Þjóðviljinn - 25.11.1988, Blaðsíða 23

Þjóðviljinn - 25.11.1988, Blaðsíða 23
miklu víðara, einstök blanda af gamansemi, undarlegum uppá- tækjum, skáldskap, heimspeki og lífsvisku. í sýningunni er þetta stutt með túlkun Lottu, sem er létt í lund, skopleg jafnvel, og úrræðagóð og gjöful í hjálpsemi sinni, alltaðþví Pollíönnuleg. Pótt sú túlkun dragi talsvert úr grimmd leiksins og persónan glati þunga fyrir bragðið, háði sínu og svartsýni, þá er túlkunin sam- kvæm hjá leikurunum og þó eink- um hjá Önnu Kristínu sem sýnir hér vel hvað í henni býr. Víða þróast sýningar á leiknum á þann veg að Lotta verður stjörnuhlu- o X £ * UU m. PALL BALDVIN BALDVINSSON tverk sem varpar skugga á aðra leikendur, en hér hefur sýningin náð fínu jafnvægi og leikendur allir, tólf í nær þrjátíu hlutverk- um, vinna sitt af stakri prýði. Sum hlutverkin eru vissulega kostulegar steríótýpur og þurfa því grófa drætti, en önnur rísa langt yfir það og er ánægjulegt að sjá örugg og skapandi tök á stór- um og smáum persónum. Nefni ég sérstaklega frammistöðu Sig- urðar, Guðlaugar Maríu, Maríu Sigurðardóttur, Árna Péturs, Ellerts og Róberts. En Anna Kristín ber meginþungann af sýn- ingunni og hnýtur hvergi í leiknum, leysir hlutverkið fallega í hreyfingum og fasi, reynir hvergi um of á röddina, og þróar persónuna kórrétt til lykta. Rýmisnotkun í sýningunni er til fyrirmyndar og hefur aðstand- endum tekist að brjóta sviðið upp á snilldarlegan máta. Útlit allt er skínandi, leikmynd og búningar eru með miklum ágætum og lýs- ingin nýstárleg og dramatísk. Sýningin er myndræn í ríkulegum tilbrigðum þótt allt byggi á ein- faldleika. Það er helst aðfinnslu- vert hvernig leyst er úr upphafs- atriðinu, því óneitanlega tapast framandlegt andrúmsloft á barn- um í Marokkó og röddunum í kvöldhúminu. Nokkur stílbrot koma fyrir í tónlist með rokkabíllí Langa Sela og um miðbik leiksins sakna ég ómþýðari hljóma í andstöðu við kaldranalega tónlist, svona rétt til að undirstrika þá þætti í vitund Lottu, en tónlistina lít ég frekar á sert hugblæ hennar en áhrifs- hljóð. Þá verð ég að finna að léttvægi þess augnabliks þegar gömlu hjónin sýna skyggnurnar. Bæði er að myndirnar eru of stílfærðar og ekki nógu hversdagslegar og eins að Árni og Guðrún leika at- riðið of skoplega. Það hefur um langan aldur ver- ið til vansa í íslensku leikhúsi að verkefnaskrá hefur skort áhersl- ur á verk sem eiga við okkur er- indi, verk sem hafa eitthvað að segja. Þar má kenna um ofbeldi okkar á hreinni afþreyingu og minnimáttarkennd gagnvart markaði í fátækum leikhúsum. STÓR OG SMÁR er leikrit sem gerir kröfur til áhorfenda. Þeir verða að hlusta og sjá og skilja. Þeir eru ekki mataðir á hláturs- tauginni. Þeim er ekki hlíft með kvöldlangri lömun á skynsemi og skilningi. Þeir verða að veravirk- ir áhorfendur, sýna þolinmæði, bíða og sjá. Þessi sýning á verk- inu gerir slíkar kröfur og stendur fyllilega undir þeim. Og nú er að sjá hvort áhorfendur standa sig í stykkinu og hvort leikhúsið leggur sitt af mörkum til að kalla þá til ieiks. í gangi er prófraun um tilvist nútímaleikhúss á ís- landi. gu menn velja kysi ég þó hiklaust séra Heimi Steinsson. Ég er algerlega ósammála þeirri skoðun gamallar frænku