Þjóðviljinn - 06.11.1982, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÖÐVILJINNHelgin 6. - 7. nóvember 1982
Hver veröur
lygalaupur
mánaðarins?
Og þá er þaö fyrsta lygasagan í nóvember en spurningin
er hver verður lygálaupur mánaðarins. Þetta form hefur
orðið býsna vinsælt og margir orðið til að senda sögur, og
enn er fólk hvatt til að setjast niður og segja nú eina reglu-
lega góða, helst þó ekki lengri en 1 - 2 vélrituð blöð. Fólki
er leyfilegt að skrifa undir dulnefni, en rétta nafnið verður þó
að fylgja með. Sendið Þjóðviljanum, Síðumúla 6, Rvík, c/o
Guðjón Friðriksson, trúnaðarmál. Og hér kemur saga frá
Hljóði frá Horni.
Óvœnt í Afríku
skráargatid
Útsending sovéska sjón-
varpsins yfir lond og lýð hér á
íslandi hefur vakið mikla athygli.
Hitt hefur ekki farið eins hátt í
umræðunni að fyrirtæki það í
eigu Karnabæjar sem hefur
skapað móttökuskilyrði fyrir
hinn sovéska áróður er í næsta
húsi við nýjar höfuðstöðvar Al-
þýðubandalagsins. Raunar fer sú
saga nú sem logi yfir akur að einn
ónefndur starfsmaður flokksins
hafi sést í fylgd með sovéskum
leyniþjónustumanni og starfs-
manni umboðsfyrirtækisins á
þaki nýju flokksmiðstöðvarinnar
þar sem kannaðir voru mögu-
leikar á að fá „hund“ úr sjón-
varpsloftnetinu sovéska inn í
samkomusal allaballanna. Má
því vænta þróttmikils starfs
flokksins í vetur þar sem hægt
verður að bjóða upp á beina línu
frá Moskvu - á þremur rásum!
Reyndar segja aðrir að þessi
sjónvarpshnöttur, sem sending-
arnar eiga að koma frá, sé bara
gabb. Utsendingarnar komi úr
húsnæði Alþýðubandalagsins.
Ekki eru áhugamenn um vest-
ræna samvinnu alveg áhugalausir
um hinar sovésku sjónvarpssend-
ingar heldur, því að í gær, þegar
blaðamaður Þjóðviljans ók um
Hverfisgötu rétt fyrir hádegið
mátti sjá hvar Alfreð Þorsteins-
son, fyrrverandi formaður Varð-
bergs og forstjóri Sölunefndar
varnarliðseigna, ók heldurglað -
Makkalegui á tryllitæki sínu rrá
Hlj'óntbæ. iiuðstóð móttöku -
si öðva fyrir sendingarnar.
Það vakti hins vegar athygli að
mesta fréttablað landsmanna,
Morgunblaðið, sá enga ástæðu til
þess í gær að skýra frá hinum ótt-
alegu þriggja rása sendingum, og
hefur þó oft verið skrifuð frétt af
minna tilefni. En það er stundum
vandlifað í þessum heimi. Hljóm-
bær er nefnilega dótturfyrirtæki
Karnabæjar eins og áður sagði og
Karnabær er einn af stærstu
auglýsendum í Mogganum.
Eins og landsmenn urðu á-
þreifanlega varir við um síðustu
helgi fór fram víðtæk peninga-
söfnun til styrktar baráttunni
gegn krabbameini um allt land,
og var hún sett upp sem einskon-
ar samkeppni milli landshluta og
byggðarlaga. Það vakti athygli
þegar niðurstöður voru kynntar
að einna minnst safnaðist á mann
í Garðabæ og Seltjarnarnesi, en
þar býr margt af ríkasta fólki
landsins.
Gunnar Thoroddsen forsæt-
isráðþerra mun að öllum líkind-
um hella sér út í prófkjörsslag í
Sjálfstæðisflokknum í vikunni,
enda er enginn bilbugur á gamla
manninum þó að hann sé kominn
á áttræðisaldur. Talið er víst að
hann muni fá stormandi fylgi frá
hinum ýmsu flokksbrotum Sjálf-
stæðisflokksins.
