Þjóðviljinn - 25.11.1988, Blaðsíða 22

Þjóðviljinn - 25.11.1988, Blaðsíða 22
Biskups saga Sigurður A. Magnússon. Sigurbjörn biskup. Ævi og starf. Setberg 1988 Nú eru prestajól í bókum eins og fjölmiðlar hafa klifað á. Og ef að líkum lætur mun drjúgur hluti þeirrar forvitni sem prestabækur vekja beinast að þeirri ævisögu, sem Sigurður A. Magnússon hef- ur saman sett um Sigurbjörn Ein- arsson biskup, þann mann sem íslensk kristni á okkar öld á flest að þakka, svo vel hefur hann fram gengið gegn römmum freistingum lágkúrunnar og hins notalega skoðanaleysis. Hið persónulega og hið opinbera Petta er ekki samtalsbók. Sig- urður A. Magnússon ber ábyrgð á textanum, hann leitar heimilda (þó ekki í þeim mæli að ævisagan sé reist á sannkölluðum rann- sóknum) og hann hefur fulltingi Sigurbjarnar sjálfs og sækir til hans í samræðum. Sá galli fylgir þessari tilhögun, að ekki verður alltaf ljóst hver á hvað í bókinni, en oftast nær er hún þokkalega virk. Sigurbjörn Einarsson kemur það víða og mikið við sögu, að það hlýtur að vera ærinn vandi að blanda saman í „réttum" hlutföll- um hinum persónulegri þáttum ævisögunnar og hinum „opin- beru“. Þau hlutföll eru best í fyrri hluta bókarinnar, fram að Skál- holtsmálum og biskupsdómi. En þá verður frásögnin bæði losara- legri og daufari en hún áður var, m.a. vegna þess að stíll yfirlits, skýrslugerðar um embættisverk og fleira þesslegt, verður helst til frekur og fyrirferðarmikill. Hér bregst Sigurði A. Magnússyni líka bogalistin í tveim greinum. í fyrsta Iagi: eins og hann tekur fram réttilega er Sigurbjörn bisk- up afbragðsgóður penni og ívitn- anir í texta hans kærkomnar . En ívitnanalistin bregst Sigurði m.a. í því, að þegar hann leggur fyrir okkur heilar tíu síður af texta Sig- urbjarnar þá er þetta blaðagrein um meintar hákirkjuhneigðir biskups (ætlar maðurinn að teyma okkur aftur í pápísku?). f annan stað lætur Sigurður A. Magnússon í þessum hluta sög- unnar fullmikið undan hrifningu sinni af biskupi og lofar hann ótæpt fyrir andagift, ritsnilld og marga kosti aðra. Það er að sönnu góður eiginleiki að kunna að hrífast - en í þessum efnum gildir það blátt áfram að betra er aö segja færra en fleira. Þessi les- ari hér hefði fagnað öðrum ÁRNI BERGMANN áherslum í þá veru, að höfundur hefði unnið meira úr því sem Sig- urbjörn hafur lagt til þess vanda að leggja „að vera kristinn“ á okkar tíma, þar er af miklu að taka Sálarháski, þjóðarháski Ekki svo að skilja: margt er ágætt um þessa bók og fróðleg má hún reynast hverjum eftir hans for- vitni. Þessum lesara hér þótti mikið til þeirra kafla koma sem segja tíðindi úr sálarháska. Fyrst sex ára drengs sem sá guð í líki brosmilds unglings sem var að dunda sér við að skapa í mýrinni fyrir sunnan bæinn hjá afa og ömmu. En lét sér samt til hugar koma að guð hefði útskúfað sér og seldi sig þá djöflinum með há- tíðlegri yfirýsingu rétt sem ein- hver Fást úr fornri bók. Enn merkari er vissulega sálarháski menntaskólaunglings, sem fjar- lægist Krist sinnar bernsku, tekur trú á geimlíffræði Helga Pjeturss, gerist meira að segja heiðinn áróðursmaður, drekkur og drabbar - allt þar til hann verður fyrir