Þjóðviljinn - 18.11.1979, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 18. nóvember 1979
RIKISSPITALARNIR
lausar stðdur
Kleppsspítalinn
Staða FÉLAGSRAÐGJAFA við
Kleppsspitala er laus til umsóknar.
Umsóknir er greini aldur, menntun
og fyrri störf sendir Skrifstofu rikis-
spitalanna fyrir 20. desember 1979.
Upplýsingar gefur yfirfélagsráð-
gjafi spitalans i sima 38160.
M)STOÐARMAÐUR
FÉLAGSRÁÐGJAFA óskast frá 1.
janúar 1980 til starfa við Kleppsspit-
alann. Stúdentspróf eða hliðstæð
menntun ásamt vélritunarkunnáttu
áskilin. Umsóknir er greini aldur,
menntun og fyrri störf sendist skrif-
stofu rikisspitalanna fyrir 10. des.
n.k. Upplýsingar gefur yfirfélags-
ráðgjafi spitalans frá kl. 13.00-14.00 i
sima 38160.
Kristneshæli
Staða HJUKRUNARFRÆÐINGS
Kristneshælis er laus til umsóknar.
Staðan veitist frá 1. janúar 1980, eða
siðar eftir samkomulagi. Húsnæði
er fyrir hendi á staðnum. Umsóknir
er greini aldur, menntun og fyrri
störf sendist skrifstofu Kristnes-
hælis fyrir 15. desember n.k. Upp-
lýsingar gefur hjúkrunarfram-
kvæmdastjóri, simi 96-22300.
Staða FÓSTRU við Dagheimili
Kristneshælis er laus til umsóknar.
Staðan veitist frá 15. janúar 1980.
Umsóknir er greini aldur, menntun
og fyrri störf sendist skrifstofu
Kristneshælis fyrir 15. desember
n.k. Upplýsingar gefur hjúkrunar-
framkvæmdastjóri, simi 96-22300.
Reykjavik, 18. nóvember 1979.
SKRIFSTOFA
RÍKISSPÍTALANNA
KIRÍKSGÖTU 5, SÍMI 29000
Kópavogskaupstaður ra
T æknifr æðingur
Stöður byggingatæknifræðings og raf-
tæknifræðings (sterkstraums) við tækni-
deild Kópavogskaupstaðar eru lausar til
umsóknar.
í starfinu felst umsjón og eftirlit með dag-
legum rekstri og framkvæmdum á vegum
bæjarins, svo og áætlunargerð og hönnun
smærri verkefna. Umsóknir er greini
námsbrautir og fyrri störf sendist bæjar-
verkfræðingi i Kópavogi Fannborg 2.
Bæjarverkfræðingur.
GuOlaugur: Höfundur aö handriti
jólaleikrits sjónvarpsins
Jólaleikrit
Sjónvarpsins hefur nú veriö
ákveöiö. Er þaö „Drottinn blessi
heimiliö” eftir Guölaug Arason
rithöfund. Leikstjóri er Lárus
Óskarsson, en hann lauk leik-
stjóraprófi i fyrra viö
Dramatiska Institut í Stokkhólmi.
Þetta er frumraun beggja viö
islenska sjónvarpiö og veröur
spennandi aö fylgjast meö
útkomunni.
Leikritiö veröur flutt annan i
jólum og er tæpur klukkutimi aö
lengd. Verkiö fjallar um h'f sjó-
manns og konu hans, en þau hjón
liggja i skilnaöi,mikiö vegna þess
aö lif þeirra hefur þróast i sitt-
hvora áttina eftir aö konan fór aö
vinna úti. Óvæntur atburöur
veröur þess þó valdandi aö þau
tengjast sterkari böndum og fara
aögerasér vonir um aö allt gangi
betur á ný...
Geir: Get bæöi spilaö á pfanó og
talaö I sjónvarp
Ihaldiö
ætlar aö stofna til svokallaös
Sjálfstæöisdags i Reykjavik þ. 25.
nóvember. Mun margt vera til
skemmtunar fyrir alla fjölskyld-
una, tertur boröaöar og leiftur-
sókn i kaffi, kökur og annaö meö-
læti. Hápunktur skemmtunarinn-
ar veröur sá, aö Gunnar, (Jeir og
Birgir Isleifur leika á pianó. Ekki
vitum við hvort þeir leika sex-
hent, eöa sinn i hverju iagi. Kvis-
ast hefur út aö Ragnhildur Helga-
dóttir muni taka lagið, en þaö er
ábyggilega haugalýgi, enda aö
sögn fróöra manna vitalaglaus.