Borgarstióri hefur tilnefnt
sérstakan fulltrúa sinn til setu í
fræðsluráði Reykjavíkur og er al-
mennt litið á það sem vantraust á
Áslaugu Brynjólfsdóttur nýsett-
an fræðslustjóra í Reykjavík.
Fulltrúinn er ritari fræðsluráðs,
Björn L. Halldórsson, starfsmað-
ur fræðsluskrifstofunnar. Áslaug
situr þó fundina eftir sem áður.
EÍmUr við Seljaveg hefur nú
samþykkt að ræða við borgina
um flutning fyrirtækisins á annan
stað í borginni, en fyrirtækið
neitaði að ræða við fyrrverandi
borgarstjórn um slíkt á kjörtíma-
bilinu 1978-1981. í bréfi sem Jón
Steinar Gunnlaugsson ritar fyrir
fyrirtækið til borgarráðs er að
finna mótmæli við þeirri vald-
níðslu sem Eimur þykist hafa
orðið fyrir og skaðinn sem flutn-
ingur geti valdið fyrirtækinu tí-
undaðar mjög. Af bréfinu má
ætla að Eimur hyggist ríða feitu
hrossi frá viðskiptum sínum við
Alfreð: Fyrstur á vettvang
Gunnar: Enginn bilbugur
Vilmundur: Hættir hann við?
Jón Baldvin: Ámundi er kosning-
astjórinn
Ásgeir Hannes: Bjargar hann
Helgarpóstinum?
borgina vegna flutningsins og
krefjist mikilla skaðabóta.
✓
Utimarkaðurinn á
Lækjartorgi hefur sagt sig á sveit.
í framhaldi af ákvörðun borgar-
ráðs um að úthluta gegn greiðslu
torgsöluleyfum í borginni barst
bréf frá Útimarkaðnum þar sem
óskað er eftir því, að borgin yfir-
taki eignir hans, þ.e. tjöldin og
fleira smálegt. I bréfinu kemur
fram að aðstandendur Útimark-
aðarins hafi engar tekjur haft af
öllu þessu amstri og vilji því
gjarnan að borgin bara taki
við.Útimarkaðurinn hefur haft
einkaleyfi á torginu og í sumar
innheimti hann 250 kr. á dag af
öllum sem þar versluðu, bæði í
tjöldunum og á göngugötunni.
Borgarráð er nú að athuga málið,
en umsóknir eru þegar teknar að
streyma inn.
LoksÍnS hafa kratar fengið
úthlutað lóð undir flokksmiðstöð
í Reykjavík. Fráfarandi oddviti
þeirra, Björgvin Guðmundsson,
lagði mikla áherslu á að kratar
fengju lóð áður en hann hætti í
borgarstjórn, og fyrir kosningar
var samþykkt fyrirheit um lóð að
hans tillögu. Það kom hins vegar í
hlut íhaldsins að úthluta lóðinni,
og fyrir valinu varð Laugavgur
143, hornlóð við Skúlagötu, en á
henni stóð áður „húsið sem
hvarf“, íbúðarhús sem borgin átti
og skemmdist mikið í bruna.
Aður én skemmdir höfðu verið
metnar og athugað hvort gera
ætti húsið upp, voru jarðýtur sett-
ar á það.
Mikill taugatitringur er nú í
herbúðum krata út af væntanlegu
flokksþingi og prófkjöri í
Reykjavík. Vilmundur Gylfason
beitti sér á sínum tíma fyrir rýmk-
uðum reglum þannig að fleiri
gætu setið flokksþingið eða alls
um 350 manns. Nú hefur and-
stæðingum hans tekist að þrengja
reglurnar á ný svo að aðeins um
250 manns komast að. Úr
Reykjavík koma aðeins um 50
manns í stað 70 og bitnar fækkun-
in aðallega á fylgismönnum Vil-
mundar. Vilmundur hefur sem
kunnugt er boðið sig fram í vara-
formannsstöðuna í flokknum, en
nú er talið líklegt eða a.m.k. álit-
amál hvort Vilmundur tekur þátt
í prófkjörinu ef hann fær slæma
útreið á flokksþinginu.