merkilegri reynslu sem verð- ur upphaf að breyttri lífsstefnu. í köflum sem þessum tekst einkar vel bæði að fylgja eftir hug- myndafræðilegum freistingum á duttlungafullum ferli þeirra og nálgast þær um leið með skynsamlegum skýringum. Þess- ari skilgreiningargáfu er og vel til skila haldið þegar metnar eru síð- ar í bókinni hræringar eins og Ox- fordhreyfingin með hennar tví- eggjuðu þvingun til að vitna opin- skátt eða þá hin sérkennilega og og vinsæla lítilþægni spíritismans. Félagsmálakaflarnir draga einnig til sín þakkláta athygli les- andans. Fyrst sá sem segir frá því hvernig stórpólitísk stríð heimsins endurspeglast í átökum um og við menntaskólarektor í höfuðborg íslands. Og síðar kafl- inn um þjóðvarnarmálin, þátt Sigurbjarnar í andófi gegn her- stöðvum og Atlantshafsbanda- lagi á fyrstu árunum eftir stríð. Sá þáttur er bæði vel fróðlegur þeim sem seint fær nóg vitað um þann örlagatíma og ágætlega prýddur brotum úr ræðum Sigurbjarnar um smáþjóð í meir en viðsjár- verðum heimi - en um þá hluti hafa aðrir menn ekki betur skrif- að. Þessi lesandi hér gat aftur á móti ekki fest hugann við barátt- una fyrir endurreisn Skálholts, sem Sigurbjörn Einarsson átti mikinn hlut að. Ég skal ekki lasta Skálholtsdrauminn þótt ýmislegt sé í honum óljóst og þverstæðu- kennt, en hér er komið að dæmi- gerðu íslensku fjármála - og nefndaþófi sem erfitt er að láta ekki smækka sig (eða textann): „Komin var mikil stemming kringum málið og þar var Sigur- björn helsti áhrifamaður. Hann mátti náttúrlega ekki halda þeirri kórónu. Hún var betur komin annarsstaðar...“ Að lokum þetta: á tímum glannaskapar í meðferð einka- mála er það þakkarvert hve gæfu- lega er farið með þá hluti í þessari bók. Og það er líka gott til þess húmors að vita sem stingur upp vinsamlegum kolli hér og þar í textanum - eins og þegar Sigur- björn hugsar til þess þegar hann fer í eilífðinni að bera saman raunir sínar í starfi við þrautir fyrirrennara sinna á biskupsstóli og hefur á þá þetta tromp hér: „Þið þurftuð aldrei að r ,sa í sjónvarpssal !“ 2 Stór og smár Þjóðleikhúsið svnir STÓR OG SMAR eftir Botho Strauss Leikstjóri: Guðjón Pedersen. Þýðandi og aðstoðarleikstjóri: Hafliði Arngrímsson. Leikmynd og búningar: Grétar Reynisson. Tónlist: HjálmarH. Ragnarsson/ Langi Seli og Skuggarnir. Lýsing: Asmundur Karlsson. Leikendur: Anna Kristín Arngríms- dóttir, Árni Pétur Guðjónsson, Guð- laug María Bjarnadóttir, Ellert Ingi- mundarson, Arnar Jónsson, Bryndís Petra Bragadóttir, Guðrún Stephen- sen, Árni Tryggvason, Kristbjörg Kjeld, María Sigurðardóttir, Sigurð- ur Skúlason, Róbert Arnfínnsson. Það var tími til kominn að ís- lenskir leikhúsgestir kynntust verkum Botho Strauss, jafn fyrir- ferðarmikill og hann er orðinn í leikbókmenntum Evrópu nútím- ans. Og það lýsti talsverðri dirfsku þótti manni, þegar það var tilkynnt á liðnu hausti, að Guðjóni Pedersen skyldi falið það verkefni að koma einu stærsta verki hans, STÓRUM OG SMÁUM, á aðalsvið Þjóð- leikhússins, einkum fyrir þá sök að þessi ungi leikstjóri hefur ekki fyrr tekist á við svo stórt verk á svo stóru sviði. En vogun vinnur, vogun tapar. Og sýningin er