Hins vegar mun dagurinn vera
valinn meö tilliti til þessaö sama
dag fara fram hringborösumræö-
ur stjórnmálamanna i sjónvarps-
sal, en áróöursmenn Geirs
Hallgrimssonar hafa gert sér
grein fyrir þvi, aö þvi færri sem
sitja viö tækin, þeim mun meiri
von um atkvæöi...
Fréttabréf
Varöar, sem Ut kom i októberlók,
haföi aö geyma langan lista
styrktarfélaga félagsins. Efst á
listanum trónaöi Laugarásbió, og
hafa nú margir byrjaö aö velta
fyrir sér hvort þarna sé eitthvert
pólitiskt samband. Eins og menn
vita er Pétur sjómaður forstjóri
Hrafnistu...
Svo
aö lokum smáskilaboö til Vil-
mundar dómsmálaráöherra:
Ertu búinn að tékka á tékkanum
hans Ólafs G. Einarssonar sem
Skráargatiö skýröi frá fyrir
nokkru aö Jónas Rafnar passaöi
ennþá upp á f (Jtvegsbankanum?
Martrööin hófst fyrir aldarfjóröungi. Þá ákvaö menntamála-
, ráöherra að ég hefði náö þeim aldri aö ég skyldi læra að draga til
i stafs. Ég settist á grjótharöan skólastól viö borö meö hólfi fyrir
blekbyttu og byrjaði aö æfa undirboga og yfirboga i bláa stila-
I bók. Kennarinn var hress með bogana mina, nema hvað, þeir
» áttu aðspanna 90’, en náöu allt aö 120’.
Síöan komu alvörustafir. Ekki skánaði þaö. Hvernig sem ég
vandaöi mig þá náðu þeir annaö hvort upp og niður fyrir linuna
I eöa litu út eins og franskbrauö sem einhver hefur setiö á. Mér
! var fyrirgefið sökum ungs aldurs. Þvi næst vildi kennarinn að
viö tengdum þessa dularfullu hlykki saman svo úr þeim yröu
orð. Þaö var upp úr því sem kennarinn sitt á hvaö barði beinstif-
| um visifingri i stilabókina mina eða hristi bókarræfilinn framan
I i bekkinn. Ég var oröin lifandi dæmi um hvernig á ekki aö skrifa.
Foreidrarnir, sem báöirdrógu til stafs eins og guöspjallaritar-
| ar, örvæntu. Þaö var keyptur Parker penni handa barninu og
■ barnið varð þannig snemma Parker-snobb en hinn guödómlegi
I penni lét ekkert betur aö stjórn i litlu krampastifu lúkunni en guli
2B blýanturinn.
I Nú fóru erfiðir timar i hönd. Uppeldisaðilarnir vonuðu aö meö
■ auknum þroska og meiri æfingu gæti ég fariö aö skrifa eins og
I fólk, þótt ég næöi aldrei viöurkenningu sem skrautritari. Meö
náhvita hnúa og herðarnar uppi á eyrum barðist ég viö aö raöa
' bogum og strikum þannig á pappirinn að kennarinn vildi kannast
! viö þaö sem skrift. Nei.
Hann tætti af mér stilabókina, lét mig standa upp, greip utan
um mig og kreisti fast meöan hann þrumaði: „Svona er skriftin
, þin, hver stafur klesstur viö annan, helduröu aö þeim þyki þetta
I gott?”
Kennarinn var sterkbyggöur og beinaber maöur i hrjúfum
| tweed-jakka og boröaöi hvltlauk á hverjum morgni. Ég fann
• mjög vel hvaö stöfunum leiö illa. Hneig niöur i sætiö og reyndi aö
I skilja þá aö. An árangurs. Þegar þeir voru farnir að mynda
DULMÁL
þrýstihóp á blaðinu, datt mér i hug að ef stafirnir væru minni þá
sæist siöur hvað þeir væru vanskapaöir. Letriö minnkaði hrööum
skrefum þar til þaö var oröiö svo mátt aö ég get meö fullum rétti
sagt aö ég hafi fyrst skapaö micro-filmur á Islandi. Þetta fram-
tak mitt mætti engri lukku, en þá varö ekki aftur snúið. Stafirnir
neituöu að veröa stórir aftur.