Aðalkeppinautur víi-
mundar og fulltrúi „skítapakks-
ins“ í flokknum, Jón Baldvin
Hannibalsson, hefur farið ham-
förum að undanförnu í baráttu
sinni fyrir „öruggu" sæti á listan-
um og hefur haft starfandi kosn-
ingastjóra um nokkurt skeið. Það
er Ámundi Ámundason, um-
boðsmaður og uppgötvari
verðandi poppstjarna.
Helgarpósturinn hangir
nú á neljarþröm fjárhagslega og
skuldar miklar upphæðir. Um
þessar mundir er lagt fast að Ás-
geiri Hannesi Eiríkssyni pulsu-
sala að kaupa stóran hlut í
blaðinu, en í fyrra keyptu þeir
Þorvaldur Mawby og Pétur
Sveinbjörnsson í Aski hluta,
gegn því að þeir fengju að koma
að áhugamálum sínum í slúðri
blaðsins. Skýrir það m.a. tíðar
fréttir af fyrirtækinu Aski á þeim
vettvangi.
Og að lokum ein létt gaman-
saga úr Broadway. Það er
löngum kunn saga af íslenskum
skemmtistöðum að ekki er óhætt
að skilja eftir glös sín á borðun-
um, því að þau eru þá yfirleitt
tóm þegar komið er til baka.
Einn gestur í fyrrgreindum stað
ætlaði að sjá við þessu, þegar
hann brá sér á klósettið, og setti
miða við glasið sitt sem á stóð:
„Ég er búinn að skyrpa í þetta
glas". Þegar hann kom til baka
var búið að bæta við á miðann:
„Ég líka“.
Hér á eftir fer löng saga sem
ég neyðist til að segja í sem allra
fæstum orðum og fella burt
margt sem þó hefði fyllilega átt
rétt á sér. Ég er uppflosnaður
bóndi á mölinni, ekkill og hef
því fátt til að stytta mér stundir.
Einn ljós og fastur punktur er
þó í lífi mínu, en það eru dag-
legar ferðir mínar út á flugvöll
að heilsa upp á son minn Njál,
en hann er þar starfandi sem
flugvirki.
Dag nokkurn í sumar var ég
staddur úti á flugvelli og svip-
aðist um eftir Njáli. Var mér
sagt að hann væri að vinna við
Afríkuvélina svokölluðu, en
hún var í daglegum förum milli
íslands og Afríku, nýkomin og
rétt ófarin. Við annað aðalhjól
vélarihnar hafði verið reistur
stigi, upp í hjólhúsið, sem ég
klíf og kalla á Njál. Þar eð eng-
inn svarar skríð ég innst inn í
hjólhúsið og kalla, en án árang-
urs. Á leiðinni út heyri ég suð í
flugu og er ekki um að villast,
tse-tse fluga, laumufarþegi með
svefnsýki í farteski sínu. Veit ég
nú ekki af mér um hríð, en
vakna þegar vélin er að búa sig
til lendingar í Afríku. Það
skiptir engum togum að ég
dregst með hjólastellinu, missi
tak á öllu sem ég reyni að grípa
í, nema ventilhettu á öðrum
hjólbarðanum. í henni hangi ég
góða stund uns hún losnar af og
ég fell til jarðar. Þar sem flogið
var í mikilli hæð tókst mér að
fallinu að staðsetja mig, þarna
var Angola, Zaire.....ég mundi
lenda í Kongó, nánar tiltekið í
svartasta frumskógi Kongó.
Ég hafði, er nú var komið
sögu, fallið í rúman hálftíma og
fór því að svipast um eftir væn-
legum lendingarstað. Valdi ég
rjóður nokkurt rskóginum, því
sökum lofthræðslu Vildi ég ekki
eiga á hættu að lenda uppi í tré.