minnar á Skaga að hann sé til orðs og æðis eins og mont- rass á þjóðveldisöld. Þvert á móti tel ég séra Heimi hárréttan mann í kórrétt embætti. Enda hefur hann verið orðaður við biskups- dóm árum saman án þess að fá rönd við reist. Það tók meira að segja enginn mark á honum þeg- ar hann opinberlega á dögunum frábað sér slíkan heiður og kvaðst í hjartans auðmýkt og lítillæti aldrei hafa dottið þvílík fjarstæða í hug. En þá fóru vinir og aðdá- endur að þrýsta mjög fast á hann. Og nú er svo komið, sem betur fer, að biskupsefnið hefur látið undan þeim háþrýstingi og gefur glæstan kost á sér til biskups- kjörs. Ég vona að hann verði val- inn einróma. Þá fáum við þéttan biskup á velli og pottþéttan í lund. Og í bónus má búast við að byrjað verði að gjöra veðurat- huganir í þjóðgarðinum á Þing- völlum, þar sem frá var horfið er biskupsefnið gerði þar garðinn víðfrægan. Verður æsispennandi fyrir klímatólóga að fylgjast með hitanum á völlunum þegar gróðurhúsaáhrifin ná sér virki- lega á strik. Sem sagt: Endilega Heimi Steinsson sem biskup gervallra íslendinga. Ekki verður skárri þessi Ólafur Skúlason. Eins og furðulostnum landslýð er í glöggu minni froðufelldi sá mikli kennimann af illsku þegar hann skfttapaði síðustu biskupskosn- ingum. Formælti hann við það kærkomna tækifæri öllu og öllum eins og Hjaltastaðafjandinn. Sá held ég rjúki í vonda fýlu þegar hann verður burstaður í annað sinn. Kannski fer hann að urra og bíta En þetta kemur blessunar- lega allt í ljós áður en yfir lýkur. Að lokum sting ég upp á (til að vera nú einu sinni ofurlítið já- kvæður og uppbyggjandi) að við vígslu hins spánýja biskups verði sungnir aftur á bak og áfram lát- laust í fjörutíu daga og fjörutíu nætur þeir meistarar Palestrina, Monteverdi, Schútz, Bach og Bruckner. Það ætti að vera sæmi- leg trygging fyrir því að við fáum sannkristinn og háheilagan bisk- up, sem með bænheitu andríki fari létt með að breyta saltkjöti og baunum í túkall í hvert sinn sem hann stígur í stólinn til að kenna og uppfræða kristna kind. S. Þ. G. Þegar eitthvað hrekkur til! Ég var yfir mig hrifinn þegar umsjónarmaður hins nýja helgar- blaðs Þjóðviljans hafði samband við mig og fór þess á leit að ég skrifaði fjóra pistla í jafn mörg blöð. Ég suðaði í honum að fá að gera það oftar, sérstaklega þar sem aðrir eiga líka að skrifa fjóra og ég vil vera öðruvísi en aðrir, en það kom ekki til mála svo nú vona ég að hann og aðrir á Þjóð- viljanum verði það hrifnir að mér verði allavega úthlutað stærra plássi en hinum er ætlað. í þessum fyrsta pistli af fjórum sem ég skrifa fyrir nýja helgar- blaðið að beiðni umsjónarmanns þess ætla ég að fjalla um nokkuð sem hefur verið undarlega afskipt í málgagni landfrelsis og stétta- baráttu, ég skrifa undarlega af- skipt þyí hér er um að ræða tæki sem ætti að vera öllum frelsisunn- endum hugleikið og um það ætti að rita langar og lærðar greinar og um það ættu menn að skiptast á skoðunum og helst ætti umfjöll- unin að fara fram á sömu síðu og útvarps- og sjónvarpsdagskráin, kvikmyndahúsaauglýsingar, aug- lýsingar frá hinu opinbera, flóa- markaðurinn og leiðarinn, (eins og ykkur er nú farið að gruna kallar þetta á stórfelldar breytingar á blaðinu, bæði