Forfallakennari meö ofsóknarbrjálæöi gaf mér núll á prófi,
hélt þvi fram meö bitra drætti um munninn aö einn nemenda
hefði lagt á sig aö skrifa svo krubbulega aö ekki heföi verið hægt
að lesa úr prófverkefninu. Allt til aö eitra lif hans. Þaö stoöaöi
ekki aö allur bekkurinn reis upp sem einn maöur og sagði aö ég
gæti ekki aö þessu gert, núllið stóö.
Meö hjartað i buxunum tók ég skriftarpróf upp úr barnaskóla
sem sannaöi getuleysi mitt, og komst I gagnfræðaskólann. Ég
var þrátt fyrir allt læs.
Þá geröist kraftaverkiö. A næsta boröi sat stúlka sem skrifaöi
meö öfugum halla. Brjálæöislega fallega. Ég svitnaöi af öfund.
Spuröi hana af hverju skriftin hennar hallaöist aftur þegar ann-
arra hallaðist fram. Jú, hún skrifaði svo krubbulega, klesst og
illa með réttum halla. Siöan leit hún yfir á bókina mina, og sá aö
hún haföi verið að lýsa minni skrift, og bætti viö: „Þú ættir að
prófa þetta”.
Ég skipti um vinkil, dreiföi handleggnum yfir allt boröið eins
og ég ætti ástarævintýri meö þvi, og prófaði. Tveim mánuöum
seinna gat ég þaö sem mér haföi ekki tekist viö endalitlar þján-
ingar á sex árum. Ég skrifaði eins og bókhaldari Sankta Péturs.
Hvergi var misfellu aösjá, en samt var ég ekki ánægö fyrr en ég
hafði hannaö tvöfalt kerfi upphafsstafa, eitt sett fyrir hversdags
og annaö til betra brúks.
Þarna hefðu allir átt aö vera ánægðir meö þessar snöru fram-
farir. En nú fyrst var ég sett út af sakramentinu. Hallinn var aö
drepa menntunarfrömuðina. Ég gafst upp, en hélt áfram aö vera
öfugsnúin.
Mörgum árum seinna hallar vinkona min sér yfir öxlina á mér
og segir: „Nehh, þú skrifar svona koddaversstafi.”
Þessu hefur ekki linnt siöan, fólk dásamar og tilbiöur skriftina
mina. Spariupphafsstafirnir hafa alveg tekið viö af hinum og ég
neita þvi ekki, þetta cr fjandi flott að sjá. Aö sjá, ekki lesa. En
maöur fær ekki eins slæmar minnimáttarkenndir af aö fólk getur
ekki lesiö skriftina manns fyrir einberri fegurð.
Þaö er aöallega bankakerfiö sem hefur haft forgöngu i málinu
Gjaldkerinn les snarplega og skýrt: „Bernódus Albertinus Mari-
baldursson,” án þess að hiká og ég sé yfir glerið að þetta er
versta hrafnaspark noröan Alpa. Seöillinn minn rennur i hendur
konunnar, það kemur löng, djúp þögn, og siöan reynir hún:
„Gerður? Friður? Guörún? Freyja?”
Stundum reyni ég aö prenta á sneplana, en þótt Aið likist a-i
þá eru u-in eins og drukkið rúnaletur, ö-iö eins og nóta og r-iö
eins og fagteikning af fölskum tönnum.
Þetta var hætt að særa mig þar til um daginn að gjaldkeri
hrópar: „Guðmundur Haraldsson.”. Það leiö drykklöng stund
áöur en hún hrópaði númeriö og roðnaöi hlýlega þegar ég gaf
mig fram.
Tveim dögum síðar þurfti ég að ná flugvél og bað simann að
vekja mig. Morguninn eftir böggla ég tólinu aö eyranu og málm-
konurödd segir:
„Klukkan er sexfjörutiuogfimm, Guðmundur.”Það liðu fjórir
dagar þangað til kviknaöi á perunni hjá mér. Þegar ég hringi og
bið um vakningu þá heyri ég aldrei í ritvél. Þvi get ég mér þess
til að uppvakningamiðarnir séu handskrifaðir.
Og þess vegna veit ég að i núlltveim er kona með mitt vanda-
mál. Þegar hún skrifar „Auður” þá kemureinhver og les „Guð-
mundur” úr þvi.
Einsemd min hefur verið rofin.