Er nær dró jörðu sá ég að mann-
api nokkur beið mín með út-
breiddan faðminn, þess albúinn
að grípa mig, og er ég átti
skammt eitt ófarið sá ég að
hann var hún. Eldsnöggt þaut
gegnum hugann; j úlí — fengitími
- Mein Gott!'
Ekki vissi ég nú af mér fyrr en
ég vakna, lurkum laminn, í
dyngju apaynjunnar, nóttina
eftir, við það að hún hrýtur of-
boðslega. Ég reyndi nú að rifja
upp allt það sem ég hafði lesið í
Apabókinni er ég hafði átt sem
barn. Meðal annars mundi ég
það að apar eru taldir skynja
hljóð og lykt með úfnum að
næturlagi. Kom nú ventilhettan
úr flugvélinni að góðum notum,
því henni hafði ég ekki fargað.
Smeygði ég henni leiftursnöggt
um úf apans og hljóp út. Apinn
rumskaði og bölvaði, en sofn-
aði á ný.
Hljóp ég þá nótt alla og dag-
inn eftir á árbakka er ég hugði
mundi leiða mig til manna.
Kvöldið eftir fer ég að finna til
þreytu í baki, enda hafði ég
hlaupið fullar ellefu þing-
mannaleiðir sleitulaust, og þar
sem nær alrokkið var kastaði ég
mér upp á stóran stein og sofnaði.
Morguninn eftir vakna ég við
það að steinninn er að synda á
ánni og reyndist vera flóðhest-
ur. Sem gamall bóndi hafði ég
mikla reynslu og yndi af hestum,
flóð eða ekki flóð, og næ því
strax fullkominn stjórn yfir dýr-
inu. Hestinum gaf ég mola af
sænsku hrökkbrauði sem ég
hafði hrifsað með mér frá apan-
um. Ríð ég nú dýrinu tæp þrjú
dægur, en sveigi að landi er ég
sé hóp villtra blámanna standa
á árbakkanum og veifa til mín.
Með hjálp orðsifjafræði og
handapats ræð ég af köllum
þeirra að þeir telji mig vera
„son gleraugnaslöngunnar“ (ég
var með gleraugu) og þar sem
hann (ég), hafi tamið „dýrið
með effi skolt eins og bifvélarhlíf"
(flóðhestinn), beri að þjóna hon-
um (mér), á alla lund.
Var mér haldin dýrleg veisla
sem stóð í þrjá daga með til-
heyrandi nóttum eða þar til ég
sagði villimannaforingjanum
að „út vilda ek“. Henti hann
vísun mína þegar á lofti, enda
gagnmenntaður, og bauð mér
strax aðstoð sína og sinna. Með
hjálp villimannanna gerði ég nú
bál eitt mikið og sendi Njáli,
syni mínum. upp á fslandi, orð
með reykmerkjum, bað hann
um teikningar að einfaldri
flugvél sem smíða mætti úr
bambus og leir. Ekki brást Njáll
föður sínum, frekar en fyrri
daginn, og innan skamms birt-
ust á himni teikningar af hinum
aðskiljanlegustu vélarhlutum
með hnitmiðuðum skýringar-
textum á ensku.
Smíðin gekk fljótt og vel fyrir
sig og segir ekki af ferðum mín-
um fyrr en upp á íslandi fjórum
dögum síðar, en ég hafði neyðst
til að lenda og gista einanótt í
Marokkó, því eldsneytið var
búið og ekki hlaupið að því að
fá 7000 lítra af kókosolíu út á
flugvöll eftir kl. 22.
Að lokurn við ég aðeins segja
að ef einhver ekki trúir þessari
sögu er honum velkomið að líta
inn til mín í Öngstrætinu, en þar
á ég enn mola af hrökkbrauði
apadrottningar til sanninda-
merkis.
Hljóður frá Horni.