þyrfti að stækka brotið og það yrði bæði fallegra og vinsælla, og öflugra vopn bæði í verkalýðs- og stétta- baráttu), en hér á ég við hrckkinn sem leið til að breyta heiminum eitthvað í þá veru sem ég held að ég viti að lesendur Þjóðviljans vilji. Ekki svo að skilja að hér sé á ferðinni enn ein árásin á blaðið og það úr hópi eins af stuðnings- mönnum þess, þvert á móti, hér er á ferðinni pistill um hrekkinn sem afl í virkri hagsmunabaráttu. Og alls ekki má skilja þessa við- leitni mína til að minna á þennan þátt í stríðinu við gereyðingaröfl- in sem svo að mér finnist Þjóð- viljinn hrekklaust blað, nei, Þjóðviljinn er ekki hrekklaust blað og það sem meira er Þjóð- viljinn hefur margoft hrekkt mig, vini mína og jafnvel nánustu ætt- ingja. Til dæmis birtist fyrir nokkrum árum ljósmynd af Braga Ól- afssyni, ljóðskáldi og bassa- leikara, þar sem hann var ný- klipptur og með sundgleraugu en undir myndinni stóð skýrum stöf- um: SJÓN. Á þessum tíma höfðu Sykurmolarnir ekki öðlast þær vinsældir sem þeir hafa í dag og ég óneitanlega mun frægari en Bragi Ólafsson, þess vegna var það fyrsta sem hvarflaði að mér að maðurinn á bak við hrekkinn væri enginn annar en Bragi sjálf- ur (ég vissi að hann hafði aðgang að ákveðnum öflum á blaðinu og meira að segja fengið að lesa upp á afmælishátíðinni) og fyrir utan að hrekkja mig ætlaði hann að notfæra sér misskilninginn til að ná sér í stelpur. Tveimur dögum síðar birtist klausa í blaðinu þar sem við vorum beðnir velvirðing- ar á nafna- eða myndaruglingn- um. Þá hringdi ég í Braga og við hlógum að öllu saman. Af þessu er augljóst að ég veit að vitneskjan um hrekkinn sem samfélagsbætandi aðferð er til staðar á Þjóðviljanum. Og þessi pistill er ekki hugsaður sem gagnrýni á Þjóðviljann! Ég endurtek, hann er ekki gagnrýni á blaðið okkar! Ég hef ekki reynt að fá hann birtan annars staðar og hann hefur ekki verið lagður til hliðar um lengri eða skemmri tíma af tillitssemi við einn eða annan. Þetta er ekki leiðari blaðsins í dag, þetta er ekki bók- menntagagnrýnin, þetta er ekki fréttaskýring og þessu hefur ekki verið snúið úr dönsku. Ég er ekki að bæra mér upp að ég annað- hvort týndi eða fékk ekki eyðu- blað í lesendakönnuninni. Ég er að reyna að verða við beiðni um- sjónarmanns hins nýja helgar- blaðs Þjóðviljans um að skrifa einn pistil í fjögur næstu blöð. Þessi er um hrekkinn. Ég er ekki enn búinn að ákveða hvað þeir næstu eiga að fjalla um en ég mun örugglega nota þá til að koma á framfæri hugmyndum mínum um lífið og veginn. í þennan pistil hafa farið pappír, límband, „tippex“-vökvi, tannstönglar, tími og rafmang, og ég hef flett upp í símaskránni; og notað símann; en allt þetta ásamt ein- hverju hugviti ætti að duga til að framkvæma góðan hrekk. Hrekknum ætti að beina gegn þeim sem eiga það skilið. En munið að það er bannað að hrek- kja minnimáttar! Að lokum er hérna ein góð saga af því þegar ég og ónefndur vinur minn fórum í skjóli myrkurs niður á... !r 1988 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 23 BAÐINNRETTINGAR - ALLAR STÆRÐIR' Sjáirðu aðra betri þá kaupirðu hana!! STILHREIN ^ífilUöi^níssoif DUGGUVOGI23 S35609 TIGULEG

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.