem þeir gerðu í svefni og hefðu
enga minningu um, ekki einu sinni
morð.