sannanlega með ánægjulegri við- burðum í leikhúslífi okkar á þessu hausti og minnir mann óneitanlega á þá skyldu Þjóðleik- hússins að kynna þjóðinni það frambærilegasta sem er að gerast í leikmenningu nútímans. En eins vel og til tekst, þá er ekki sömu sögu að segja af kynn- ingu leikhússins á sýningunni. Varla er hægt að hugsa sér klaufalegri kynningu en fréttir af seinkun á frumsýningu leiksins af því tilefni að hún væri of löng. Nú veit það hver maður sem kynnt hefur sér sýningarsögu þessa leiks að hann tekur að jafnaði um fjórar klukkustundir í sýningu, oftar lengur. Og líka að þennan texta stytta menn ekki auðveld- lega. Þá má spyrja hvað hafi vald- ið taugaveiklun á stjórnarskrif- stofum Þjóðleikhússins? Ekki var að sjá á frumsýningu að nein tæknileg atriði væru óhrein, enn síður að leikarar væru vanbúnir eins og oft má greina á frumsýn- ingarkvöldum hérlendis. Hættan er sú að með þessari töf hafi leikhúsið kynnt sýninguna á nei- kvæðan hátt, og þegar við bætast aðrar neikvæðar fréttir af rekstri og stöðu hússins á síðustu vikum, geti það ómaklega dregið úr að- sókn. Nú þegar skammt er til há- tíða og leiknum skammtaðar níu sýningar til jóla, býður manni í grun að það verði látið nægja og sýningin strax tekin af fjölunum. Sem væri synd og skömm. f leiknum fylgjumst við með ferð Lottu um samtímann. Lotta er Sérhver, einstaklingurinn sem í kynnum sínum leiðir okkur um heima mannfólksins, sýnir okkur hvar við erum stödd. Það hljómar klisjulega þegar sagt er að leikur- inn fjalli fyrst og fremst um sam- Kirkjunnar Tónlistardögum Dómkórs- ins í Reykjavík lauk sunnu- daginn 13. nóvember. Þáflutti kórinn kantötuna Heilagan Nikulás eftir Benjamin Britten ásamt Skólakór Kársness undirstjórn ÞórunnarBjörns- dóttur, félögum úr Sinfóníu- hljómsveitinni og belgíska tenórsöngvaranum Louis De- vos. Stjórnandi var Johann Duijck fráBelgíu. Þessi kantata Brittens er ein- læg og falleg tónsmíð. Hún er eiginlega barnamúsik. Flutnin- gurinn tókst ágætlega í heild. Fullorðni kórinn hljómaði fagur- lega en öryggið var þó ekki fullkomið. Barnakórinn var stíl- hreinn og látlaus og þrír litlir drengir sungu einsöng eins og englar. Hljómsveitin stóð sig einnig ágætlega. Veiki hlekkur- inn var hins vegar sjálfur Nikulás eftir að hann varð fullorðinn og heilagur í söng Louis Devos. Hann var gamall, slitinn og geð- stirður. Þessi Nikulás var ekki heilagur fremur en ég er heilagur. Texti kantötunnar er annars ekki til að spauga með og varla börnum bjóðandi. Þar er til að mynda sagt frá tveimur óþægum strákum sem voru saltaðir niður í tunnur í þeirri góðu meiningu að verða síðan étnir eins og hvert annað saltkjöt með baunum. En svo kom Nikki á síðustu stundu og reisti saltstólpana til lífsins. Urðu þá margir hungurmorða. Og nú langar mig til að setja upp velvakandavandlætingapredik- unarandlitið og spyrja: Er ekki fyllsta ástæða til að trúarleiðtogar bregðist hinir verstu við svona barnaguðsþjónustum í kirkjum Við fáum þéttan biskup á velli ef Heimir Steinsson verður valinn, Mynd - SÁF. 22 SÍÐA - NYTT HELGARBLAÐ Föstudagur 25. nóvember 1988

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.